Tony Judt beroemde citaten

Liefde bestaat uit het verlaten van de geliefde ruimte om zichzelf te zijn, terwijl het de veiligheid biedt waarbinnen dat zelf kan bloeien.

Wij zijn niet alleen historici, maar ook en altijd Burgers.

Als burgers van een vrije samenleving hebben we de plicht om kritisch naar onze wereld te kijken. Maar als we denken te weten wat er mis is, moeten we handelen op basis van die kennis.

De mensen wiens nek pijn doet als ik over het Midden-Oosten schrijf, hebben de neiging om in Brooklyn of Boca Raton te wonen: het soort Zionist dat een andere man betaalt om voor hem in Israël te wonen. Ik heb niets dan minachting voor zulke mensen.

We weten wat dingen kosten, maar hebben geen idee wat ze waard zijn.

Studenten van vandaag kunnen kiezen uit een reeks identiteitsstudies.... De tekortkoming van al deze para-academische programma ' s is niet dat ze zich concentreren op een bepaalde etnische of geografische minderheid; het is dat ze leden van die minderheid aanmoedigen om zichzelf te bestuderen - waardoor tegelijkertijd de doelen van een liberaal onderwijs worden ontkend en de sektarische en Getto-mentaliteiten worden versterkt die ze beweren te ondermijnen.

De geschiedenis kan je laten zien dat het de ene stapel slechte dingen na de andere was. Het kan je ook laten zien dat er enorme vooruitgang is geboekt in kennis, gedrag, wetten, beschaving. Het kan je niet laten zien dat er een betekenis achter zat.

Ik weet niet of ik iets nieuws over het leven heb geleerd, maar ik heb harder moeten nadenken over de dood en wat er daarna komt voor andere mensen.

Ik weet precies hoe en waar ik ga sterven. De enige vraag is wanneer.

Ik ben de tel kwijt van de interviews die ik heb gedaan over mijn ziekte en de relatie met mijn ideeën en schrijven.

Het irriteert me als Ik word beschreven als een controversialist en commentator over Israël.

De werkelijkheid is een krachtig oplosmiddel.

Mijn geschiedenis schrijven was gebaseerd op wat ik zag in vreemde, exotische plaatsen in plaats van alleen boeken te lezen.

Ik ben opgegroeid in een wereld waar de sociaaldemocratische staat de norm was, niet de uitzondering.

Ik vind het niet erg om uit gemeenschappen te worden gezet.

Ik geloof niet dat men one-size-fits-all morele regels moet hebben voor internationale politieke actie.

We moeten leren... hoe oorlog zowel winnaars als verliezers brutaal maakt en vernedert en wat er met ons gebeurt wanneer we, achteloos oorlog gevoerd zonder goede reden, worden aangemoedigd om onze vijanden op te blazen en te demoniseren om de onbepaalde duur van die oorlog te rechtvaardigen.

Blijkbaar overtreft de lijn die je tegen Israël neemt al het andere in het leven.

Op een gegeven moment werd het een manier van 'Tony zijn' om een beetje tangentieel te blijven aan waar ik ook was: door niet iets te zijn dat iedereen was.

Maar ik ben Engels. We doen niet aan verheffen.

De geschiedenis overkomt ons altijd en niets blijft hetzelfde.

Hoe moeten we beginnen goed te maken voor het opvoeden van een generatie die geobsedeerd is door het nastreven van materiële rijkdom en onverschillig is voor zoveel anders?

Ik kan nog steeds mensen leiden. Ik kan nog steeds schrijven. Ik kan nog steeds lezen. Ik kan nog steeds eten en ik kan nog steeds heel sterke meningen hebben.

Ik denk dat we aan de rand van een angstaanjagende wereld staan, en dat veel jonge mensen dat weten, maar niet weten hoe ze erover moeten praten.

Ik geloof niet in een leven na de dood. Ik geloof niet in één of meerdere goden. Ik respecteer mensen die dat wel doen, maar ik geloof het zelf niet.

Na 1945 was het tegenovergestelde gebeurd: met één grote uitzondering bleven de grenzen grotendeels intact en werden de mensen verplaatst.

Als actieve of bezorgde burgers de politiek opgeven, laten ze daarmee hun samenleving over aan de meest middelmatige en verraderlijke ambtenaren.

Als woorden in verval raken, wat zal dat dan vervangen? Ze zijn alles wat we hebben

Als we niets anders hebben geleerd van de 20e eeuw, hadden we tenminste moeten begrijpen dat hoe perfecter het antwoord, hoe angstaanjagender de gevolgen ervan zijn. Incrementele verbeteringen bij onbevredigende omstandigheden zijn het beste waarop we kunnen hopen, en waarschijnlijk alles wat we moeten zoeken.

Het jodendom is voor mij een gevoeligheid voor collectieve zelfvragen en ongemakkelijke waarheid vertellen. Ik voel me verantwoordelijk voor dit verleden. Daarom ben ik Joods.

Het militaire systeem van een natie is geen onafhankelijk deel van het sociale systeem, maar een aspect van zijn totaliteit.

