Ayelet Waldman beroemde citaten

Als je al je emotionele passie op je kinderen richt en je de relatie verwaarloost die dat gezin tot stand bracht... uiteindelijk kunnen dingen echt, echt verkeerd gaan,

Ik noem mezelf absoluut een feminist. En daarmee bedoel ik een vrouw die gelooft dat je kansen niet beperkt moeten worden door je geslacht, dat vrouwen recht moeten hebben op dezelfde kansen als mannen.

Waarom biedt iets liefhebben zo weinig bescherming tegen verraad?

Een van de donkerste, diepste schaamte die zoveel van ons moeders tegenwoordig voelen, is onze angst dat we slechte moeders zijn, dat we onze kinderen in de steek laten en ver achterblijven bij onze eigen idealen.

Er zijn momenten als ouder dat je je realiseert dat het niet jouw taak is om de ouder te zijn die je altijd had gedacht te zijn, de ouder die je altijd had gewild. Jouw taak is om de ouder te zijn die je kind nodig heeft, gezien de bijzonderheden van zijn of haar eigen leven en natuur.

Ik denk dat het de moeite waard is om een moeder te zijn die zich verheugt in wie haar kinderen zijn, in hun knock-knock grappen en serieuze vragen. Een moeder die minder tijd besteedt aan obsessie over wat er zal gebeuren, of wat er is gebeurd, en meer tijd geniet van wat is.

Ik haat huiswerk. Ik haat het nu meer dan toen ik degene was die boeken en bindmiddelen heen en weer sleepte van school. Het uur dat mijn kinderen aan de keukentafel zitten, hun boeken voor zich uitgespreid, de kruimels van hun naschoolse snack die op tafel liggen, is zonder twijfel het ergste uur van mijn dag.

Is Valentijnsdag een dag om cupcakes te maken met je kinderen? Nee, Valentijnsdag is een dag over romantische liefde.

In een perfecte wereld zouden we waarschijnlijk nooit schreeuwen, we zouden gewoon vastberaden en passievrij zijn. Maar natuurlijk schreeuwt iedereen tegen zijn kinderen.

Ik hou van reader mail, en ik lees het wel, maar Ik zal geen hate mail lezen.

Ik heb twee dochters en ik heb er alles aan gedaan om te voorkomen dat ze mijn idiotie over mijn gewicht assimileren, zelfs maar bewust zijn.

Als ouder ben ik absoluut zeker van mijn eigen feilbaarheid.

Misschien zullen mijn kinderen op een dag hun loyaliteit aan de Republikeinse Partij zweren. Of misschien zullen ze mijn liberalisme afdoen als milde pap, en anarchisten worden. Hoe dan ook, het kan een reactie zijn op mijn manipulatie, mijn waarden. We zijn allemaal het product van de indoctrinatie die we door onze ouders hebben ontvangen, zelfs als we die ideologie verwerpen.

Een goede moeder herinnert zich fruit te serveren bij het ontbijt, is altijd vrolijk en schreeuwt nooit, slaagt erin haar eigen neuroses en tekortkomingen niet op haar kinderen te projecteren, is een actieve en geliefde vrijwilliger in de gemeenschap. Ze herinnert zich dat ze afspraakjes maakt, de kleren van haar kinderen passen, ze doet kunstprojecten met hen en geniet van al hun spelletjes.

Als een goede moeder iemand is die meer van haar kind houdt dan wie dan ook in de wereld, ben ik geen goede moeder. Ik ben eigenlijk een slechte moeder. Ik hou meer van mijn man dan van mijn kinderen.

Ik besteed veel te veel van mijn moederlijke energie aan schuld en spijt.

Ik was lesbisch voor een semester op Wesleyan - het was een afstudeervereiste.

Ik leerde dat ik leed aan bipolaire II stoornis, een minder ernstige variant van bipolaire I, die ooit bekend stond als manische depressie. De informatie was natuurlijk beangstigend; tot 1 op de 5 mensen met een bipolaire stoornis zal zelfmoord plegen, en de percentages kunnen zelfs hoger zijn voor mensen die lijden aan bipolaire II.

Luister naar de zwangere vrouw. Waardeer haar. Ze waardeert het leven dat in haar groeit. Luister naar de zwangere vrouw, en je kunt niet anders dan haar recht op abortus verdedigen.

