Alison Bechdel beroemde citaten

Het geheime subversieve doel van mijn werk is om te laten zien dat vrouwen, niet alleen lesbiennes, gewone mensen zijn.

Ik veronderstel dat een leven lang je erotische waarheid verbergen een cumulatief verzaking effect kan hebben. Seksuele schaamte is op zichzelf een soort dood.

In een narcistische cathexis investeer je meer energie in je ideeën over een andere persoon dan in de werkelijke, objectieve, externe persoon. Dus de man die verliefd wordt op schoonheid is heel anders dan de man die van een meisje houdt en voelt dat ze mooi is en kan zien wat er mooi aan haar is.

Zonder de onconventionaliteit van mijn verlangens, zou mijn geest nooit gedwongen zijn geweest om rekening te houden met mijn lichaam.

Was Daedalus echt getroffen door verdriet toen Icarus in zee viel? Of gewoon teleurgesteld door de ontwerpfout

Hoewel ik goed ben in het opsommen van de gebreken van mijn vader, is het moeilijk voor mij om veel woede op hem te houden. Ik verwacht dat dit deels komt omdat hij dood is, en deels omdat de lat lager ligt voor vaders dan voor moeders.

Je kunt niet tegelijkertijd leven en schrijven.

Het is onnauwkeurig en onvoldoende, het definiëren van de homoseksuele als een persoon wiens geslachtsuitdrukking in strijd is met zijn of haar geslacht.

Ik ben blij dat de mainstream cultuur begint in te halen waar lesbisch-feminisme 30 jaar geleden was.

En deels, het ergste wat je kon doen in mijn familie was iets van iemand nodig hebben. Dus fysieke kracht vertegenwoordigde een weg van zelfvoorziening voor mij.

Nou, ik ben altijd bezig met mijn strip en probeer, Weet je, dat uit te zetten.

Ik werd boos op de manier waarop mijn vader zijn meubels als kinderen behandelde, en zijn kinderen als meubels.

Ik kijk alleen een film als deze aan de volgende criteria voldoet: 1. Er moeten minstens twee vrouwen in zitten. 2. Die met elkaar praten. 3. Over iets anders dan een man.

Het is moeilijk om een personage ouder te maken, omdat je iemand niet plotseling grijs haar kunt geven.

Het is ons vermogen tot zelfbewustzijn dat ons zelfdestructief maakt!

Het was geen triomfantelijke terugkeer. Thuis, zoals ik het kende, was weg.

Mijn vader kwam ooit bijna in conflict met een vrouwelijke dinergast over de vraag of een bepaald stukje borduurwerk fuchsia of magenta was. Maar de oneindige kleurgradaties in een fijne zonsondergang - van zalm tot kanarie tot middernachtblauw - lieten hem woordloos achter.

Ik vond literaire kritiek nog steeds een verdachte activiteit.

Het was echter een vicieuze cirkel. Hoe meer bevrediging we vonden in onze eigen genieën, hoe meer geïsoleerd we groeiden.

In het begin was ik blij met de hulp. Mijn eerstejaars Engelse les, "mythologie en archetypische ervaring," verwarde me. Ik begreep niet waarom we niet gewoon boeken konden lezen zonder verwrongen interpretaties op te dringen.

Wat zou er gebeuren als we de waarheid zouden spreken?

Ze heeft me een uitweg gegeven.

Als er ooit een grotere pansy was dan mijn vader, was het Marcel Proust.

Verdriet neemt vele vormen aan, waaronder de afwezigheid van verdriet

Ik was overschaduwd, gedegradeerd van hoofdpersoon in mijn eigen drama naar komische opluchting in de tragedie van mijn ouders.

Ik begon me te vervelen met dat gedoe over alleen mannen tekenen en ik heb het uit de slideshow gehaald.

Het was vooral Mad magazine. En ik las veel - ik had een abonnement toen ik klein was, maar ik had ook toegang tot enkele oude collecties, de kleine paperbacks van de echt goede dingen.

Nancy Drew was altijd haar kleding aan het veranderen. Ik verachtte Meisjeskleding, ik kon niet wachten om thuis te komen van school en eruit te komen. Het laatste wat ik wilde lezen waren de beschrijvingen van Nancy ' s jurken.

Deels vond ik het erg om als zwak gezien te worden omdat ik een meisje was.

Soms zou ik willen dat het schrijven en tekenen meer geïntegreerd waren.

Toen ik opgroeide in de jaren zestig, begonnen er meer boeken te zijn gericht op jonge volwassenen.

Ja, Ik heb Judy Blume gelezen. Mijn moeder vond dat niet leuk, maar ik las het toch.

Mensen willen echt denken dat deze dingen echt gebeurd zijn. Ik weet niet waarom dat belangrijk is, maar ik weet dat als ik klaar ben met het lezen van een roman of zoiets, Ik wil weten hoeveel daarvan echt met deze auteur is gebeurd.

Ik heb Harriet The Spy zo ' n 70.000 keer gelezen.

Ik heb als kind nooit echt superhelden gelezen.

Maar ik lees stripboeken. Ik las dingen als Richie Rich en Little Lulu.

De satirische ethos van Mad was een veel grotere invloed op zijn jeugd.

Het web is mijn onbewuste, maar het is ook een wens-een fantasie van hoe mijn eigen creativiteit eruit zou kunnen zien als ik niet voortdurend de stroom ervan belemmerde.

Zelfs het tekenen van grijs haar is moeilijk te renderen in zwart-wit.

Ik ben behoorlijk analfabeet als het gaat om stripgeschiedenis.

Geen idee, misschien omdat ik Katholiek ben opgevoed. De biecht heeft altijd een grote aantrekkingskracht op mij gehad.

Om de een of andere reden zijn schrijven en tekenen voor mij heel aparte processen.

Ik heb gewoon dit soort ondernemersgeest en ik werk echt hard om mezelf te promoten.

Ik hou van Jules Feiffer. Ik ontdekte hem pas toen ik wat ouder was.

Ik heb net iemand ontmoet die om precies dezelfde reden 62 keer Gone With The Wind heeft gelezen. Ze kon het niet verdragen dat het niet echt was. Ze wilde erin wonen.

Autobiografische strips, ik hou ervan. Ik hou van ze.

Iedereen zien wortelen door hun psyche, het verheugt me gewoon. Vooral van R. Crumb.