Frida Kahlo beroemde citaten

Ik wilde je vertellen dat mijn hele wezen voor je open ging. Sinds ik verliefd op je werd, is alles veranderd en vol schoonheid... liefde is als een geur, als een stroming, als regen.

Ik ben niet ziek. Ik ben gebroken. Ik ben gelukkig zolang ik kan schilderen.

Ik dacht altijd dat ik de vreemdste persoon ter wereld was, maar toen dacht ik dat er zoveel mensen in de wereld waren, dat er iemand zoals ik moet zijn die zich bizar en gebrekkig voelt op dezelfde manier als ik. Ik stel me haar voor, en stel me voor dat ze daar ook aan mij moet denken. Nou, ik hoop dat als je daar bent en dit leest en weet dat, ja, het is waar dat ik hier ben, en ik ben net zo vreemd als jij.

Slechts één berg kan de kern van een andere berg kennen.

Ik schilder bloemen zodat ze niet sterven.

Ik laat u mijn portret zodat u mijn aanwezigheid zult hebben al de dagen en nachten dat ik bij u weg ben.

Niets is absoluut. Alles verandert, alles beweegt, alles draait, alles vliegt en gaat weg.

Uiteindelijk kunnen we veel meer verdragen dan we denken.

Mijn schilderij draagt de boodschap van pijn met zich mee.

Ik schilder zelfportretten omdat ik zo vaak alleen ben, omdat ik de persoon ben die ik het beste ken.

Passie is de brug die je van pijn naar verandering brengt,

Voeten, waar heb ik je voor nodig als ik vleugels heb om te vliegen?

Ik hou meer van jou dan van mijn eigen huid.

Ik dronk om mijn verdriet te verdrinken, maar de verdomde dingen leerden zwemmen.

Er is niets kostbaarder dan lachen

Het belangrijkste voor iedereen in Gringolandia is om ambitie te hebben en 'iemand' te worden, en eerlijk gezegd heb ik niet de minste ambitie om iemand te worden.

Niets is meer waard dan lachen. Het is kracht om te lachen en jezelf te verlaten, om licht te zijn. Tragedie is het meest belachelijke.

Schilderen maakte mijn leven compleet.

Ik denk dat ik beetje bij beetje in staat zal zijn om mijn problemen op te lossen en te overleven.

Er zijn twee grote ongelukken geweest in mijn leven. De ene was de trolley en de andere was Diego. Diego was veruit het ergste.

Ik schilder nooit dromen of nachtmerries. Ik schilder mijn eigen werkelijkheid.

Ze dachten dat ik een Surrealist was, maar dat was ik niet. Ik heb nooit dromen geschilderd. Ik schilderde mijn eigen werkelijkheid.

pijn, plezier en dood zijn niet meer dan een proces van bestaan. De revolutionaire strijd in dit proces is een deur open voor intelligentie

Ik schilder bloemen om te voorkomen dat ze sterven

Ik zou willen dat ik kon doen wat ik wilde achter het gordijn van 'moeder'. Dan: ik zou bloemen schikken, de hele dag lang, ik zou schilderen; pijn, liefde en tederheid, ik zou zoveel lachen als ik me voel om de domheid van anderen, en ze zouden allemaal zeggen: "poor thing, ze is gek!"ik zou vooral lachen om mijn eigen domheid. Ik zou mijn wereld bouwen die, terwijl ik leefde, in overeenstemming zou zijn met alle werelden. De dag, of het uur, of de minuut die ik leefde, zou Van Mij zijn en iedereen anders - mijn waanzin zou geen ontsnapping zijn aan 'realiteit'.

Ik hou meer van je dan van mijn eigen huid en hoewel je niet op dezelfde manier van me houdt, hou je toch van me, nietwaar? En als je dat niet doet, zal ik altijd de hoop hebben dat je dat doet, en daar ben ik tevreden mee. Hou een beetje van me. Ik aanbid je.

Ik hou helemaal niet van de gringo ' s. Ze zijn erg saai en hebben allemaal gezichten als ongebakken rollen.

Ik hoop dat de uitgang vrolijk is en ik hoop nooit meer terug te keren.

Ik ben mijn eigen muze. Ik ben het onderwerp dat ik het beste ken. Het onderwerp dat Ik wil verbeteren.

Ik weet echt niet of mijn schilderijen surrealistisch zijn of niet, maar ik weet wel dat ze de meest openhartige uitdrukking van mezelf zijn.

Jullie woord reist door de gehele ruimte en bereikt mijn cellen die mijn sterren zijn en gaat dan naar de jouwe die mijn licht zijn.

Ik probeerde mijn verdriet te verdrinken, maar de klootzakken leerden zwemmen, en nu ben ik overweldigd door dit fatsoenlijke en goede gevoel.

Ik moet met al mijn kracht vechten zodat de kleine positieve dingen die mijn gezondheid me toestaat te doen, kunnen worden gericht op het helpen van de revolutie. De enige echte reden om te leven.

Ik ben die onhandige mens, altijd liefdevol, liefdevol, liefdevol. En liefdevol. En nooit weggaan.

Mensen in het algemeen zijn doodsbang voor de oorlog en de hele tentoonstelling is een mislukking geweest, omdat de rijken-niets willen kopen

Neem een minnaar die naar je kijkt alsof je misschien een bourbonkoekje bent.

Het enige wat ik weet is dat ik schilder omdat ik moet, en ik schilder alles wat door mijn hoofd gaat zonder enige andere overweging.

Je hield van een man met meer handen dan van een parade van bedelaars,en hier sta je. Hart als een hemelbed. Hart als een doek. Hart lekt iets zo sterk dat ze het op straat kunnen ruiken.een€

Ik wil dat er een storm komt en ons overstroomt in een lied dat niemand heeft geschreven.

Wat zou ik doen zonder het absurde en het vergankelijke?

Mijn schilderijen zijn goed geschilderd, niet behendig maar geduldig. Mijn schilderij bevat de boodschap van pijn. Ik denk dat er tenminste een paar mensen in geïnteresseerd zijn. Het is niet revolutionair. Waarom blijven wensen dat het oorlogszuchtig is? Ik kan het niet. schilderen heeft mijn leven compleet gemaakt. Ik verloor drie kinderen en een reeks andere dingen die mijn vreselijke leven zouden hebben vervuld. Mijn schilderij nam de plaats in van dit alles. Ik denk dat werk het beste is.

De mens heeft zijn bestemming en zijn bestemming is de aarde. We vernietigen het totdat we geen lot hebben.

... er is een skelet (of dood) dat doodsbang vlucht in het gezicht van mijn wil om te leven.

Ik heb nooit iets van mijn werk verwacht, maar de voldoening die ik ervan kon krijgen door het feit dat ik schilderde en zei wat ik niet anders kon zeggen.

Surrealisme is de magische verrassing van het vinden van een leeuw in een garderobe, waar je 'zeker' was van het vinden van shirts.

Ik schilder mijn eigen werkelijkheid.

Omdat mijn onderwerpen altijd mijn gewaarwordingen zijn geweest, mijn gemoedstoestanden en de diepgaande reacties die het leven in mij heeft veroorzaakt, heb ik dit alles vaak geobjectiveerd in figuren van mezelf, die het meest oprechte en werkelijke waren dat ik kon doen om uit te drukken wat ik binnen en buiten mezelf voelde.

Tragedie is het meest belachelijke.

Jezelf in de val lokken betekent het risico lopen van binnenuit verslonden te worden.

Geen maan, zon, diamant, handen-vingertop, stip, straal, gaas, zee. pine groen, roze glas, oog, de mijne, gum, modder, moeder, ik kom.