Jennifer Donnelly beroemde citaten

Ontmoet me waar de lucht de zee raakt. Wacht op mij waar de wereld begint.

Ik weet dat het slecht is om een belofte te breken, maar ik denk nu dat het erger is om een belofte je te laten breken.

Samen in ons huis, in het vuurlicht, zijn we de wereld klein gemaakt.

Het grootste deel van de puinhoop die geschiedenis wordt genoemd, komt omdat koningen en presidenten niet tevreden kunnen zijn met een lekkere kip en een goed brood.

Voor gek kan ik zijn, maar Ik zal nooit handig zijn.

Ze zaten een paar minuten stil bij elkaar, Joe hield Fiona ' s hand vast, Fiona snuffelde. Geen bloemrijke woorden, geen platitudes tussen hen. Joe zou alles hebben gedaan om haar lijden te verlichten, maar hij wist dat hij niets kon doen, of zeggen. Haar verdriet zou zijn gang gaan, als een koorts, en haar bevrijden wanneer het was uitgeput. Hij wilde haar niet de mond snoeren of haar vertellen dat het Gods wil was en dat haar vader beter af was. Dat was onzin en dat wisten ze allebei. Als iets zo erg pijn deed als dit, moest je het pijn laten doen. Er waren geen shortcuts.

...Luister heel goed naar je eigen gedachten en gevoelens, wees je bewust van je waarnemingen en leer ze te waarderen. Als je een tiener bent-en zelfs als je ouder bent-zullen veel mensen je proberen te vertellen wat je moet denken en voelen. Probeer stil te staan in dat alles en je eigen stem te horen. Het is van jou en alleen van jou, het is uniek en je aandacht waard, en als je het goed cultiveert, kan het je gewoon een schrijver maken.

Maar woorden zijn krachtiger dan wat dan ook.

Het leven draait allemaal om de revolutie, nietwaar? Die binnen, bedoel ik. Je kunt de geschiedenis niet veranderen. Je kunt de wereld niet veranderen. Alles wat je ooit kunt veranderen is jezelf.

De groenste weiden zijn hier op aarde.

Ik ga vanavond weer naar buiten met mijn raketten en lontjes. Ik zal ze uit hun comfortabele bedden blazen. Blaas de daken van hun huizen. Blaas de zwarte, ellendige nacht in stukken. Ik zal niet stoppen. Voor gek kan ik zijn, maar Ik zal nooit handig zijn.

Ik hou niet zo van hoop. Eigenlijk haat ik het. Het is de crystal meth van emoties. Het grijpt je snel en doodt je hard. Het is slecht nieuws. Ergste. Het zijn scherpe stokken en kersenbommen. Als er hoop opduikt, is het slechts een kwestie van tijd tot iemand gewond raakt.

Als je muziek kunt schrijven die blijft, bravo. Blijf tot die tijd stil en bestudeer het werk van degenen die dat kunnen.

Het gevoel dat je krijgt.... als je weet dat er iets gebeurt dat je zal veranderen, en je wilt het niet, maar je kunt het niet stoppen. En je weet, voor de eerste keer, dat er nu een voor en een na zal zijn, een was en een zal zijn. En dat je nooit meer dezelfde persoon zult zijn die je was.

We worden niet gestraft voor onze zonden, jongen. We worden door hen gestraft.

Er is hier een geest. Een eenzame, gebroken hart. De geest van alles wat had kunnen zijn en nooit was.

En ik wist in mijn botten dat Emily Dickinson niet eens één gedicht zou hebben geschreven als ze twee huilende baby ' s had gehad, een man die er op uit was om er nog een in haar te stoppen, een huis om te runnen, een tuin om te verzorgen, drie koeien om te melken, twintig kippen om te voeden, en vier gehuurde handen om voor te koken. Ik wist toen waarom ze niet trouwden. Emily, Jane en Louisa. Ik wist het en het maakte me bang. Ik wist ook wat eenzaam zijn was en ik wilde niet mijn hele leven eenzaam zijn. Ik wilde mijn woorden niet opgeven. Ik wilde het ene niet boven het andere kiezen. Mark Twain hoefde dat niet. Charles Dickens niet.

Een nieuw woord. Helder met mogelijkheden. Een vlekkeloze parel om te draaien en over in mijn hand, dan weg te zetten voor bewaring.

Wat ik daarna zag, hield me dood in mijn spoor. Books. Niet een of twee dozijn, maar honderden. In kratten. In stapels op de vloer. In boekenkasten die zich van vloer tot plafond uitstrekten en de hele kamer bekleden. Ik draaide me om en om in een langzame cirkel, het gevoel alsof ik net in Ali Baba ' s grot was gestruikeld. Ik was ademloos, bijna in tranen en duizelig van hebzucht.

Wie het slechte niet kan verdragen, zal het goede niet zien.

Waarom gaan weken, maanden en jaren zo snel voorbij, allemaal in een waas, maar momenten duren eeuwig?

Schrijvers zijn verdomd leugenaars. Elk van hen.