Woorden kunnen van de ziekte een onderwerp maken dat ik onder de knie kan krijgen, en niet een onderwerp waar men gewoon emoties over uitstraalt.

Israël vandaag is slecht voor de Joden,

Men zou kunnen denken dat het de hoogte van slechte smaak is om geluk toe te schrijven aan een gezonde man met een jong gezin dat op zestigjarige leeftijd is getroffen door een ongeneeslijke degeneratieve aandoening waaraan hij binnenkort moet sterven. Maar er is meer dan één soort geluk. Ten prooi vallen aan een motorneuronziekte is zeker de goden op een bepaald moment beledigd hebben, en er is niets meer te zeggen. Maar als je zo moet lijden, is het beter om een goed gevuld hoofd te hebben...

We moeten weer beginnen te praten over ongelijkheid; we moeten beginnen te praten over de ongelijkheden en onrechtvaardigheden en de onrechtvaardigheden van een buitensporig verdeelde samenleving, verdeeld door rijkdom, door kansen, door resultaten, door activa enzovoort.

Alle moderne Amerikaanse presidenten zijn perforce politici, gevangenen van hun eerdere uitspraken, hun partij, hun kiesdistrict en hun collega ' s.

Liefde, zo lijkt het mij, is de toestand waarin men zich het meest tevreden stelt.

Bovenal wordt de slavernij waarin een ideologie een volk vasthoudt het best afgemeten aan hun collectieve onvermogen om alternatieven voor te stellen.

We hebben verantwoordelijkheden voor anderen, niet alleen in de ruimte, maar in de tijd. We hebben verantwoordelijkheden tegenover de mensen die ons zijn voorgegaan. Ze hebben ons een wereld nagelaten van instellingen, ideeën of mogelijkheden waarvoor wij hen op onze beurt iets verschuldigd zijn. Een van de dingen die we hen verschuldigd zijn, is ze niet te verspillen.

De sociaaldemocratie vertegenwoordigt geen ideale toekomst, ze vertegenwoordigt zelfs niet het ideale verleden.

De genoegens van mentale behendigheid worden veel overschat, onvermijdelijk - zoals het mij nu lijkt - door degenen die niet uitsluitend van hen afhankelijk zijn.

Amerikaanse sociale regelingen, economische regelingen, de mate van ongelijkheid in het Amerikaanse leven, de relatief kleine rol van de overheid in het Amerikaanse openbare leven, enzovoort, zijn vergelijkbaar met precies de tegenovergestelde omstandigheden in de meeste Europese samenlevingen.

Ik begon in 1969 aan mijn eerste Franse geschiedenisboek; in 1974 aan 'socialisme in de Provence'; en in 1978 aan de essays in Marxism and the French Left. Omgekeerd kwam mijn eerste niet-academische publicatie, een recensie in de 'TLS', pas eind jaren tachtig, en pas in 1993 publiceerde ik mijn eerste stuk in de 'New York Review.'

Ik ben per ongeluk geboren. Ik woonde per ongeluk in Londen. We zijn bijna naar Nieuw-Zeeland geëmigreerd. Zoveel van mijn leven is een product van toeval geweest, Ik kan er helemaal geen betekenis In zien.

Er valt niets te zeggen om kreupel te zijn. Je ziet de wereld niet beter of duidelijker, en je ontwikkelt ook geen speciale vaardigheden als compensatie.

We vragen niet langer om een rechterlijke uitspraak of een wetgevingshandeling: is het goed? Is het eerlijk? Is het gewoon? Klopt het? Zal het bijdragen aan een betere samenleving of een betere wereld? Dat waren vroeger de politieke vragen, zelfs als ze geen gemakkelijke antwoorden uitnodigden. We moeten ze opnieuw leren poseren.

Nog in de jaren zeventig zou het idee dat het doel van het leven was om rijk te worden en dat regeringen bestonden om dit te vergemakkelijken, belachelijk zijn gemaakt: niet alleen door de traditionele critici van het kapitalisme, maar ook door veel van zijn meest fervente verdedigers.

Contrast 1968, toen de CEO van General Motors naar huis nam, in Loon en voordelen, ongeveer zesenzestig keer het bedrag dat aan een typische GM-werknemer werd betaald. Vandaag verdient de CEO van Wal-Mart negenhonderd keer het loon van zijn gemiddelde werknemer. De rijkdom van de familie van de oprichter van Wal-Mart in 2005 werd geschat op ongeveer hetzelfde ($90 miljard) als die van de onderste 40% van de Amerikaanse bevolking: 120 miljoen mensen.

Als we grotesk ongelijk blijven, verliezen we elk gevoel van broederschap: en broederschap, ondanks al haar fataliteit als politiek doel, blijkt de noodzakelijke voorwaarde van de politiek zelf te zijn.

Waar ik tegen Ben is vals optimisme: het idee dat dingen goed moeten gaan, of anders dat ze de neiging hebben, of anders dat de standaardvoorwaarde van historische trajecten op de lange termijn karakteristiek gunstig is.