Karl Rahner beroemde citaten

De belangrijkste oorzaak van atheïsme zijn de christenen. Degenen die hem met hun monden uitroepen en hem met hun daden verloochenen, dat is wat een ongelovige wereld ongelooflijk vindt.

In de komende dagen zul je ofwel een mysticus zijn (iemand die God echt heeft ervaren) of helemaal niets.

Te midden van ons leven, van onze vrijheid en onze strijd, moeten we een radicale, absolute beslissing nemen. En we weten nooit wanneer bliksem ons uit het niets zal treffen. Het kan zijn wanneer we het minst verwachten dat we gevraagd worden of we het absolute geloof en vertrouwen hebben om ja te zeggen.

God kennen is belangrijker dan God kennen.

De leegte is slechts een vermomming voor een intimiteit van God, dat Gods stilte, de griezelige stilte, wordt gevuld door het woord zonder woorden, door Hem die boven alle namen staat, door Hem die alles in Allen is. En zijn stilte vertelt ons dat hij hier is.

Liefde alleen laat de mens zichzelf vergeten... alleen zij kan zelfs de donkerste uren van het verleden nog verlossen, omdat zij alleen de moed vindt om in de barmhartigheid van de heilige God te geloven.

Niet iedereen heeft echter een echt gevoel voor humor. Dat vraagt om een altruïstische onthechting van zichzelf en een mysterieuze sympathie voor anderen die al gevoeld wordt voordat ze hun mond opendoen. Alleen de persoon die ook een gave voor genegenheid heeft, kan een echt gevoel voor humor hebben. Een goede lach is een teken van liefde; men kan zeggen dat het ons een glimp geeft van, of een eerste les in, de liefde die God voor ieder van ons draagt.

Leren houdt altijd zelftranscendentie in. Leren roept op wat er in ons is, en helpt ons om naar authenticiteit en heelheid te gaan.

De christen van de toekomst zal een mysticus zijn of hij zal helemaal niet bestaan.

Want het is het bittere verdriet van de theologie en ook haar gezegende taak om altijd te moeten zoeken (omdat ze op dat moment niet duidelijk aanwezig is)...altijd op voorwaarde dat men de moed heeft om vragen te stellen, ontevreden te zijn, te denken met de geest en het hart die men eigenlijk heeft, en niet met de geest en het hart die men verondersteld wordt te hebben.

Maar er is nog een andere vorm van deze verborgen ketterij, en paradoxaal genoeg kan het degenen treffen die het meest trots zijn op hun langdurige en onberispelijke orthodoxie; ketterij in de vorm van onverschilligheid.

Hoe vaak heb ik gemerkt dat we niet volwassen worden door te doen wat we willen, maar door te doen wat we zouden moeten doen. Hoe waar is het dat niet elk 'moeten' een dwang is, en niet elk 'zoals' een hoge moraal en ware vrijheid is.

De kindertijd is niet een toestand die alleen van toepassing is op de eerste fase van ons leven in de biologische zin. Het is eerder een basisvoorwaarde die altijd passend is voor een leven dat op de juiste manier wordt geleefd.

De doden zwijgen omdat ze leven, net zoals we zo luid babbelen om te proberen onszelf te laten vergeten dat we sterven. Hun stilte is werkelijk hun oproep tot mij, de verzekering van hun onsterfelijke liefde voor mij.

De strijd tegen het atheïsme is in de eerste plaats en noodzakelijkerwijs een strijd tegen de ontoereikendheid van ons eigen theïsme.

Elk jaar vieren we de Heilige tijd van Advent, O God. Elk jaar bidden we die mooie gebeden van verlangen en wachten, en zingen we die mooie liederen van hoop en belofte.

Genade is overal als een actieve oriëntatie van alle geschapen werkelijkheid op God.

Grace kan en heeft een geschiedenis.

Wat Christus ons geeft is heel expliciet als zijn eigen woorden worden geïnterpreteerd volgens hun Aramese betekenis. De uitdrukking 'Dit is mijn lichaam' betekent dat dit mezelf is.

Wanneer de mens met God in ontzag en liefde is, dan is hij aan het bidden.

Mediteren over de aard en waardigheid van het gebed kan ertoe leiden dat je ten minste één ding tot God zegt: Heer, Leer ons bidden!

Alleen in liefde kan ik u vinden, mijn God. In liefde gaan de poorten van mijn ziel open, waardoor ik een nieuwe lucht van vrijheid kan inademen en mijn eigen kleine zelf kan vergeten. In de liefde stroomt mijn hele wezen uit de starre grenzen van bekrompenheid en angstige zelfbewustheid, die mij tot een gevangene van mijn eigen armoede-leegte maken. In de liefde stromen alle krachten van mijn ziel naar u uit, die nooit meer willen terugkeren, maar zich volledig in u willen verliezen, aangezien u door uw liefde het diepste centrum van mijn hart bent, dichter bij mij dan ik bij mezelf ben.