Eben Alexander beroemde citaten

Lachen en ironie herinneren ons eraan dat we geen gevangenen zijn in deze wereld, maar reizigers er doorheen.

Die implicaties zijn enorm Buiten Beschrijving. Mijn ervaring heeft me geleerd dat de dood van het lichaam en de hersenen niet het einde van het bewustzijn is, dat de menselijke ervaring verder gaat dan het graf. Belangrijker nog, het gaat door onder de blik van een God die van ons houdt en om ons geeft en over waar het universum zelf en alle wezens erin uiteindelijk naartoe gaan.

Communiceren met God is de meest buitengewone ervaring die je je kunt voorstellen, maar tegelijkertijd is het de meest natuurlijke van allemaal, omdat God te allen tijde in ons aanwezig is. Alwetend, almachtig, persoonlijk-en ons liefhebben zonder voorwaarden. We zijn als één verbonden door onze goddelijke band met God.

Ons eeuwige spirituele zelf is werkelijker dan alles wat we waarnemen in dit fysieke rijk, en heeft een goddelijke verbinding met de oneindige liefde van de Schepper.

Het denken buiten de hersenen ervaren is een wereld van ogenblikkelijke verbindingen binnengaan die het gewone denken (d.w.z. die aspecten die worden beperkt door het fysieke brein en de snelheid van het licht_ lijken op een hopeloos slaperige en ploeterende gebeurtenis. Ons ware, diepste zelf is volledig vrij. Het is niet verlamd of gecompromitteerd door acties uit het verleden of bezorgd over identiteit of status. Het begrijpt dat het geen behoefte heeft om de aardse wereld te vrezen, en daarom heeft het geen behoefte om zichzelf op te bouwen door roem of rijkdom of verovering.

Het kwaad was noodzakelijk omdat zonder dat vrije wil onmogelijk was, en zonder vrije wil kon er geen groei zijn-geen vooruitgang, geen kans voor ons om te worden wat God verlangde dat we zouden zijn. Verschrikkelijk en almachtig als het kwaad soms leek te zijn in een wereld als de onze, in het grotere plaatje was liefde overweldigend dominant, en het zou uiteindelijk triomfantelijk zijn.

Het deel van mijn hersenen dat verantwoordelijk was voor het creëren van de wereld waarin ik leefde en bewoog en voor het nemen van de ruwe gegevens die via mijn zintuigen binnenkwamen en die vormden tot een betekenisvol universum: dat deel van mijn hersenen was naar beneden en naar buiten. En toch, ondanks dit alles, was ik levend geweest, en bewust, echt bewust, in een universum dat vooral gekenmerkt werd door liefde, bewustzijn en realiteit. Er was, voor mij, gewoon geen argument dit feit. Ik wist het zo volledig dat ik pijn deed.

Een verhaal - een waargebeurd verhaal-kan net zoveel genezen als medicijnen.

Onze cultuur is geobsedeerd door jeugd omdat we de oude kennis verloren hebben dat groei nooit stopt. We zijn geen vergissingen in de kosmos-evolutionaire curiositeiten die oprijzen als mayflies, een dag zwermen en verdwijnen. We zijn spelers die hier zijn om te blijven, en het universum is gebouwd met ons in gedachten. We weerspiegelen het, met onze diepste liefdes en verheven aspiraties, net zoals het ons weerspiegelt.

Ik ben niet de eerste persoon die bewijs heeft ontdekt dat bewustzijn buiten het lichaam bestaat. Korte, prachtige glimpen van dit rijk zijn zo oud als de menselijke geschiedenis.

Ik heb het uiteindelijk toegeschreven aan het feit dat het brein echt een buitengewoon apparaat is: meer buitengewoon dan we zelfs maar kunnen raden.

Wij-ieder van ons-zijn ingewikkeld, onherroepelijk verbonden met het grotere universum. Het is ons ware thuis, en denken dat deze fysieke wereld het enige is dat telt, is als jezelf opsluiten in een kleine kast en je voorstellen dat er niets anders buiten is.

Ik begrijp wat er met de hersenen gebeurt als mensen bijna dood zijn, en ik had altijd geloofd dat er goede wetenschappelijke verklaringen waren voor de hemelse Buitenlichamelijke reizen beschreven door degenen die ternauwernood aan de dood ontsnapten.

Er is geen wetenschappelijke verklaring voor het feit dat terwijl mijn lichaam in coma lag, mijn geest - mijn bewuste, innerlijke zelf - levend en wel was.

Ik ben opgegroeid in een wetenschappelijke wereld, de zoon van een neurochirurg.

Als neurochirurg geloofde ik niet in het fenomeen van bijna-doodervaringen.

Onze geest is niet afhankelijk van de hersenen of het lichaam. Het is eeuwig, en niemand heeft één zin ter waarde van hard bewijs dat het niet is.

Ik had een voorproefje van een andere, grotere soort kennis: een waarvan ik geloof dat mensen in de toekomst in steeds grotere aantallen toegang zullen krijgen. Maar die kennis nu overbrengen is eerder als een chimpansee, die voor één dag mens wordt om alle wonderen van menselijke kennis te ervaren, en dan terugkeert naar zijn chimpanseevrienden en probeert hen te vertellen hoe het was om verschillende Romaanse talen, de calculus en de immense schaal van het universum te kennen.

We kunnen alleen zien wat het filter van onze hersenen doorlaat.

Het fysieke leven wordt gekenmerkt door defensiviteit, terwijl het spirituele leven juist het tegenovergestelde is.

Mijn reis diep in coma, buiten dit nederige fysieke rijk en naar de hoogste verblijfplaats van de Almachtige Schepper, onthulde de onbeschrijfelijk immense kloof tussen onze menselijke kennis en het ontzagwekkende rijk van God.

Hoe heb ik er baat bij gehad mijn aardse zelf niet te herinneren? Het stelde me in staat om diep in rijken te gaan buiten het wereldse zonder me zorgen te hoeven maken over wat ik achterliet. Gedurende mijn hele tijd in die werelden, was ik een ziel met niets te verliezen. Geen plaatsen om te missen, geen mensen om te rouwen. Ik was uit het niets gekomen en had geen geschiedenis, dus ik aanvaardde volledig mijn omstandigheden-zelfs de aanvankelijke duisternis en puinhoop van het Rijk van het oog van de regenworm-met gelijkmoedigheid.