Elisabeth Kubler-Ross beroemde citaten

De mening die andere mensen over je hebben is hun probleem, niet het jouwe.

De mooiste mensen die we hebben gekend zijn degenen die een nederlaag hebben gekend, gekend lijden, gekend gevecht, gekend verlies, en hun weg uit die diepten hebben gevonden.

Denk aan een levenloos bos waarin een kleine plant zijn kop omhoog duwt, uit de ruïne. In ons rouwproces gaan we van de dood naar het leven, zonder de verwoesting die daarvoor kwam te ontkennen.

We moeten de volgende generatie kinderen vanaf dag één leren dat ze verantwoordelijk zijn voor hun leven. Het grootste geschenk van de mensheid, ook haar grootste vloek, is dat we vrije keuze hebben. We kunnen onze keuzes maken vanuit liefde of vanuit angst.

Het is niet het einde van het fysieke lichaam dat ons zorgen zou moeten maken. Integendeel, onze zorg moet zijn om te leven terwijl we leven - om ons innerlijke zelf te bevrijden van de spirituele dood die gepaard gaat met het leven achter een façade die is ontworpen om te voldoen aan externe definities van wie en wat we zijn.

Het zien van een vredige dood van een mens doet ons denken aan een vallende ster; een van een miljoen lichten in een uitgestrekte hemel die voor een kort moment opvlamt om voor altijd in de eindeloze nacht te verdwijnen.

De mooiste mensen die we hebben gekend zijn degenen die een nederlaag hebben gekend, gekend lijden, gekend gevecht, gekend verlies, en hun weg uit de diepten hebben gevonden. Deze personen hebben een waardering, een gevoeligheid en een begrip van het leven dat hen vervult met mededogen, zachtheid en een diepe liefdevolle bezorgdheid. Mooie mensen gebeuren niet zomaar.

Wanneer je je leven doorbrengt met doen wat je graag doet, voed je je ziel. Het maakt niet uit wat je doet, alleen dat je houdt van wat je toevallig doet.

Ik zeg altijd dat de dood een van de grootste ervaringen ooit kan zijn. Als je elke dag van je leven goed leeft, dan heb je niets te vrezen.

Er zijn maar twee emoties: liefde en angst. Alle positieve emoties komen voort uit liefde, alle negatieve emoties uit angst. Uit liefde vloeit geluk, tevredenheid, vrede en vreugde. Uit angst komt woede, haat, angst en schuld. Het is waar dat er maar twee primaire emoties zijn, liefde en angst. Maar het is nauwkeuriger om te zeggen dat er alleen liefde of angst is, want we kunnen deze twee emoties niet samen voelen, op precies hetzelfde moment. Het zijn tegenpolen. Als we in angst zijn, zijn we niet in een plaats van liefde. Als we in een plaats van liefde zijn, kunnen we niet in een plaats van angst zijn.

Voor degenen die het proberen te begrijpen, is de dood een zeer creatieve kracht. De hoogste spirituele waarden van het leven kunnen voortkomen uit het denken en bestuderen van de dood.

Ik geloof dat we als enige verantwoordelijk zijn voor onze keuzes, en we moeten de gevolgen accepteren van elke daad, woord en gedachte gedurende ons hele leven.

Het is moeilijk om de dood te accepteren in deze samenleving omdat het onbekend is. Ondanks het feit dat het de hele tijd gebeurt, zien we het nooit.

De dood is gewoon een vergieten van het fysieke lichaam zoals de vlinder zijn cocon vergiet. Het is een overgang naar een hogere bewustzijnsstaat waar je blijft waarnemen, begrijpen, lachen en in staat zijn om te groeien.

Er is in ieder van ons een potentieel voor goedheid die onze verbeelding te boven gaat; voor geven dat geen beloning zoekt; voor luisteren zonder oordeel; voor onvoorwaardelijk liefhebben.

Als we geslaagd zijn voor de tests die we naar de Aarde sturen om te leren, mogen we afstuderen. We mogen ons lichaam afwerpen, dat onze ziel gevangen houdt.

sterven is tegenwoordig in veel opzichten gruwelijker, namelijk eenzamer, mechanisch en onmenselijker; soms is het zelfs moeilijk om technisch te bepalen wanneer het tijdstip van overlijden heeft plaatsgevonden.

