Osamu Dazai beroemde citaten

Ik ben ervan overtuigd dat het menselijk leven gevuld is met vele zuivere, gelukkige, serene voorbeelden van onoprechtheid, werkelijk prachtig van hun soort-van mensen die elkaar bedriegen zonder (vreemd genoeg) enige wonden toegebracht te worden, van mensen die zich zelfs niet bewust lijken te zijn dat ze elkaar bedriegen.

Slachtoffer. Slachtoffers van een overgangsperiode van moraliteit. Dat is wat wij beiden zeker zijn.

De zwakke angst voor het geluk zelf. Ze kunnen zichzelf verwonden met watten. Soms zijn ze gewond, zelfs door geluk.

Wat mij bang maakte was de logica van de wereld; daarin lag de voorproefje van iets onberekenbaar krachtigs. Het mechanisme was onbegrijpelijk en ik kon onmogelijk in die vensterloze, beenderkoelende kamer blijven. Hoewel buiten de zee van irrationaliteit lag, was het veel aangenamer om in haar wateren te zwemmen totdat ik weldra verdronk.

Vriend van de zwakken zijn - dat is het uitgangspunt van de kunstenaar en zijn uiteindelijke doel.

Om voor te vallen,"om voor te vallen" - Ik voel in deze woorden iets onuitsprekelijk vulgair, farcical, en tegelijkertijd buitengewoon zelfgenoegzaam. Zodra deze uitdrukkingen verschijnen, hoe plechtig de plaats ook is, brokkelen de Stille kathedralen van melancholie af, waardoor er niets anders overblijft dan een indruk van fatuousness. Het is merkwaardig, maar de kathedralen van de melancholie worden niet noodzakelijkerwijs gesloopt als men de vulgaire "wat een rommelige zaak is het om voor te vallen" kan vervangen door de meer literaire "wat een ongemak ligt in geliefd zijn.

Maar geluk is het kunnen hopen, hoe zwak ook, op geluk. Dus moeten we tenminste geloven als we in de wereld van vandaag willen leven.

Wat een ongemak ligt er in geliefd zijn.

Alles wat ik voel zijn de aanvallen van angst en terreur bij de gedachte dat ik de enige ben die totaal anders is dan de rest. Het is bijna onmogelijk om met andere mensen te praten. Waar moet ik het over hebben, hoe moet ik het zeggen? - Geen idee.

Toen ik deed alsof ik vroegrijp was, begonnen mensen het gerucht dat ik vroegrijp was. Toen ik me gedroeg als een luiaard, ging het gerucht dat ik een luiaard was. Toen ik deed alsof ik geen roman kon schrijven, zeiden mensen dat ik niet kon schrijven. Toen ik me gedroeg als een leugenaar, noemden ze me een leugenaar. Toen ik me gedroeg als een rijk man, begonnen ze het gerucht dat ik rijk was. Toen ik deed alsof ik onverschillig was, beschouwden ze mij als het onverschillige type. Maar toen ik per ongeluk kreunde omdat ik echt pijn had, begonnen ze het gerucht dat ik deed alsof ik leed. De wereld is uit elkaar.

Ik wil niet dat anderen het op zich nemen om mijn gedachten te analyseren. Ik ben zonder gedachten. Ik heb nooit, zelfs niet één keer, gehandeld op basis van een doctrine of filosofie.Ik ben ervan overtuigd dat de mensen die de wereld als goed beschouwt en respecteert allemaal leugenaars en vervalsers zijn. Ik vertrouw de wereld niet.

Op een dag ging ik naar een soba restaurant buiten de stad, en terwijl ik wachtte op de zarusoba opende ik een oud graph magazine. Er was een foto van een uitgeputte, eenzame knielende vrouw die een geruite patroon yukata droeg na de tradegy van een grote aardbeving. Met de intensiteit van mijn borst klaar om te verbranden, werd ik verliefd op die arme vrouw. Ik voelde ook een verschrikkelijk verlangen naar haar. Misschien zijn tragedie en verlangen terug naar elkaar.

Ik drink uit wanhoop. Het leven is te somber om te verdragen. De ellende, eenzaamheid, kramp - ze zijn hartverscheurend.[... Welke gevoelens denk je dat een man heeft als hij beseft dat hij nooit geluk of glorie zal kennen zolang hij leeft? Hard werken. Dat komt neer op voedsel voor de wilde dieren van de honger.

Het is niet dat ik een hekel heb aan kunstenaars, maar ik kan niemand uitstaan die die zware airs van een man van karakter opzet.

Schurk [...] ga gewoon niet dood. Degenen die sterven zijn altijd de zachte, lieve en mooie mensen. [... Schurken leven lang. De mooie sterf Jong.

Soms wordt alles mistig en donker voor mijn ogen, en ik voel dat de kracht van mijn hele lichaam wegsijpelt door mijn vingertoppen.

En ik was niet in staat om helemaal alleen te leven in die verblijven waar ik geen ziel kende. Het maakte me bang om rustig in mijn kamer te zitten. Ik voelde me bang, alsof ik op elk moment door iemand zou kunnen worden aangevallen of geslagen.

