Michelle Alexander beroemde citaten

Iedereen maakt fouten. We zijn allemaal zondaars. We zijn allemaal criminelen. We overtreden allemaal de wet op een bepaald moment in ons leven. In feite, als het ergste wat je ooit hebt gedaan is snelheid tien mijl boven de snelheidslimiet op de snelweg, heb je jezelf en anderen op meer risico van schade dan iemand roken ***** in de privacy van zijn of haar woonkamer. Toch zitten er mensen in de Verenigde Staten levenslange gevangenisstraffen uit voor eerste keer drugsdelicten, iets dat vrijwel ongehoord is ergens anders in de wereld.

Het lot van miljoenen mensen-inderdaad de toekomst van de zwarte gemeenschap zelf-kan afhangen van de bereidheid van degenen die geven om raciale rechtvaardigheid om hun fundamentele aannames over de rol van het strafrechtelijk systeem in onze samenleving opnieuw te onderzoeken.

De aard van het strafrechtelijk systeem is veranderd. Het gaat niet meer in de eerste plaats om het voorkomen en bestraffen van misdrijven, maar eerder om het beheer en de controle van de ontheemden.

Sinds de oprichting van de natie zijn Afro-Amerikanen herhaaldelijk gecontroleerd door instellingen zoals slavernij en Jim Crow, die lijken te sterven, maar dan worden herboren in een nieuwe vorm, afgestemd op de behoeften en beperkingen van de tijd.

Er werd een nieuwe rasneutrale taal ontwikkeld om een beroep te doen op oude racistische gevoelens, een taal die gepaard ging met een politieke beweging die erin slaagde de overgrote meerderheid van de ruggen weer op hun plaats te zetten. Voorstanders van raciale hiërarchie ontdekten dat ze een nieuw raciaal kastenstelsel konden installeren zonder de wet of de nieuwe grenzen van aanvaardbaar politiek discours te overtreden, door 'wet en orde' te eisen in plaats van 'segregatie voor altijd'.

Als je eenmaal een misdadiger bent, zijn de oude vormen van discriminatie - arbeidsdiscriminatie, huisvestingsdiscriminatie, ontkenning van het stemrecht, ontkenning van educatieve kansen, ontkenning van voedselbonnen en andere openbare voordelen, en uitsluiting van jurydienst - plotseling legaal. Als crimineel heb je nauwelijks meer rechten, en grotendeels minder respect, dan een zwarte man die in Alabama woont op het hoogtepunt van Jim Crow. We hebben de raciale kaste in Amerika niet beëindigd; we hebben het alleen opnieuw ontworpen.

We hebben de afgelopen jaren vermeden om openlijk en eerlijk over ras te praten uit angst dat het zal vervreemden en polariseren. Naar mijn eigen mening is het onze weigering om openlijk en eerlijk om te gaan met ras dat ons ertoe brengt deze cycli van uitsluiting en verdeeldheid te blijven herhalen, en een kastenachtig systeem te herboren dat we beweren achter ons te hebben gelaten

De belangrijkste parallel tussen massale opsluiting en Jim Crow is dat beide hebben gediend om de betekenis en betekenis van ras in Amerika te definiëren. Inderdaad, een primaire functie van elk rassenkastenstelsel is om de Betekenis van ras in zijn tijd te definiëren. Slavernij definieerde wat het betekende om zwart te zijn (een slaaf), en Jim Crow definieerde wat het betekende om zwart te zijn (een tweederangsburger). Vandaag de dag definieert massale opsluiting de Betekenis van zwartheid in Amerika: zwarte mensen, vooral zwarte mannen, zijn criminelen. Dat is wat het betekent om zwart te zijn.

Geen enkel ander land ter wereld Zet zoveel van zijn raciale of etnische minderheden gevangen. De Verenigde Staten gevangen een groter percentage van de zwarte bevolking dan Zuid-Afrika deed op het hoogtepunt van de apartheid

De Verenigde Staten gevangen een groter percentage van de zwarte bevolking dan Zuid-Afrika deed op het hoogtepunt van de apartheid. In Washington, D. C., De hoofdstad van ons land, wordt geschat dat drie op de vier jonge zwarte mannen (en bijna iedereen in de armste buurten) tijd in de gevangenis kunnen doorbrengen.

Vandaag zijn er meer Afro-Amerikanen onder correctionele controle-in de gevangenis of gevangenis, op proef of voorwaardelijke vrijlating-dan werden tot slaaf gemaakt in 1850, een decennium voordat de burgeroorlog begon. Er zijn miljoenen Afro-Amerikanen die nu in en uit gevangenissen en gevangenissen fietsen of onder correctionele controle staan. In de grote Amerikaanse steden van vandaag, meer dan de helft van de werkende leeftijd Afro-Amerikaanse mannen zijn ofwel onder correctionele controle of branded misdadigers en zijn dus onderworpen aan gelegaliseerde discriminatie voor de rest van hun leven.

De regels en redenen die het politieke systeem gebruikt om statusrelaties van welke aard dan ook af te dwingen, inclusief raciale hiërarchie, evolueren en veranderen naarmate ze worden uitgedaagd.