Ik heb mijn kinderen verteld dat als ik sterf, ballonnen in de lucht moeten loslaten om te vieren dat ik afgestudeerd ben. Voor mij is de dood een graduatie.

Er zijn geen fouten, geen toevalligheden. Alle gebeurtenissen zijn zegeningen die ons gegeven worden om van te leren.

Mijn patiënten leerden me niet hoe ik moest sterven, maar hoe ik moest leven.

Wat service betreft, kan het de vorm aannemen van een miljoen dingen. Om dienst te doen, hoef je geen dokter te zijn die gratis in de sloppenwijken werkt, of een maatschappelijk werker te worden. Je positie in het leven en wat je doet, maakt niet zoveel uit als hoe je doet wat je doet.

De realiteit is dat je eeuwig zult rouwen. Je zult het verlies van een geliefde niet "overwinnen"; je zult ermee leren leven. Je zult genezen en je zult jezelf opnieuw opbouwen rond het verlies dat je hebt geleden. Je zult weer heel zijn, maar je zult nooit meer dezelfde zijn. Je zou niet hetzelfde moeten zijn en je zou het ook niet willen.

Er is geen verkeerde liefde. Je voelt het in je hart. Het is de gemeenschappelijke vezel van het leven, de vlam die onze ziel verwarmt, onze geest energie geeft en passie aan ons leven geeft.

De dood is slechts een overgang van dit leven naar een ander bestaan waar geen pijn en angst meer is. Alle bitterheid en meningsverschillen zullen verdwijnen, en het enige dat eeuwig leeft is liefde.

Ik zeg tegen mensen die zorgen voor mensen die sterven, als je echt van die persoon houdt en hen wilt helpen, wees bij hen als hun einde nadert. Ga bij ze zitten - je hoeft niet eens te praten. Je hoeft niets anders te doen dan er echt bij te zijn.

Angst en schuld zijn de enige vijanden van de mens.

Ontkenning helpt ons om onze gevoelens van verdriet te temperen. Er is een genade in ontkenning. Het is de manier van de natuur om alleen zoveel binnen te laten als we aankunnen.

Er is geen vreugde zonder moeilijkheden. Als de dood er niet was, zouden we het leven dan waarderen? Als er geen haat was, zouden we dan weten dat het uiteindelijke doel liefde is? Op deze momenten kun je ofwel vasthouden aan negativiteit en op zoek gaan naar schuld, of je kunt ervoor kiezen om te genezen en lief te blijven hebben.

Leef, zodat je niet achterom hoeft te kijken en zegt: 'God, wat heb ik mijn leven verspild.'

Als je de canyons zou beschermen tegen de stormen, zou je nooit de ware schoonheid van hun houtsnijwerk zien.

Leer in contact te komen met de stilte in jezelf en weet dat alles in het leven een doel heeft. Er zijn geen fouten, geen toevalligheden, alle gebeurtenissen zijn zegeningen die ons gegeven worden om van te leren.

We lopen achter waarden aan die bij de dood nul worden. Aan het einde van je leven vraagt niemand je hoeveel graden je hebt, hoeveel herenhuizen je hebt gebouwd, of hoeveel Rolls Royces je je kunt veroorloven. Dat is wat stervende patiënten je leren.

Het is pas wanneer we echt weten en begrijpen dat we een beperkte tijd op aarde hebben - en dat we geen manier hebben om te weten wanneer onze tijd om is, zullen we elke dag ten volle beginnen te leven, alsof het de enige was die we hadden.

Het is niet nodig om naar India of ergens anders te gaan om vrede te vinden. Je vindt die diepe plek van stilte in je kamer, je tuin of zelfs je badkuip.

Rouw kan jaren en jaren duren. Het eindigt niet na een jaar, dat is een valse Fantasie. Het eindigt meestal wanneer mensen beseffen dat ze weer kunnen leven, dat ze hun energie kunnen concentreren op hun leven als geheel, en niet op hun pijn, schuld en pijn.

Mensen zijn als glas-in-loodramen. Ze schitteren en schijnen als de zon schijnt, maar als de duisternis ondergaat, wordt hun ware schoonheid alleen onthuld als er een licht van binnenuit is.