Telkens wanneer mij werd gevraagd wat ik wilde, was mijn eerste impuls om te antwoorden: "niets."De gedachte ging door mijn hoofd dat het geen verschil maakte, dat niets me gelukkig zou maken.

Het lijkt erop dat hoe onverantwoordelijker en sluw iemand is, hoe groter de kans is dat iemand een talent heeft voor het vertellen van verhalen.

Ik heb altijd het vrouwtje van de menselijke soort vele malen moeilijker te begrijpen gevonden dan het mannetje.

Ieder die mijn zelfmoord bekritiseert en mij veroordeelt met een uitdrukking van superioriteit, verklarend (zonder de minste hulp te bieden) dat ik mijn volledige complement van dagen had moeten blijven leven, is zeker een wonderkind onder de mensen dat heel rustig in staat is de keizer aan te sporen een fruitwinkel te openen.

Nu heb ik geen geluk of ongeluk.Alles gaat voorbij.Dat is het enige waarvan ik dacht dat het op een waarheid leek in de samenleving van mensen waar ik tot nu toe als in een brandende hel heb gewoond.Alles gaat voorbij.

De echte dingen zijn geneigd om afwijkend te zijn.

Ik heb vaak het gevoel gehad dat ik het ingewikkelder, lastiger en onaangenamer zou vinden om de gevoelens vast te stellen waarmee een vrouw leeft dan om de diepste gedachten van een regenworm te ontrafelen.

Voor iemand als ik in wie het vermogen om anderen te vertrouwen zo gebroken en gebroken is dat ik ellendig timide ben en altijd probeer de uitdrukking op de gezichten van mensen te lezen.

Deugd en ondeugd zijn begrippen die door mensen zijn uitgevonden, woorden voor een moraliteit die mensen willekeurig hebben bedacht.

Een echte kunstenaar is een lelijk mens.

Ik was bang om in een tram te stappen vanwege de conducteur; ik was bang om het Kabuki-Theater binnen te gaan uit angst voor de usherettes die langs de zijkanten van de met rood tapijt beklede trap bij de hoofdingang stonden; ik was bang om een restaurant binnen te gaan omdat ik werd geïntimideerd door de obers die stiekem achter me zweefden en wachtten op het leegmaken van mijn bord.

Ik moet verder leven. En hoewel het misschien kinderachtig van me is, kan ik niet zomaar doorgaan. Vanaf nu moet ik worstelen met de wereld. Ik dacht dat moeder misschien wel de laatste zou zijn van degenen die hun leven prachtig en droevig kunnen beëindigen, worstelen met niemand, niemand haten of verraden. In de komende wereld zal er geen plaats zijn voor zulke mensen. De stervenden zijn mooi, maar om te leven, om te overleven-die dingen lijken op de een of andere manier afschuwelijk en besmet met bloed.

Ongeluk. Er zijn Allerlei ongelukkige mensen in de wereld. Ik veronderstel dat het niet overdreven zou zijn om te zeggen dat de wereld geheel uit ongelukkige mensen bestaat. Maar die mensen kunnen hun ongelukkigheid met de samenleving eerlijk en eerlijk bestrijden, en de samenleving van haar kant begrijpt en sympathiseert met dergelijke strijd. Mijn ongelukkigheid kwam geheel voort uit mijn eigen ondeugden, en ik had geen manier om tegen iemand te vechten.

Ik hou van rozen. Maar ze bloeien in alle vier de seizoenen. Ik vraag me af of mensen die van rozen houden vier keer opnieuw moeten sterven.

Ik heb altijd geschrokken van angst voor mensen. Omdat ik niet in staat was om het minste beetje vertrouwen te voelen in mijn vermogen om te spreken en te handelen als een mens, hield ik mijn eenzame kwellingen opgesloten in mijn borst. Ik hield mijn melancholie en mijn opwinding verborgen, voorzichtig dat er geen spoor aan het licht zou komen. Ik deed alsof ik onschuldig optimistisch was; ik perfectioneerde mezelf geleidelijk in de rol van de farcieke excentriek.

Wachten. In ons leven kennen we vreugde, woede, verdriet en honderd andere emoties, maar deze emoties nemen samen slechts één procent van onze tijd in beslag. De overige negenennegentig procent leeft gewoon in afwachting. Ik wacht in tijdelijke verwachting, het gevoel alsof mijn borsten worden verpletterd, op het geluid in de gang van de voetstappen van geluk. Leeg. O, het leven is te pijnlijk, de realiteit die het universele geloof bevestigt dat het het beste is om niet geboren te worden.

Is het niet waar dat geen twee mensen iets van elkaar begrijpen, dat degenen die zichzelf als boezemvrienden beschouwen, zich volkomen vergissen in hun medemens en, niet in staat zijn deze trieste waarheid een leven lang te beseffen, huilen als ze in de kranten lezen over zijn dood?

