Ivo Andric beroemde citaten

Tussen de angst dat er iets zou gebeuren en de hoop dat het nog steeds niet zou gebeuren, is er veel meer ruimte dan men denkt. Op die smalle, harde, Kale en donkere ruimte brengen velen van ons hun leven door.

Er komt een tijd dat een man zich voor een donkere, onoverbrugbare afgrond bevindt, die hij zelf jarenlang heeft gegraven. Hij kan niet vooruit en heeft geen weg terug. Woorden hebben gefaald, tranen zullen niet helpen, en tot wie zou hij roepen? Hij kan zich zelfs zijn eigen naam niet herinneren. Dan ziet de mens dat er op deze groene aarde van god maar één echt lijden is: de kwelling van het schuldige geweten.

Je moet niet bang zijn voor mensen. Ik ben niet bang voor de mensen, maar voor wat onmenselijk in hen is.

Ik gaf toe aan het leven. Ik werd niet verslagen, maar verslagen.

mooie ziel huilt diep

Wat wel en niet altijd hoeft te zijn, geeft zich uiteindelijk over aan iets dat moet zijn.

Wat doet je verdriet terwijl je slaapt? Het is wakker en wacht. En als het geduld verliest, maakt het me wakker.

Bosnië is een land van haat en angst.

Een mens te zijn, geboren te zijn zonder het te weten of te willen, in de oceaan van het bestaan te worden gegooid, verplicht te zijn te zwemmen, te bestaan; een identiteit te hebben; weerstand te bieden aan de druk en schokken van buitenaf en de onvoorziene en onvoorziene daden - die van jezelf en die van anderen - die zo vaak iemands capaciteiten overschrijden? En wat meer is, om je eigen gedachten over dit alles te verdragen: in één woord, om mens te zijn.

Dat wilde beest dat in de mens leeft en zich niet durft te laten zien totdat de barrières van wet en gewoonte zijn weggenomen, werd nu bevrijd.

Het lijkt me dat als mensen alleen maar wisten hoe moeilijk het voor mij was om het leven te verdragen, ze het gemakkelijker zouden vinden om me te vergeven voor alle verkeerde dingen die ik heb gedaan en alle goede dingen die ik niet heb gedaan. En ze zouden nog steeds een beetje mededogen in hen vinden om medelijden met mij te hebben.

Ik ben niet bang voor onzichtbare werelden.

Wat geen pijn doet-is geen leven; wat niet voorbijgaat - is geen geluk.

Van alles wat de mens in zijn levensdrang opricht en opbouwt, is in mijn ogen niets beter en waardevoller dan bruggen. Ze zijn belangrijker dan huizen, heiliger dan heiligdommen. Aan iedereen toebehoren en aan iedereen gelijk zijn, nuttig, altijd met een gevoel gebouwd, op de plek waar de meeste menselijke behoeften elkaar kruisen, ze zijn duurzamer dan andere gebouwen en ze dienen niet voor iets geheim of slecht.

Op zoek naar wat ik nodig heb, en ik weet niet eens precies wat dat is, ging ik van een man naar een man, en ik zag dat ze allemaal samen minder hebben dan ik die niets heeft, en dat ik aan elk van hen een beetje liet van dat wat ik niet heb en waarnaar ik heb gezocht.

Als ik niet wanhopig ben, ben ik waardeloos.

Als mensen zouden weten hoe weinig hersenen de wereld regeren, zouden ze sterven van angst.

Verdriet is ook een soort verdediging.

Landen van grote ontdekkingen zijn ook landen van grote onrechtvaardigheden.

Vergeetachtigheid geneest alles en lied is de mooiste manier van vergeten, want in lied voelt de mens alleen wat hij liefheeft.

Zij gingen daar de onbewuste filosofie van de stad binnen; dat het leven een onbegrijpelijk wonder was, aangezien het onophoudelijk werd verspild en uitgegeven, maar niettemin duurde en bleef 'als de brug over de Drina'.

Ze keken naar het papier en zagen niets in die gebogen lijnen, maar ze wisten en begrepen alles, want hun geografie zat in hun bloed en ze voelden biologisch hun beeld van de wereld.

Er is geen Heerschappij zonder opstanden en samenzweringen, net zoals er geen eigendom is zonder werk en zorgen.