We moeten ons afvragen of de geneeskunde een humanitair en gerespecteerd beroep moet blijven of een nieuwe, maar gedepersonaliseerde wetenschap in dienst van het verlengen van het leven in plaats van het verminderen van menselijk lijden.

De ultieme les die we allemaal moeten leren is onvoorwaardelijke liefde, die niet alleen anderen maar ook onszelf omvat.

Hoe weten ganzen wanneer ze naar de zon moeten vliegen? Wie vertelt hen de seizoenen? Hoe weten wij, mensen, wanneer het tijd is om verder te gaan? Net als bij de trekvogels, zo zeker bij ons, is er een stem binnenin als we er maar naar zouden luisteren, die ons zeker vertelt wanneer we naar buiten moeten gaan in het onbekende.

Verdriet is echt omdat verlies echt is. Elk verdriet heeft zijn eigen stempel, net zo onderscheidend en uniek als de persoon die we verloren. De pijn van verlies is zo intens, zo hartverscheurend, omdat we door lief te hebben diep verbonden zijn met een ander mens, en verdriet is de weerspiegeling van de verbinding die verloren is gegaan. We denken dat we het verdriet willen vermijden, maar in werkelijkheid is het de pijn van het verlies dat we willen vermijden. Verdriet is het genezingsproces dat ons uiteindelijk troost brengt in onze pijn.

Sterven is een integraal onderdeel van het leven, net zo natuurlijk en voorspelbaar als geboren worden. Maar terwijl geboorte een reden is om te vieren, is de dood een gevreesde en onuitsprekelijke kwestie geworden die met alle mogelijke middelen in onze moderne samenleving moet worden vermeden. Misschien is het dat.

Of je het nu weet of niet, een van de belangrijkste relaties in je leven is met je ziel. Zal je vriendelijk en liefdevol zijn voor je ziel, of zal je hard en moeilijk zijn? Velen van ons beschadigen onbewust onze ziel met onze negatieve houding en acties of door eenvoudige verwaarlozing. Door de relatie met je ziel een belangrijk onderdeel van je leven te maken, echter, door het te eren in je dagelijkse routine, geef je je leven meer betekenis en inhoud. Gebruik je ervaringen-allemaal-als kansen om je ziel te voeden!

Het is niet het einde van het fysieke lichaam dat ons zorgen zou moeten maken. Onze zorg moet zijn om te leven terwijl we leven.

De vijf fasen - ontkenning, woede, onderhandelen, depressie en acceptatie - maken deel uit van het kader dat ons leert leven met degene die we verloren hebben. Ze zijn hulpmiddelen om ons te helpen inlijsten en te identificeren wat we misschien voelen. Maar ze zijn geen stops op een lineaire tijdlijn in verdriet.

Als je klaar bent voor mystieke ervaringen, heb je ze.

De dood is gewoon een vergieten van het fysieke lichaam, zoals de vlinder die uit een cocon komt. . . . Het is alsof je je winterjas wegdoet als de lente komt.

Kinderen die jong sterven zijn enkele van onze grootste leraren. We mogen sterven als we hebben geleerd wat we kwamen om te leren en als we hebben geleerd wat we kwamen om te leren.

We zijn allemaal zo gebogen en vastbesloten om te krijgen wat we willen, we missen de lessen die kunnen worden geleerd uit de ervaringen van het leven. Veel van mijn AIDS-patiënten ontdekten dat het laatste jaar van hun leven veruit hun beste was. Velen hebben gezegd dat ze de rijke kwaliteit van dat laatste levensjaar niet zouden hebben verhandeld voor een gezonder lichaam. Helaas is het pas wanneer tragedie toeslaat dat de meesten van ons beginnen aandacht te besteden aan de diepere aspecten van het leven. Alleen dan proberen we verder te gaan dan oppervlakkige zorgen-hoe we eruit zien, hoeveel geld we verdienen, enzovoort-om te ontdekken wat echt belangrijk is.

God, wat heb ik mijn leven verspild.

"...Alle gebeurtenissen zijn zegeningen die ons gegeven worden om van te leren en daarom moeten we dankbaar zijn voor de kans om te groeien en te evolueren naar ons beste zelf."