Woorden falen me soms. Ik heb bijna elk woord in het International Dictionary of the English Language van de Webster gelezen, maar ik heb nog steeds moeite om ze te laten komen wanneer ik dat wil. Op dit moment wil ik een woord dat het gevoel beschrijft dat je krijgt-een koud ziek gevoel diep van binnen-wanneer je weet dat er iets gebeurt dat je zal veranderen, en je wilt het niet, maar je kunt het niet stoppen. En je weet dat je nooit meer dezelfde zult zijn.

Ik luisterde terwijl de woorden zinnen werden en de zinnen pagina 's werden en de pagina' s gevoelens en stemmen en plaatsen en mensen.

Ik denk dat je zicht beter wordt naarmate je ouder wordt.

Ik heb altijd je nogal formidabele wil bewonderd, je weigering om je terug te trekken van moeilijkheden, maar soms gaat kracht niet over doorzettingsvermogen. Soms gaat het erom te weten wanneer je moet stoppen.

Je bent een geest, Andi", zegt ze. "Bijna weg."Ik kijk naar haar. Ik wil iets zeggen, maar ik krijg de woorden er niet uit. Ze knijpt in mijn handen. "Kom terug naar ons," zegt ze. En ze is weg.

Geluk was nutteloos voor mij. Het was hartzeer dat mijn tas vulde. Welke gelukkige man heeft Shakespeare nodig?

Op die avonden waren de woorden alleen voor mij. Ze kwamen ongevraagd uit mijn hart. Ze morsten over mijn tong en morsten uit mijn mond. En door hen was ik, die niets en niemand was, een prins van Denemarken, een dienstmaagd van Verona, een koningin van Egypte. Ik was een zure Misantroop, een huichelaar, de dochter van een tovenaar, een gekke en moorddadige koning.

Ik heb een jongen nodig die denkt met zijn grote hoofd, niet zijn kleintje. Omdat ze niet bestaan, heb ik ze zelf gemaakt.

En Robespierre, de onvergankelijke, die ons zo liefhad dat hij onze hoofden afhakte zodat we niet zouden worden verontrust door te veel gedachten.

Je kunt niet discussiëren met de doden, wat je ook zegt, ze hebben altijd het laatste woord.

Neem nooit wat aangeboden wordt, Vraag altijd om meer.

Hoop is de crystal meth van emoties. Het grijpt je snel en doodt je hard.

Omdat ik aan de telefoon ben, Mam!"Weer met je vrienden spelen! Wie is dat?"Ahmadinejad."Oh, mijn hemel! Wat zegt hij?"Dat hij Jeezy vanavond in de Beacon wil zien. Poetin gaat ook. Hij heeft een ticket van Kim Jong Il gescalpeerd. Alle gangsters gaan."Wees niet zo fris, jongeman!"Ik moet gaan", zegt hij tegen me. "Vijandelijke troepen hebben een Momshell laten vallen."Terugtrekken, soldaat. Over en uit.

De gitaar is nog steeds om me heen. Ik doe het eraf en leg het neer. Ik wil hem voelen. Om zijn adem in mijn nek te voelen. De warmte van zijn huid. Om iets anders te voelen dan verdriet. Hou me vast, zeg ik hem in stilte. Hou me hier. Naar deze plek. Dit leven. Zorg dat ik je wil. Wil dit. Ik wil iets. Gelieve

Ze laten soms dingen achter, de gasten. Een fles geur. Een verfrommelde zakdoek. Een parelknoop die van een jurk viel en onder een bed rolde. En soms laten ze andere dingen achter. Dingen die je niet kunt zien. Een zucht gevangen in een hoek. Herinneringen verstrikt in de gordijnen. Een snik die tegen de ruit fladdert als een vogel die naar binnen vliegt en er niet meer uit kan. Ik kan deze dingen voelen. Ze schieten en hurken en fluisteren.

Moed is angst voelen, maar het ding toch doen.

Namaste. Het was een Nepalese groet. Het betekende: het licht in mij buigt voor het licht in jou.

De regen valt harder als ik schrijf. Het gaat van het dak in torrents. Ik wou dat het tegen me zou slaan. Beuk het leven van mijn lichaam. Het vlees van mijn botten. De pijn vanuit mijn hart.

Want voor een paar seconden doet iemand anders ook pijn. Voor een paar seconden ben ik niet alleen.

Alleen het lichaam is weg. Alleen het lichaam. Er is een deel dat niet in de grond gaat, een deel dat Voor altijd in je blijft.

Wie heeft denkbeeldige monsters nodig als er zoveel echte zijn.

Ze was alles wat hij wilde van zijn leven, de maat van zijn dromen.

Ik heb lang geworsteld om iets gepubliceerd te krijgen.

Het is hoop, niet wanhoop, die ons allemaal teniet doet.

Ik kon bijna de personages binnen horen, mompelen en duwen, ongeduldig voor mij om de cover te openen en ze eruit te laten.

Wees voorzichtig met wat je de wereld laat zien. Je weet nooit wanneer de wolf toekijkt.

Kom op je raver, je ziener van visioenen, kom op je schilder, je fluitspeler, je gevangene, en schitteren...

Alle luchthavens behoren tot hetzelfde land. Het land van Crappacia. Of Bleakovania. Of Suckitan.