Leonid Andreyev beroemde citaten

Ik kan niet wennen aan oorlog; mijn hersenen weigeren iets te begrijpen en uit te leggen dat in zijn basis zinloos is. Miljoenen mensen verzamelen zich op één plaats en geven hun acties orde en regelmaat, doden elkaar, en het doet iedereen evenveel pijn, en iedereen is ongelukkig-wat is het anders dan waanzin?

De maan was zo jong, zo vreemd, zelfs als een jong meisje dat droomt en bang is haar dromen te vertellen; en het straalde alleen voor zichzelf.

Wijsheid en dwaasheid zijn gelijk voor het aangezicht van de oneindigheid, want de oneindigheid kent ze niet.

Als een vrouw huilt, is het een schande voor een man.

Ik wil de apostel van de zelfvernietiging zijn. Ik wil dat mijn boek invloed heeft op de rede van de mens, zijn emoties, zijn zenuwen, zijn hele dierlijke natuur. Ik zou graag willen dat mijn boek mensen verbleekt van afschuw als ze het lezen, om ze te beïnvloeden als een drug, als een angstaanjagende droom, om ze gek te maken, om ze te laten vloeken en me te haten, maar toch om me te lezen.

Brood zonder liefde is als gras zonder zout - de maag kan gevuld zijn, maar het laat een slechte smaak achter in de mond.

Mannen zijn altijd moordenaars, en hun kalmte en vrijgevigheid is de kalmte van een goed gevoed dier, dat zichzelf buiten gevaar kent.

Alleen de voetstappen van de blinden zijn kort, maar hun gedachten zijn lang.

Ach, het is de weg van de wereld ... geboorten en sterfgevallen, geboorten en sterfgevallen.

Alleen de doden kennen de waarheid.

Zo zullen wij met het leven omgaan, mijn kleine hulp-ontmoet. Zullen we dat niet doen? Hoewel hij naar ons knippert als een uil die verblind wordt door de zon, zullen we hem toch dwingen te glimlachen.

Het verlies van rede in de oorlog lijkt me eervol, als de dood van een wachter op zijn post.

Lach niet om de stem van de sterren. Ze zijn ver weg, hun stralen zijn licht en bleek, en we kunnen nauwelijks hun slapende schaduwen zien, maar hun tovenarij is streng en donker.

Er is geen beest wreder dan de mens.

Tot nu toe zonder te zijn; verborgen in de schoot van de eeuwigheid; noch bezeten van gedachte noch gevoel; ver verwijderd van het bereik van menselijke ken-barst de mens op een onbekende manier de tralies van niet-bestaan uit en kondigt met een kreet het begin van zijn korte leven aan. In de nacht van het niet-bestaan barst er ook een kleine kaars uit, aangestoken door een onzichtbare hand. Let goed op zijn vlam, want het is het leven van die Man.

Als we een kind opvoeden-de obstakels waar we zelf in de begindagen over struikelden uit zijn pad verwijderen en zijn geest versterken met behulp van onze eigen gerijpte ervaring-bouwen we als het ware een nieuwe en betere replica van onszelf op, en stellen we het ras zo in staat langzaam maar zeker vooruit te gaan naar het uiteindelijke doel van het bestaan-naar volmaaktheid.

Zie gij, hoe uw naam ook zij, of het nu het lot, het leven of de duivel is! Ik werp je neer in mijn handschoen, ik daag je uit om te vechten! Mensen met een zwak hart kunnen buigen voor uw mysterieuze kracht, uw gezicht van steen kan hen inspireren met angst, in uw ononderbroken stilte kunnen ze de geboorte van rampspoed en een dreigende lawine van Wee onderscheiden. Maar ik ben moedig en sterk, en ik daag u uit om te vechten! Laten we onze zwaarden trekken, en onze schilden bij elkaar voegen, en zulke slagen op elkaars toppen laten regenen dat de aarde weer zal schudden! Ha! Kom naar voren en vecht met mij!

Om te slagen in het leven heb je twee dingen nodig: invloed en een geluksster.

Wat kan er erger gebeuren met een mens dan geboren te zijn? Het is alsof je een man die aan het verdrinken is vraagt of hij niet bang is om nat te worden.

Het enige dat niet de moeite waard is om te vernietigen is wetenschap. Dat zou nutteloos zijn. Wetenschap is onveranderlijk, en als je het vandaag zou vernietigen, zou het weer opstaan zoals voorheen.

De kranten staan vol met moorden. vreemde moorden. Het is allemaal onzin dat er evenveel hersenen zijn als er mensen zijn; de mensheid heeft maar één intellect en het begint verward te raken.

De mens sterft. Hij komt uit de duisternis, in de duisternis keert hij terug, en wordt weer opgenomen, zonder een spoor achter te laten, in de onbegrensde leegte van de tijd.

Alles vergaat, alles vergaat, alles wordt opnieuw geboren.

Het is een krachtig instrument, dynamiet-niets als het voor een overtuigend argument!

De dood vergroot de afstand en vervaagt de herinnering. De dood verzoent zich.

Als een man het touw om zijn nek heeft, vraag je hem niet naar zijn gezondheid!

Geboren, neemt de mens de naam en het beeld van de mensheid aan en wordt in alle dingen gelijk aan andere mensen die op de aarde wonen. Hun harde lot wordt zijn lot, en zijn lot wordt op zijn beurt het lot van allen die na hem zullen komen. Hij wordt onverbiddelijk door de tijd aangetrokken en het is hem niet gegeven de volgende trede te zien waarop zijn wankelende voet zal vallen. Beperkt in kennis, is het hem niet gegeven te voorspellen wat elk volgend uur, wat elke volgende minuut voor hem in petto zal hebben. In blinde onwetendheid, in een kwelling van onheil, in een werveling van hoop en angsten, voltooit hij de cyclus van een ijzeren bestemming.

Zie je niet de hand van God, die harmonie, licht en liefde geeft aan de wereld? Zingen de bergen niet in de blauwe wolk van wierook hun lofzang?

Wie slaat de mens met liefde-God of de duivel?

Wie is almachtig in de wereld? Wie is het verschrikkelijkste in de wereld? Machine. Wie is het meest eerlijk, het meest rijk en Alwijs? Machine. Wat is de aarde? Machine. Wat is de hemel? Machine. Wat is de mens? Machine. Machine.