Emir Kusturica beroemde citaten

In Servië haten veel mensen me omdat ze willen westerniseren, niet begrijpen dat de westerse wereld bipolair is, met zeer goede dingen en zeer slechte dingen.

Ik heb nooit een onafhankelijk Bosnië gewild. Ik wilde Joegoslavië. Dat is mijn land.

Ik ben een levende illustratie van Bosnische vermenging en bekering. Mijn grootouders woonden in Oost-Herzegovina. Erg arm. De Turken kwamen en brachten de Islam. Er waren drie broers in de familie. Eén was een orthodoxe christen. De andere twee namen de Islam om te overleven.

Ik heb genoeg van democratie. In een democratie stemmen mensen op burgemeesters. Ik wilde een stad bouwen waar ik de burgers zou kiezen.

Wat je nu hebt is een Hollywood dat puur vergif is. Hollywood was een centrale plaats in de kunstgeschiedenis in de 20e eeuw: het was menselijk idealisme bewaard gebleven. En toen, zoals elke grote plek, stortte het in, en het stortte in in de meest vreselijke machines ter wereld.

Elke keer als ik een film maak, wil ik zelfmoord plegen. Omdat ik het licht aan het einde van de tunnel niet zie.

Ik zal mijn film niet knippen omdat, omdat, omdat, vanwege de prachtige Tovenaar van Oz.

Bij elke film die ik doe, als je de verhalen analyseert, kun je merken dat in elk verhaal, dat in de film na de eerste 15 minuten, het uit elkaar kan vallen. Of elke 10 minuten heeft het de kans dat je de draad verliest. Aan de andere kant, als je erin slaagt om ze samen te stellen, dan ziet de film er spontaan uit en meer als cinema.

Het voordeel van de zigeunertaal, ook al begrijp ik het niet zo veel, de taal is perfecte melodie. Dus als je de film voorstelt zoals ik, dan is de taal slechts een deel van de melodie. Het orkestreren van alles binnenin, en de taal volgt de Betekenis van wat ze zeggen, en het is nooit hetzelfde als geschreven.

Het moeilijkste aan het maken van films is om ze te blijven maken. Misschien kun je de grootste hit ter wereld maken, maar dan is het grote probleem wat je nu moet doen en hoe je toegewijd blijft aan een bepaald instinct dat ik heb over films.

Ik heb het 50ste jaar van mijn leven bereikt en nu omvat elke vraag die met het leven te maken heeft ook het denken aan de dood. Als ik vertrek, wil ik aan mijn nageslacht een duidelijk idee over identiteit nalaten.

Weet je, in elk segment van Ex-Joegoslavië, is multi-etnisch leven verloren, behalve ik denk dat we dit nog steeds hebben in Servië.

Films maken is gevaarlijk werk. Omdat jij altijd degene bent die in het centrum van het universum staat bij het maken van films.

Ik was een grote vechter toen ik jonger was. In bars was ik klaar om te ontploffen en te vechten.

Ik ben klaar met steden. Ik verbleef vier jaar in New York, tien jaar in Parijs en een tijdje in Belgrado. Voor mij zijn het nu gewoon luchthavens.

Alleen omdat ik geloof in de identiteit en integriteit van mijn land maakt dat nog geen xenofoob of nationalist.

Ik heb een aantal zeer beroemde mensen ontmoet, maar niemand heeft het effect dat Maradona heeft; mensen beven in zijn aanwezigheid.

Ik breng mijn ideeën in de praktijk. Misschien is dat de reden dat mensen mij haten.

Mijn vader was een atheïst en hij beschreef zichzelf altijd als een Serviër. OK, misschien waren we 250 jaar moslim, maar daarvoor waren we orthodox en diep van binnen waren we altijd Serviërs, religie kan dat niet veranderen. We zijn Moslims geworden om de Turken te overleven.

Mijn doel is om een film te maken om je warm te maken. Om je wat warmte te geven. Nu is deze rationele wereld een plek geworden waar alleen wat cool is goed is. Snijd je de film op basis van de beat van de moderniteit of op basis van de beat van je eigen hart?

Joegoslavië was een soort supermacht. Geweldige films. Mooie romans. Geweldige rock-and-roll. We werden een supermacht in basketbal. Het probleem is dat mensen zich er sterker mee moesten identificeren na Tito en zijn vreselijke, lastige manier om het land te leiden.