Chris Ware beroemde citaten

Er is absoluut geen enkel aspect van iemands persoonlijkheid dat belangrijker is om te ontwikkelen dan empathie, wat geen vaardigheid is waarin mannen meestal worden gevraagd om uit te blinken. Ik geloof dat empathie niet alleen de kern is van kunst, literatuur en muziek, maar ook de kern van de samenleving moet zijn, van ethiek tot economie.

Ik probeer alleen maar een zo eerlijk mogelijk beeld te geven van de grimmigheid van menselijke ambitie. Ik hoop dat het eigenlijk nogal verheffend is, omdat ik het soort blind optimisme en leeg gelach van een groot deel van de "hedendaagse cultuur" deprimerend vind dan iets dat een potentieel voor teleurstelling en een knagend gevoel van existentiële Spot toegeeft.

Ik zie mezelf niet als illustrator. Ik zie mezelf als cartoonist. Ik schrijf het verhaal met foto 's-ik illustreer het verhaal niet met de foto' s.

De moderne wereld lijkt mensen op veel manieren te bespotten.

Terwijl je in een herinnering dingen uitwerkt en de dingen herstructureert om een beetje heldhaftiger te lijken, of om je te concentreren op bepaalde aspecten die bepaalde dingen vergroten of verminderen.

Er is een ritme aan de woorden gecombineerd met de foto ' s [in een strip]. Wanneer ik aan een strip werk, lees ik het opnieuw, waarschijnlijk honderden keren door om aandacht te besteden aan hoe al die dingen werken. Soms kan zelfs het veranderen van de hoek van de wenkbrauw van een personage het effect en de algehele interpretatie van een scène echt, serieus veranderen. En het inbrengen van een pauze of een hoest of een snuiven, en al deze dingen die we in gesprek doen, kan het op een vreemde manier tot leven brengen.

Strip is bijna als muziek op een pagina die je in je hoofd uitvoert. Het zijn niet alleen foto ' s. Er is een bepaald ritme en structuur die anders is dan alles. Het is letterlijk als muziek. Je hoort het in je hoofd als je het leest.

Er is iets aan het medium [in strips] dat een simulatie van de werkelijke ervaring mogelijk maakt met het extra voordeel van het daadwerkelijk lezen. Je leest foto ' s, maar je kijkt er ook naar. Het is een soort gecombineerde activiteit die ik niet echt kan bedenken dat een ander medium, anders dan, laten we zeggen, een buitenlandse film heeft als je leest en ziet. Het maakt allerlei associaties mogelijk die misschien niet alleen woorden of alleen afbeeldingen bevatten.

Comics is anders dan schrijven, want als je iets tekent, probeer je het te visualiseren en probeer je jezelf in die ruimte te plaatsen. En als je iets tekent, komen er allerlei associaties in mijn gedachten waar ik anders nooit aan had gedacht.

Gelukkig kan ik leven van strips, dus ik ben bevoorrecht genoeg om vrij kieskeurig te zijn, hoewel de meeste cartoonisten het zich niet kunnen veroorloven. Het is echt een ongemakkelijke situatie, omdat ik geen illustrator ben, hoewel ik telefoontjes krijg van moreel onverdedigbare bedrijven die me geld aanbieden om hun ambities te versieren. Het is uiterst zeldzaam, bijna ongehoord, dat ik gevraagd word om een strip te maken. Krijgen schrijvers oproepen om Toyota-advertenties te pennen? Worden componisten gevraagd om Kamerstukken over oefenmachines te schrijven?

Ik was gewend om als kind niet geliefd te zijn. Niet dat ik het niet verdiende: ik was een behoorlijk triest en onaantrekkelijk wezen, en dat ben ik nog steeds, denk ik. Het is een beetje simplistisch om te denken dat men dingen probeert te maken die iemands afstotelijkheid als persoon verklaren, maar er zit enige waarheid in. Dus als ik iets ongunstig lees, vat ik het altijd diep persoonlijk op. Het is alsof mijn inspanningen tevergeefs zijn geweest, en ik moet gewoon stoppen.

Ik vertrouw geen kunst die een 24-uurs joyride belooft. In feite lijkt er een modern gevoel van recht te bestaan voor dergelijke constante "ups", wat een weerzinwekkende houding is op welke manier men er ook naar kijkt. Ik geloof zeker in de mogelijkheid van geluk, hoewel; het is gewoon iets dat ik denk, terecht, is zeldzaam in zijn echte vorm, en dat het niet kan worden nagemaakt.

"Echte" tekening gaat over details. Het gaat erom een object zo nauwkeurig mogelijk te beschrijven. In een strip moet je een beeld tekenen van het idee van het object. Je moet het woord tekenen dat je je voorstelt, dan moet je er Details mee mengen om het als een verhaal te laten werken. Maar je werkt nog steeds met getekende woorden.

Ik denk niet dat er een onafhankelijke cartoonist is wiens dingen ik niet leuk vind of respecteer op de een of andere manier. We zijn allemaal marginale arbeiders-we zijn praktisch medische eigenaardigheden - dus ik zie niet in waarom we niet allemaal aardig tegen elkaar kunnen zijn.

Tekenen op een computer slaat nergens op. Het is niet intuïtief.

Cartoons zijn geen echte tekeningen, omdat het tekeningen zijn die bedoeld zijn om gelezen te worden.

Een boek lijkt soms een doorgaande lijn aan het leven op te leggen die het echte leven eigenlijk niet heeft.

Ik geloof dat de ontwikkeling van taal - van naamgeving, categorisering, conceptualisatie - ons vermogen om te zien vernietigt naarmate we ouder worden.

