Mary Caroline Richards beroemde citaten

De verbeelding stelt ons in staat om de werkelijkheid waar te nemen wanneer deze niet volledig gematerialiseerd is.

Karakter hebben is groot genoeg zijn om het leven op te nemen.

Liefde is geen doctrine, vrede is geen internationale overeenkomst. Liefde en vrede zijn wezens die als mogelijkheden in ons leven.

Uit het zaad groeit een wortel, dan een spruit; uit de spruit, de zaailing bladeren; uit de bladeren, de stengel; rond de stengel, de takken; aan de bovenkant, de bloem. . . We kunnen niet zeggen dat het zaad de groei veroorzaakt, noch dat de grond dat doet. We kunnen zeggen dat de mogelijkheden voor groei in het zaad liggen, in mysterieuze levenskrachten, die, wanneer ze op de juiste manier worden bevorderd, bepaalde vormen aannemen.

De grote kunst is ons leven.

Draag elkaars lasten, zei De Heer, en hij sprak de wet.

Poëzie komt vaak binnen door het raam van irrelevantie.

Bewonen onszelf zodat we inderdaad kunnen doen wat we willen doen.

Het maakt deel uit van onze pedagogie om de werking van denken, voelen en willen te onderwijzen, zodat ze bewust kunnen worden gemaakt. Want als we het verschil tussen een emotie en een gedachte niet kennen, zullen we heel weinig weten . . . We moeten de componenten (van emoties) op het werk begrijpen . . . om hun greep te bevrijden.

Het kind neemt zijn wereld in alsof het voedsel is. En zijn wereld voedt of verhongert hem. Niets ontsnapt aan zijn dorst. Geheimen zijn onmogelijk. Hij identificeert zich met zijn omgeving en zij leven onbewust in hem; het is misschien om deze reden dat het kleine kind als van nature religieus is gekarakteriseerd.

Wie zijn vijanden? Degenen die zich tegen elkaar verzetten, zullen dat wel doen.

Laat niemand misleid worden dat kennis van het pad de ene voet voor de andere kan vervangen.

We moeten stabiel genoeg zijn in onszelf, om open te zijn en de winden van het leven door ons heen te laten waaien, om onze adem te zijn, onze inspiratie . . .

Alle kunsten die we beoefenen zijn leerlingwezen. De grote kunst is ons leven.

Het is aan ieder van ons om vrij te kiezen wie we zullen dienen en in die gehoorzaamheid onze vrijheid te vinden.

Ben ik bereid op te geven wat ik heb om te zijn wat ik nog niet ben? Ben ik bereid mijn ideeën over mezelf, over de mens te laten veranderen? Kan ik de geest van liefde volgen in de woestijn? Om mezelf leeg te maken, zelfs van mijn concept van leegte?

Want aangezien het grootste deel van ons leven onbewust is, is spelen als matchstrokes in de leegte, die de structuren aan het licht brengen waarmee we ons gedragen, en voor ons, hoe kort ook, onze diepe betekenissen verlichten.

We moeten geloven dat een creatief wezen in onszelf leeft, of we het nu leuk vinden of niet, en dat we uit de weg moeten gaan, want het zal ons geen vrede geven totdat we dat doen.

Het helpt, denk ik, om onszelf op een zeer lange reis te beschouwen: het belangrijkste is om aan het geloof te blijven, te volharden, elkaar te helpen als we struikelen of moe worden, te huilen en door te gaan.

Compassie is een alternatieve perceptie

Ons werk en ons spel. Al onze genoegens ervaren als het plezier van de liefde. Wat kan er beter? Om in je werk de tedere en gespoeld substantie van je dierbaarste zorg te voelen.

En ook met luisteren, zo lijkt het mij, is het niet het oor dat hoort, het is niet het fysieke orgaan dat de handeling van innerlijke ontvankelijkheid verricht. Het is de totale persoon die hoort. Soms lijkt de huid de beste luisteraar te zijn, als het prikkelt en prikkelt, zeg tegen een geluid of een stilte; of de fantasie, de verbeelding: hoe het barst in innerlijke beelden als het luistert en dan reageert door zijn taal, zijn vormen, in de luisterklei te drukken. Open staan voor wat we horen, open staan voor wat we zeggen. .

Er is een Scheppende Geest in jou die vrij wil zijn, en je kunt net zo goed uit de weg gaan, want het zal je geen vrede geven totdat je dat doet.