Daniel Clowes beroemde citaten

Meestal als ik een boek samenstel zoals deze Death-Ray hardcover of die Ghost World special edition, dan moet ik het opnieuw lezen en zien of er iets is dat ik wil veranderen of een nieuwe kleur die ik wil doen. Dat is wanneer ik geconfronteerd word met het echte werk. Als ik werk, ben ik er te dicht bij. Ik ben een beetje binnen, en ik kan het helemaal niet zien. Dus als ik die ervaring heb om het jaren later opnieuw te lezen, is het schokkend.

Mijn gevoel is dat het een van de weinige dingen is die strips kunnen doen die je echt niet kunt doen in een ander medium. Ik heb het gevoel dat de lezer al deze stijlen accepteert, en na een bepaald punt kun je de pagina ' s omdraaien en een personage heel anders weergeven dan op een eerdere pagina, en het is niet schokkend. Het suggereert dingen die je niet alleen in het schrijven of in de plot kunt suggereren.

Ik denk dat als je verschillende artiesten had die het materiaal in verschillende stijlen benaderen, dat heel anders is. Ik denk dat het interessant is om te ontdekken wat er in het werk aanwezig is, zelfs als je de stijlen verschuift. Ik heb het net een veel sterkere manier van werken gevonden.

Het is veel bevrijder als kunstenaar om het gevoel te hebben dat je elke pagina en elk paneel kunt benaderen op de manier die je het meest inspireert. Ik denk dat het ding dat veel kunstenaars vasthoudt, is dat je vastzit in een stijl die je hebt ontwikkeld.

Ik heb dat in het verleden gevoeld, waar ik gewoon het gevoel had dat ik op dezelfde manier moest blijven tekenen om deze gelijkheid en ritme door een heel boek heen te behouden, en het was niet echt nodig.

Als ik op de een of andere manier het soort artiest had kunnen zijn die twee of drie nummers per jaar kon uitbrengen, is dat anders. Daar gaat het allemaal om, om dit ding eruit te krijgen zodat er een soort continuïteit is. Maar om elk jaar of twee een stripboek te maken was zo anti-climax.

Ik wil echt dat mensen het boek lezen, en boekhandels verkochten nooit een nummer van Eightball omdat niemand wist wat het was.

Ik begin echt dingen te tekenen. Meestal worden ze verlaten voordat ik te veel tijd en moeite besteed.

Ik laat graag een beetje ruimte om te innoveren en dingen te veranderen terwijl ik aan het werk ben.

Een van mijn hobby ' s in het weekend is om naar oude huizen te gaan kijken als er hier open huizen zijn. Even kijken naar de architectuur. Je kunt zien hoeveel huizen er rond 1977 zijn gebouwd, het jaar waarin iedereen zei: "Laten we deze aluminium ramen plaatsen in plaats van prachtige handgemaakte houten ramen."

Ik heb het gevoel dat veel van mijn esthetiek was in reactie op het gevoel van de verschrikkingen en goedkoopheid van dat [ de 70e].

Ik denk dat ik een heel duidelijk beeld heb van hoe Ik wil dat dingen eruit zien.

Ik denk dat die golf het werk interessant maakt, maar als maker is het eindeloos frustrerend omdat ik begin met dit doel, dit ding dat ik probeer te creëren, en dan is het ding dat ik eigenlijk creëer heel, heel anders. Het is altijd pijnlijk, in sommige opzichten, vooral als het net voorbij is.

Ik verstop de boeken altijd in mijn kast, en mijn kunst staat altijd ondersteboven in mijn La.

Zodra ik ermee klaar ben, voelt het als een onpersoonlijk project. Zoals: "Nou, ik heb een ander boek geschreven."

Als ik terug ga en het opnieuw lees, ben ik altijd onder de indruk van hoe diep persoonlijk en onthullend het eigenlijk is.

Er zitten bepaalde dingen in die niemand anders zou herkennen, echt. Ik Zie details van mijn leven die ik niet eens van plan was in te zetten toen ik het werk deed. Ik merkte bijvoorbeeld dat elk kind op de middelbare school in de Doodstraal gebaseerd is op iemand met wie ik naar de middelbare school ging.

Vaak doe ik onderzoek om een periode correct te krijgen, maar dat hoefde ik niet voor de jaren '70. Ik heb het gevoel dat ik mijn ogen kan sluiten en het nog steeds zo duidelijk kan zien.

Iets wat ik altijd al wilde doen, om die laatste helft van de jaren '70 vast te leggen. het is alsof de eerste helft van de jaren '70 nog steeds de jaren '60 is, in die zin dat er nog steeds een soort speelsheid en inventiviteit is in termen van ontwerp en de dingen die in de cultuur gaande waren. In de tweede helft werd het veel meer gecommercialiseerd. Het is misschien wel het lelijkste tijdperk van architectuur en kleding en design in de hele 20e eeuw, van 1975 tot '81 of '82.