Soms maak ik me zorgen dat ik te verstrikt raak in de misselijkmakend vette gladheid van mijn eigen lijn, terwijl ik het alleen maar zo duidelijk mogelijk probeer te maken.

Niemand geeft zichzelf de schuld als ze een cartoon niet begrijpen, zoals ze zouden kunnen met een schilderij of "echte" kunst; ze denken gewoon dat het een slechte cartoon is.

Ik had een rommelige handtekening als kind, en mijn grootmoeder zei dat dit suggereerde dat ik geen respect had voor andere mensen. Ze had gelijk.

Mijn hoofd ziet eruit als een ongekookte ham met glazen.

Mijn moeder was altijd bemoedigend over mijn wens om kunstenaar te worden.

Een van de dingen die me het meest aansprak aan strips was dat je degene kunt kiezen die je leuk vindt en je eigen persoonlijke pantheon kunt bouwen.

De echte kracht van comics is schrijven terwijl je tekent.

Er zijn nu betere cartoonisten dan er ooit zijn geweest. Dat geloof ik vast. Er wordt geweldig werk verricht.

Als kinderen, als we leren wat dingen zijn, leren we ze langzaam visueel af te wijzen. Als volwassenen, volledig ondergedompeld in woorden en concepten, besteden we bijna al onze tijd aan het denken en ons zorgen maken over het verleden en de toekomst, en kijken we bijna nooit visueel naar of gaan we met de wereld om.

Ik kan zeker zeggen dat van al mijn vrienden die ik beschouw als echt geweldige cartoonisten, we allemaal proberen te streven naar in principe hetzelfde, wat een steeds nauwere weergave is van hoe het voelt om te leven.

Ik denk dat ik het gewoon niet leuk vind om fysiek voor mensen te staan die ik niet zo goed ken, Omdat ik verwacht dat ik "doorzien" word, of, erger nog, onmiddellijk gehaat.

Wat ik het leukst vind aan boeken is dat iedereen ze kan betalen. Ze hebben een aangeboren waardeloosheid.

Mijn grootmoeder was een ongeëvenaarde verhalenverteller die me een voorproefje gaf van hoe het leven eruit zou kunnen zien, en ook mijn empathie versterkte.

Naarmate ik ouder werd, merkte ik af en toe dat ik nostalgisch was naar eerdere perioden van eenzaamheid, hoewel ik me realiseer dat dat waarschijnlijk ook een valse nostalgie is, omdat ik weet dat ik in die perioden niets meer wilde dan niet alleen zijn, wat dat ook betekent.

Een van de meest waardevolle dingen die een van mijn kunstleraren tegen me zei, was: "raak niet van streek door kritiek. Waardeer het feit dat tenminste iemand heeft opgemerkt wat je hebt gedaan.

Elke stad begon als een camping-pg. 25

Zelfs de teleurstellende verspreiding van een puur gordijn kan het meest kleurrijke boeket van onuitsprekelijke geheimen suggereren.

Het is op de een of andere manier meer geruststellend om je voor te stellen dat iemands lijden uniek is, en om te meten tegen wat men niet weet, in plaats van tegen wat men doet.

Ik denk dat het vooral te maken heeft met de manier waarop een verhaal wordt verteld, of het nu echt voelt via de muziek van het vertellen of de eerlijkheid van het verhaal.

De laatste tijd kan ik het gevoel niet schudden dat ik de afgelopen 10 jaar of zo een droom heb geleefd; ik kan het grootste deel van mijn 20 ' s niet verklaren, en ik moet mezelf er voortdurend aan herinneren dat bepaalde mensen nu dood zijn en veel van mijn vrienden kinderen hebben.

Ik heb een overwicht om zelfvoldaan te lijken op foto ' s; iets te maken met de manier waarop mijn mond op de hoeken verschijnt.

Wat ik niet begrijp is waarom men zo vaak over de vruchten van menselijke arbeid spreekt alsof het allemaal de schepping is van een buitenaards ras.

Meestal was ik alleen geïnteresseerd in televisie als kind, en het merendeel van het leesmateriaal dat ik verzamelde was een aanvulling op die centrale zorg, inclusief stripboeken en tijdschriften.

Strips, althans in periodieke vorm, bestaan bijna volledig vrij van enige pretentie; de kritische wereld van de kunst raakt ze nauwelijks, en ze zijn 100% persoonlijk.

Tijdens mijn Austin-jaren tekende ik een reguliere strip voor de krant van de Universiteit van Texas, ging naar school, leverde bloed af en probeerde mijn aanpak en "stijl" zoveel mogelijk te veranderen, omdat ik wist dat ik zou verkalken naarmate ik ouder werd.

Ik stel me liever voor dat mijn vrouw, een paar vrienden en af en toe mijn moeder de enigen zijn die lezen wat ik doe, hoewel ik besef dat dit enigszins onrealistisch is.

In tegenstelling tot het schrijven van proza, moedigt het vreemde proces van schrijven met afbeeldingen associaties en herinneringen aan om zich letterlijk voor je ogen te verzamelen; mensen, plaatsen en gebeurtenissen verschijnen uit het niets. Deuren openen naar kamers herinnerd uit de kindertijd, gezichten vormen dode familieleden, en verre liefdes verschijnen, bijna magisch, op de pagina - allemaal bedrieglijk beheersbaar, visceraal, de combinaties soms zelfs onthullend.

Ik kan nog steeds niet over het idee heen dat respectabele volwassenen nu naar superheldenfilms gaan en dat dergelijke films in de 'New Yorker' worden beoordeeld."Ik ben duidelijk uit de pas met de tijd.