Ik begreep al snel dat drank, tabak en prostituees allemaal geweldige middelen waren om (zelfs voor een paar ogenblikken) mijn angst voor mensen te verdrijven. Ik kwam zelfs tot het gevoel dat als ik elk laatste bezit moest verkopen om deze middelen van ontsnapping te verkrijgen, het de moeite waard zou zijn.

Mensen spreken van 'sociale outcasts'."de woorden duiden blijkbaar op de ellendige verliezers van de wereld, de boosaardige, maar ik voel me alsof ik een "sociale buitenstaander" ben geweest vanaf het moment dat ik werd geboren. Als ik ooit iemand ontmoet die de maatschappij als een buitenstaander heeft aangewezen, voel ik steevast genegenheid voor hem, een emotie die me wegvoert in smeltende tederheid.

Ik dacht: "Ik wil sterven. Ik wil meer dan ooit sterven. Er is nu geen kans op herstel. Wat ik ook doe, wat ik ook doe, het is zeker een mislukking, gewoon een laatste coating aangebracht op mijn schaamte. Die droom om op de fiets te gaan om een waterval te zien die in de zomer is ingelijst-het was niet voor mensen zoals ik. Het enige wat nu kan gebeuren is dat de ene vuile, vernederende zonde op de andere zal worden gestapeld, en mijn lijden zal alleen maar acuter worden. Ik wil sterven. Ik moet sterven. Het leven zelf is de bron van zonde.

De wereld was tenslotte nog steeds een plaats van bodemloze verschrikking. Het was geenszins een plaats van kinderlijke eenvoud waar alles kon worden geregeld door een eenvoudige toen-en-daar beslissing.

Zolang ik ze aan het lachen kan maken, maakt het niet uit hoe, het komt wel goed. Als ik daarin slaagt, zullen de mensen het waarschijnlijk niet te erg vinden als ik buiten hun leven blijf. Het enige wat ik moet vermijden is aanstootgevend worden in hun ogen: Ik zal niets zijn, de wind, de hemel.

Wat is dan een synoniem voor vrouw?" "Ingewand."Je bent niet erg poëtisch, hè? Wat is dan het antoniem voor ingewanden?" "Melk.

Moeder, onlangs heb ik de enige manier ontdekt waarop mensen volledig verschillen van andere dieren. De mens heeft, Ik weet het, taal, kennis, principes en sociale orde, maar hebben niet alle andere dieren ze ook, gegeven het verschil in graad? Misschien hebben dieren wel een religie. De mens schept op dat hij de heer van de hele schepping is, maar het lijkt alsof hij in wezen niet in het minst verschilt van andere dieren. Maar, moeder, er was één manier waar ik aan dacht. Misschien begrijp je het niet. Het is een faculteit die absoluut uniek is voor mensen die geheimen hebben. Zie je wat ik bedoel?

Ik ben ervan overtuigd dat de mensen die de wereld als goed beschouwt en respecteert allemaal leugenaars en vervalsers zijn. Ik vertrouw de wereld niet. Mijn enige bondgenoot is de gelabelde losbandige. De getagged dissolute. Dat is het enige kruis waaraan ik gekruisigd wil worden. Hoewel tienduizend mensen mij bekritiseren, kan ik mijn uitdaging in hun tanden gooien: ben je niet des te gevaarlijker omdat je geen tags hebt?

Wat bedoelde hij met 'maatschappij'? Het meervoud van de mens?

De zwakke angst voor het geluk zelf.

Vorig jaar gebeurde er niets het jaar daarvoor gebeurde er niets en het jaar daarvoor gebeurde er niets.

Ik heb ook de indruk dat veel vrouwen instinctief in staat zijn geweest om deze eenzaamheid van mij te ruiken, die ik aan niemand toevertrouwde, en dit in latere jaren zou een van de oorzaken worden van mijn misbruik.

Ik wil mijn tijd doorbrengen met mensen die niet gerespecteerd worden. Maar zulke goede mensen willen hun tijd niet met mij doorbrengen.

In mijn geval is een uitdrukking als 'Om verliefd op te worden' of zelfs 'om geliefd te worden' in het minst niet gepast; misschien beschrijft het de situatie nauwkeuriger door te zeggen dat ik 'verzorgd werd'.

Zelfs als ik sterf, zal niemand zo bedroefd zijn dat hij zichzelf lichamelijk letsel toebrengt. Geen [... Ik weet hoeveel verdriet mijn dood je zal veroorzaken. Ongetwijfeld zult u huilen wanneer u het nieuws hoort-afgezien natuurlijk van een dergelijke sierlijke sentimentaliteit waar u zich aan overgeeft-maar als u alstublieft wilt proberen te denken aan mijn vreugde om volledig bevrijd te zijn van het lijden van het leven en dit haatdragende leven zelf, geloof ik dat uw verdriet geleidelijk zal verdwijnen.

Het mijne was een leven van veel schaamte. Ik kan mezelf niet eens raden wat het moet zijn om het leven van een mens te leven.