Als we onszelf de populaire mythen over raciale vooruitgang blijven vertellen of, erger nog, als we tegen onszelf zeggen dat het probleem van massale opsluiting gewoon te groot is, te ontmoedigend voor ons om iets aan te doen en dat we in plaats daarvan onze energie moeten richten op gevechten die gemakkelijker kunnen worden gewonnen, zal de geschiedenis ons hard oordelen. Een nachtmerrie over mensenrechten vindt plaats onder onze hoede.

Sociologen hebben vaak opgemerkt dat regeringen straf in de eerste plaats gebruiken als een instrument van sociale controle, en dus is de omvang of ernst van de straf vaak niet gerelateerd aan werkelijke misdaadpatronen.

De oorlog tegen Drugs, gehuld in rasneutrale taal, bood blanken die tegen rassenhervorming waren een unieke kans om hun vijandigheid tegenover zwarten en zwarte vooruitgang uit te drukken, zonder blootgesteld te worden aan de beschuldiging van racisme.

Mijn grote misdaad was niet weigeren om een onschuldige man te vertegenwoordigen; mijn grote misdaad was me voorstellen dat er een pad naar raciale rechtvaardigheid was dat niet degenen omvatte die we als 'schuldig'beschouwen.

Het feit dat meer dan de helft van de jonge zwarte mannen in een grote Amerikaanse stad momenteel onder controle staan van het strafrechtelijk systeem (of opgezadeld zijn met strafregisters) is niet - zoals velen beweren - slechts een symptoom van armoede of slechte keuzes, maar eerder een bewijs van een nieuw rassenkastensysteem aan het werk.

We hebben de raciale kaste in Amerika niet beëindigd; we hebben het alleen opnieuw ontworpen

De nieuwe Jim Crow: massale opsluiting in het tijdperk van kleurenblindheid

Net als Jim Crow (en slavernij) werkt massale opsluiting als een nauw verbonden systeem van wetten, beleid, gebruiken en instellingen die collectief werken om de ondergeschikte status van een groep te garanderen die grotendeels wordt gedefinieerd door ras.

Als je om goede scholen vraagt, krijg je ze waarschijnlijk niet. Als je om banen of economische investeringen vraagt, krijg je dat ook niet. Maar wat we hebben geleerd, is dat het enige waar arme mensen van kleur om kunnen vragen en krijgen Politie en gevangenissen zijn.

Meer dan 2 miljoen mensen bevonden zich achter de tralies aan het begin van de eenentwintigste eeuw, en miljoenen anderen werden verbannen naar de marges van de reguliere samenleving, verbannen naar een politieke en sociale ruimte niet anders dan Jim Crow, waar discriminatie op het gebied van werk, huisvesting en toegang tot onderwijs volkomen legaal was, en waar ze het stemrecht konden worden ontzegd.

Als we meer willen doen dan alleen een einde maken aan massale opsluiting-als we een einde willen maken aan de geschiedenis van de raciale kaste in Amerika-moeten we onze raciale steekpenningen neerleggen, de handen ineen slaan met mensen van alle kleuren die niet tevreden zijn met het wachten op verandering om naar beneden te druppelen, en zeggen tegen degenen die ons in de weg staan: accepteer ons allemaal of niemand.

Het systeem functioneerde relatief automatisch en het heersende systeem van raciale betekenissen, identiteiten en ideologieën leek al natuurlijk. Negentig procent van degenen die in veel staten voor drugsdelicten in de gevangenis werden opgenomen, waren zwart of Latino, maar de massale opsluiting van gekleurde gemeenschappen werd verklaard in rasneutrale termen, een aanpassing aan de behoeften en eisen van het huidige politieke klimaat.

... nog niet zo lang geleden, halverwege de jaren zeventig, voorspelden de meest gerespecteerde criminologen dat het gevangenissysteem snel zou vervagen. De gevangenis heeft criminaliteit niet significant afgeschrikt, concludeerden veel deskundigen. Degenen die zinvolle economische en sociale kansen hadden, zouden waarschijnlijk geen misdaden plegen, ongeacht de straf, terwijl degenen die naar de gevangenis gingen, veel meer kans hadden om in de toekomst opnieuw misdaden te plegen.

Niets heeft meer bijgedragen aan de systematische massale opsluiting van gekleurde mensen in de Verenigde Staten dan de oorlog tegen Drugs.

Massale opsluiting is de meest dringende kwestie van raciale rechtvaardigheid van onze tijd.

Veel daders worden op jonge leeftijd opgespoord voor de gevangenis, in hun tienerjaren bestempeld als criminelen en vervolgens van hun vervallen, ondergefinancierde binnenstedelijke scholen naar gloednieuwe, hightech gevangenissen gebracht.

Er zijn meer Afro-Amerikanen onder correctionele controle, in de gevangenis of gevangenis, op proef of voorwaardelijke vrijlating, dan werden slaven in 1850 een decennium voor de burgeroorlog begon.