De meeste schrijvers brengen hun leven door met een beetje afstand van de menigte, kijken en luisteren en hopen die kleine hint van wanhoop te vangen, dat stukje kwaadwilligheid, dat hen doet denken: 'Aha, hier is het verhaal.'

Ik denk zeker niet dat het onvermijdelijk is dat we niet van kinderen houden die niet ons eigen DNA dragen. Als dat waar was, zouden we geen miljoenen succesvolle adopties hebben om te overwegen. Ik denk dat het moeilijker is om van een kind te houden als je in het leven van dat kind komt nadat de onbeantwoorde passie van de kindertijd en de vroege kindertijd voorbij is.

Ik geef mijn kinderen biologisch voedsel en melk, maar ik ben ook bekend om de oneven Lunchable te kopen. Mijn kinderen mogen doordeweeks geen TV kijken, maar in het weekend gaat zelfs de 2-jarige naar 'The Simpsons'.

Ik heb zoveel fouten gemaakt als moeder. Maar het enige dat ik weet, is dat ik ervoor zorg dat mijn kinderen weten hoeveel ik van ze hou en dat ze daar absoluut zeker van zijn.

Ik hou van de roman van 'The English Patient'; ik vind het een zeer mooie roman. Ik hou van de film 'The English Patient'; ik vind het een zeer mooie film. En ze zijn totaal anders. Je accepteert elk op zijn eigen voorwaarden, en dat is een soort van het ideaal.

Ik bedoel, ik denk eigenlijk dat er een kwalitatief verschil is tussen abortus in het begin van het eerste trimester en in, Weet je, het midden of later deel van het tweede trimester, op een manier dat je er over denkt dat je gehecht raakt.

Ik zeg tegen mezelf dat na vier kinderen mijn buik al zo uitgerekt en slap is dat ik origami moet doen om mijn broek dicht te krijgen. Nog één zwangerschap en ik zou gedoemd zijn tot elastische tailles voor de rest van mijn leven.

Ik hou meer van mijn man dan van mijn kinderen,

Ik ben verteerd, of ik ben verteerd, met deze kwesties van het moederschap en de manier waarop we handelen naar maatschappelijke verwachtingen en rollen. Dus zowel mijn non-fictie als mijn fictie hebben daar vrijwel uitsluitend over gesproken.

Denk erover na, zeg ik. Hoeveel hetero mannen onderhouden ongepaste intieme relaties met hun moeders? Hoeveel winkels met hen? Ik wil een homoseksuele zoon. Mensen lachen, maar denken dat ik een grapje maak. Dat ben ik niet.

Het is moeilijk om je herinnerde jeugd en de emotionele erfenis ervan te scheiden van de jeugd die in je huis wordt geleefd, door je kinderen. Als je geluk hebt, zullen je kinderen je helpen om dat onderscheid te maken.

Gymles was, natuurlijk, waar de sterkste, knapste kinderen werden gemaakt kapiteins en koos ons spazzes laatste. Belangrijker nog, het was waar de figuren van vermeende Autoriteit hen toelieten dit te doen. Vergeet het werk dat onze ouders deden om onze gedachten en waarden te vormen. Alles viel uit elkaar zodra we die bruine polyester gympakken aantrokken.

Als romanschrijver heb ik mijn geschiedenis, mijn familie en mijn geheugen Ontgonnen, maar op een heel specifieke manier. Door fictie te schrijven, heb ik nooit gebruik gemaakt van ervaringen die onmiddellijk plaatsvonden. Ik moest dingen laten etteren in mijn geheugen, volwassen worden en veranderen in iets betekenisvols.

Een paar maanden lang schreeuwde ik als een banshee.,

Ik weet zeker dat er mensen zijn die tragedie overleven zonder humor, maar ik heb nog nooit een van hen ontmoet. Ik zou ook niet bijzonder geïnteresseerd zijn om over hen te schrijven als ik ze zou ontmoeten.

