-
We zijn allemaal de liefde van iemands leven.
-
Ik ga graag naar schrijverskolonies in pastorale settings waar er niets te doen is, maar ofwel rondlopen of een boek lezen of aan je boek werken.
-
Er is te veel verbeelding voor nodig om het verdriet te zien van mensen die we als gelukkig beschouwen. Hun echte gevechten vinden plaats, zoals die van de sterren, in een rijk van licht dat niet waarneembaar is voor het menselijk oog. Het is een prestatie van de geest om het hart van een ander te raden.
-
Dus vertel me meneer, vertel me de tijd en plaats waar het makkelijk was om een vrouw te zijn.
-
Toen u een klein meisje was, mevrouw.....was dit de vrouw waar je van droomde om te worden?
-
Hoe hol om geen geheimen meer te hebben; je schudt jezelf en niets rammelt. Je bent zo bot als een anemoon.
-
Ondanks al hun angsten vragen we heel weinig van degenen die nooit van ons hebben gehouden. We vragen niet om sympathie of pijn of mededogen. We willen gewoon weten waarom.
-
Als ik een vrouw ontmoet wiens energie bij de eerste barrière wankelt,lijkt ze naast mijn moeder te vervagen.
-
Mogelijkheid. Is er een grotere pijn om te weten wat zou kunnen zijn, en toch machteloos te zijn om het te maken?
-
Woorden zijn zeker slechts de achtergrondmuziek wanneer passie op een ziel stort.
-
Vormt liefde zich altijd, als een parel, rond de geharde stukjes van het leven?
-
Misschien is liefde een kleine waanzin. En net als bij waanzin, is het ondraaglijk alleen. De enige persoon die ons kan ontlasten is natuurlijk de enige persoon waar we niet naar toe kunnen gaan: degene van wie we houden. Dus in plaats daarvan zoeken we bondgenoten, zelfs onder vreemden en vrouwen, medepatiënten die, als ze de rand van ons specifieke verdriet niet kunnen aanraken, iets hebben gevoeld dat bijna net zo diep snijdt.
-
Hoe opmerkelijk zijn we in ons vermogen om dingen voor onszelf te verbergen - onze bewuste geest slechts een klein deel van onze werkelijke geest, kwallen die drijven op een enorme donkere zee van weten en beslissen.
-
Een minnaar bestaat slechts in fragmenten, een dozijn of zo als de romantiek nieuw is, duizend als we met hem getrouwd zijn, en uit die fragmenten bouwt ons hart een heel persoon. Wat we allemaal creëren, want wat ontbreekt, wordt gevuld door onze verbeelding, is de persoon die we willen dat hij is. Hoe minder we hem kennen, hoe meer we van hem houden. En daarom herinneren we ons altijd die eerste verrukkelijke nacht toen hij een vreemdeling was, en waarom deze opname pas terugkeert als hij dood is.
-
Niemand zou hebben geweten, van hoe hij mijn hand vasthield, dat hij in de loop van de jaren van hartzeer een complot had bedacht om mijn leven voor altijd te veranderen. Hij hield zijn greep en liet me niet gaan. Ik weet niet wat de delen van een atoom verbindt, maar het lijkt erop dat wat de ene mens aan de andere bindt pijn is.
-
Hier was iets dat oud zou worden; hier was iets dat mooi zou worden en die schoonheid zou verliezen, dat de gratie zou erven, maar ook het slechte oor en de gebrekkige figuur van haar moeder, dat te veel zou glimlachen en te vaak zou knipperen en de laatste decennia van haar leven zou doorbrengen met het wegdromen van de rimpels die in de jeugd waren gemaakt totdat ze uiteindelijk het opgaf en een kraag van peren droeg om een wattle te verbergen; hier was het gewone verdriet van de wereld.
-
Het kan een kinderlijke kwelling zijn, maar we mogen onze demonen niet kiezen.
-
Sommige dingen zijn zo onmogelijk, zo fantastisch, dat wanneer ze gebeuren, je helemaal niet verrast bent. Hun pure onmogelijkheid heeft ervoor gezorgd dat je je ze te vaak in je hoofd voorstelt, en wanneer je jezelf op dat verlangde maanverlichte pad bevindt, lijkt het onwerkelijk maar toch, op de een of andere manier, vertrouwd. Je hebt er natuurlijk van gedroomd; je kent het als een herinnering.
-
Het is een dapper en stom iets, een mooi iets, om je leven te verspillen voor liefde.
-
Hier is een schrijver die het grootste talent bezit: dat van het volledig bewonen van het leven van anderen. Spargo roept deze twee op zoals niemand eerder heeft gedaan. Scott en Zelda worden, in Spargo ' s opmerkelijke roman, geen mensen van de geschiedenis maar van de literatuur, en herinneringen aan waar we voor vechten, wat we niet kunnen winnen, en de schoonheid die ertussen ligt. Een wonder van een boek.