Alfred Hitchcock sprak over het plannen van zijn films zo nauwgezet dat toen hij eigenlijk aan het filmen en bewerken was, het het saaiste ter wereld was. Maar strips tekenen is niet zoals een film maken. Je kunt in een paar dagen een film maken en er klaar mee zijn, maar het tekenen van een strip duurt jaren en jaren. Dat is het grootste deel van het maken van strips: je moet dingen maken waardoor je elke ochtend uit bed wilt komen en naar je werk wilt.

Als je iemand ziet die een klaagende persoonlijkheid heeft, betekent dit meestal dat ze een visie hadden van wat dingen zouden kunnen zijn, en ze zijn er voortdurend teleurgesteld door. Ik denk dat dat het kamp zou zijn waar ik in zou vallen - voortdurend geschokt door de dingen die mensen doen.

Maar ze lachen altijd om alles wat ik zeg, terwijl ik echt niets liever wil dan de wereld waarin ze leven te vernietigen en te zien hoe ze lijden, alleen en ellendig, proberen om voor de verandering in mijn wereld te leven!

Je probeert de wereld een betere plek te maken en wat levert het je op? Ik bedoel, Jezus, Hoe kan één man een kans maken tegen vier miljard klootzakken?

Het probleem is dat het soort man waarmee ik uit wil, niet eens bestaat... Als een ruige, kettingrokende, intellectuele, avonturier die echt serieus is, maar ook echt grappig en gemeen...

Zie het onder ogen, je haat elke jongen op aarde!"Dat is niet waar, ik haat gewoon al deze vervelende, extraverte, pseudo-Boheemse kunstschool verliezers

Het geheim van alleen zijn is om je tijd te organiseren; om gewoonten en routines te ontwikkelen en geleidelijk hun belang te verhogen tot waar ze bijna lijken op normale, gezonde activiteiten.

Iedereen laat de media hun gedachten voor hen doen... Daarom hoor je nooit reggae op de radio!

Ik geloof in de transformerende kracht van cinema. Alleen door deze gedeelde droomervaring kunnen we de onderdrukkende details van het dagelijks bestaan overstijgen en een spirituele verbinding vinden in de diepere realiteit van ons wederzijdse verlangen.

Op een kunstacademie is het moeilijk te zeggen wie de beste is.

Ik probeer persoonlijk niet nostalgisch te zijn.

Ik had geen televisie toen ik klein was, alleen een stapel oude, in elkaar geslagen strips uit de jaren vijftig en zestig.

Ik heb nooit het gevoel dat er iets is wat ik niet kan doen.

Ik ben meestal het type dat overdreven beleefd is en een soort van in de gunst van andere mensen.

Ik ga me vastklampen aan het zinkende schip dat boeken uitgeeft.

Ik denk dat ik de fantasie had van een straalpistool dat de wereld kon wissen uit de tijd dat ik een heel klein kind was.

Ik denk dat dat is waar we allemaal het meest bang voor zijn: dat we gewoon sterven en verdwijnen en geen spoor achterlaten.

Ik was 30 voordat ik mijn brood verdiende dat niet gênant was.

Ik ben meer geïnteresseerd in personages die een beetje moeilijk zijn.

Ik ben een fan van perkament en houtpulp.

Ik ben niet tegen strips op het Internet. Het is gewoon niet interessant voor mij.

In een film moet je er rekening mee houden dat geen enkel budget in staat zal zijn om de hele wereld rond te rennen naar elke gril van de schrijver.

Ik lees niet veel online.

Voor mij houdt het hele proces in dat ik dit boek in mijn hoofd zie terwijl ik aan het werk ben.

Ik was een heel angstig klein kind en ik zag altijd het ergste in alles. Het glas was half leeg. Ik zag mensen zoenen en ik dacht dat de een de ander probeerde te bijten.

Je kunt een soort vonk van leven geven aan een strip die een foto niet echt heeft. Een foto, zelfs als het met jou verbindt, lijkt soms erg dood op de pagina.

Ik moet 3 jaar of jonger zijn geweest, en ik herinner me dat ik deze strips doorzocht, probeerde de verhalen te achterhalen. Ik kon de woorden niet lezen, dus verzon ik mijn eigen verhalen.

Ik heb een bepaalde visie op de manier waarop ik wil dat mijn strips eruit zien; dit soort fotografisch realisme, maar met een bepaalde abstractie die strips kunnen geven. Het is een beetje een fijne lijn.

Het is gênant om betrokken te zijn bij dezelfde business als de mainstream comic ding. Het is nog steeds erg gênant om andere volwassenen te vertellen dat ik stripboeken teken - hun onmiddellijke, vooropgezette opvattingen over wat dat betekent.

Ik hou van het medium en ik hou van individuele strips, maar de business is niets waar ik trots op zou zijn.

Oorspronkelijk wilde ik gewoon kunstenaar worden.