Ik wou dat ik mijn kinderen nooit had geslagen, maar dat heb ik gedaan. En ze herinneren zich elk geval zoals ze het op hun handpalmen tatoeëerden. Ik denk dat het een vreselijke les is, om fysieke straf te gebruiken om een punt te maken over niet gedragen, niet aardig zijn voor hun broers en zussen, voor andere mensen. Dat is gewoon absurd. Maar ik ben het kwijt, Ik begrijp het.

Ik heb soms gedacht dat het alleen door me die wanhopige toewijding te herinneren die mijn kinderen Ooit voor me voelden, dat ik mijn eigen wanhopige toewijding kan behouden in het gezicht van hun adolescente Spot.

In elke vakbond worden rollen aangenomen, sommige traditioneel, sommige niet. Mijn man betaalde zijn eigen rekeningen, ik belde mijn eigen reparateur. Maar naarmate huwelijken vorderen, geef je gebieden van je eigen competentie op, vaak zonder het zelfs maar te weten.

Ik had eerder persoonlijke essays geschreven , maar nog nooit op deze schaal ... nog nooit zo vaak en met zo ' n eerlijkheid. (Als ik met eerlijkheid bedoel dat ik mijn polsen snij en bloedingen over het hele computerscherm).

Toen ik 15 was, wat ik wilde in een vriendje was gewoon dat vertrouwen en opschepperij. Ik wilde iemand die wist wat hij deed, want ik deed alsof. Wat ik voor mijn dochter wil is precies het tegenovergestelde.

Waarom willen de architecten van de agenda voor gezinswaarden zo graag de volgende generatie straffen? Wat wordt er geserveerd door letterlijk een tand voor een tand te zoeken?

Wat mijn bedoelingen ook zijn, wat de waarheid van mijn bewering ook is, Ik had geen zin om een lezing te geven aan een volslagen vreemde.

Degenen onder ons wiens opvoedingsstijl kan worden omschreven als "een reeks reflexen, instincten en aanpassingen van minuut tot minuut", zoals Julie van A Little Pregnant het stelt, in plaats van als een filosofie, zijn minder geïnvesteerd in onze eigen praktijken. Wat we doen is vaak minder een kwestie van overtuiging dan van gemak. Wat we moeten onthouden is dat het niet nodig is om je daarvoor te verontschuldigen, zelfs niet in het licht van de meest roodgekleurde verontwaardiging.

Je kunt de babushka van de Joodse moeder halen en haar aankleden in een paar Seven jeans en Marc Jacobs sling-backs, maar ze zal nog steeds een passel kleinkinderen verwachten.

Ja, Ik heb vier kinderen. Vier kinderen met wie ik een groot deel van de dag doorbreng: ze baden, hun haar kammen, bij hen zitten terwijl ze hun huiswerk maken, ze vasthouden terwijl ze hun tragische tranen huilen. Maar ik ben niet verliefd op een van hen. Ik ben verliefd op mijn man.

Wanneer we ervoor kiezen om een abortus te hebben, moeten we dit doen door de volledige gevolgen van wat we doen te begrijpen. Alles minder voelt voor mij als hypocriet, een egoïstische Abnegatie van realiteit en verantwoordelijkheid.

Toen de baby ' s nog heel jong waren, vond ik het moeilijk om te schrijven. Ik vertelde mezelf elke keer dat het anders zou zijn, Ik was het nu gewend, maar met elk kind, de eerste vier maanden, zou ik niets bereiken.

Ik ben opgevoed door een feministe uit de jaren ' 70. Mijn moeder had een bewustmakingsgroep. Ik zat boven op de trap en luisterde naar ze.

De stereotiepe homo is iemand wiens gezelschap ik leuk vind, iemand die me aan het lachen maakt, iemand die ik zou willen dat mijn kind is. De stereotiepe homoseksuele vrouw Maakt me onzeker, bewust van mijn tekortkomingen als feminist.

Zoveel vrouwen van vandaag zijn zo gefocust op hun kinderen, ze hebben deze romantische verwikkelingen ontwikkeld met het leven van hun kinderen, en de echtgenoten zijn secundair. Ze zijn weggelaten. En de romantische focus ligt op de kinderen.

Roaring like a tiger verandert sommige kinderen in pianisten die debuteren in Carnegie Hall, maar anderen alleen verpletteren. Verwennen geeft sommigen het excuus om te falen en anderen de kans om te slagen.