Penelope Lively beroemde citaten

We openen onze mond en er vloeien woorden uit waarvan we de afkomst niet eens kennen. We lopen lexicons. In één zin van ijdel gebabbel bewaren we Latijn, Angelsaksisch, Noors: we dragen een museum in ons hoofd, elke dag herdenken we volkeren van wie we nog nooit hebben gehoord.

Het lijkt me dat iedereen wiens bibliotheek bestaat uit een Kindle die op een tafel ligt, een soort bloedloze nerd is.

We fungeren allemaal als scharnieren-toevallige banden tussen andere mensen.

Taal bindt ons aan de wereld; zonder taal draaien we als atomen.

Ik kan door Londen lopen en een samenleving zien die een absoluut revolutionaire verandering lijkt van de jaren 1950, die compleet en volkomen anders lijkt, en dan kan ik iets oppakken waar je plotseling ziet dat het niet zo is.

Je leert veel, fictie schrijven.

Er is een preoccupatie met het geheugen en de werking van het geheugen en een nogal roofzuchtige interesse in geschiedenis.

Het heden bestaat immers nauwelijks-het wordt het verleden, zelfs als het gebeurt. Een lastig medium, tijd-en centraal in de zorgen van fictie.

Ik ben altijd gefascineerd geweest door de werking van het geheugen - de manier waarop het niet lineair maar gefragmenteerd is, en de ambivalentie ervan.

Ik ben liever weg van fictie.

Ik dacht niet dat ik iets bijzonders te zeggen had, maar ik dacht dat ik misschien iets tegen kinderen te zeggen had.

We hebben allemaal een verleden nodig-daar komt ons identiteitsgevoel vandaan.

Ik ben nu een agnost, maar ik ben opgegroeid met de King James versie, waar ik eeuwig dankbaar voor ben.

Alle geschiedenis is natuurlijk de geschiedenis van oorlogen.

Ik schrijf een nieuwe roman en ik weet wat ik daarna ga doen, wat misschien weer iets meer als dit is, misschien een vreemde mix van fictie en non-fictie.

Ik ben geen historicus, maar ik kan geïnteresseerd raken-obsessief geïnteresseerd-in elk aspect van het verleden, of het nu gaat om paleontologie of archeologie of het zeer recente verleden.

Ik kan me de weelderige lente-opwinding van taal in de kindertijd herinneren. Zittend in de kerk, rolde het rond mijn mond als knikkers-tabernakel en Farizeeër en gelijkenis, tresspass en Babylon en verbond.

Mensen sterven, maar geld nooit.

Je hebt dit komeetspoor van je eigen geleefde leven, vonken waarvan de hele tijd in het hoofd aankomen, of je ze nu wilt of niet - het leven is geleefd, maar het is nog steeds allemaal aan de gang, in de geest voor beter en voor slechter.

Oorlogen worden gevoerd door kinderen. Bedacht door hun gekke demonische ouderen, en gevochten door jongens.

Het verleden is onze ultieme privacy; we stapelen het op, jaar na jaar, decennium na decennium, het verstopt zich weg, met zijn perverse willekeurige terugroepsysteem.

Mythologie is veel beter dan geschiedenis. Het heeft vorm, logica, een boodschap.

De geschiedenis ontrafelt; de omstandigheden, die hun natuurlijke neiging volgen, blijven liever ravelled.

Er is een angstaanjagende term die op dit moment in de mode is - afsluiting. Mensen geloven blijkbaar dat het wenselijk en haalbaar is.

de dagen van ons leven verdwijnen volkomen, meer onbetekenend dan wanneer ze waren uitgevonden. Fictie kan duurzamer lijken dan de werkelijkheid.

Wie kent zijn eigen kind? Je kent bits - bepaalde voorspelbare reacties, een handvol bekende kwaliteiten. De rest is ondoordringbaar. En helemaal gelijk ook. Je baart ze. Je ontwerpt ze niet.

Ik geloof dat de ervaring van de kindertijd onherstelbaar is. Het enige wat overblijft, voor ieder van ons, is een hoofd vol briljante bevroren momenten, al gevaarlijk vervormd door de wijsheden van volwassenheid.

Als mensen niet lezen, is dat hun keuze; een levenslange boekgewoonte kan zelf een soort van kwelling zijn.

Ik schreef niets tot ik ruim dertig was.

Elke roman genereert zijn eigen klimaat, als je aan de slag gaat.

Ik wilde niet dat het een boek was dat uitspraken deed.

Cadeautjes geven is een van de meest bezitterige dingen die we doen, wist je dat? Het is de manier waarop we andere mensen vasthouden. Planten in hun leven.

Bedroefd. Je hebt gelijk, het is alsof je geveld bent. Op de grond geslagen; uit het leven gegooid en in iets anders.

Ik ben al lang geïnteresseerd in landschapsgeschiedenis, en toen ik jonger en robuuster was, liep ik veel rond in het engelse landschap op zoek naar oude veldsystemen, rijwegen, aanwijzingen voor prehistorische nederzettingen. Ook steden en dorpen, die altijd de geest van hun vroegere incarnaties behouden onder het beton en glas van vandaag.

Tenzij ik deel uitmaak van alles, ben ik niets.

Het idee dat geheugen lineair is, is onzin. Wat we in ons hoofd hebben is een verzameling frames. Wat de tijd zelf betreft-kan het lineair zijn als al deze stukjes van andere geschenken tegelijk in je geest bestaan? Een zeer ongrijpbaar en lastig concept, tijd.

Op oudere leeftijd besef je dat je, hoewel je tientallen jaren van je jeugd gescheiden bent, je je ogen kunt sluiten en het naar believen kunt oproepen. Als schrijver heeft het een duidelijk voordeel.

Iemand anders leren kennen houdt nieuwsgierigheid in over waar ze vandaan komen, wie ze zijn.

Voor altijd stond lezen centraal, de noodzakelijke oplossing, het ondersteuningssysteem. Haar leven is geïnformeerd door te lezen. Ze heeft niet alleen gelezen voor afleiding, levensonderhoud, om de tijd te doden, maar ze heeft gelezen in een staat van oorspronkelijke onschuld, lezen voor verlichting, voor instructie, zelfs. ... Ze is evenzeer een product van wat ze heeft gelezen als van de manier waarop ze heeft geleefd; ze is als miljoenen anderen die zijn opgebouwd uit boeken, voor wie boeken een essentieel voedsel zijn, die zonder zouden kunnen verhongeren.

De plaats zag er niet hetzelfde uit, maar het voelde hetzelfde; sensaties grepen me vast en veranderden me. Ik stond buiten een betonnen en glazen torenblok, plukte een handvol eucalyptusbladeren uit een tak, verpletterde ze in mijn hand, rook en tranen kwamen in mijn ogen. Zevenenzestigjarige Claudia, op een trottoir overspoeld met verpakte Amerikaanse matronen, huilend niet in verdriet maar in verwondering dat niets ooit verloren gaat, dat alles kan worden teruggevonden, dat een leven niet lineair is maar onmiddellijk. Dat, in het hoofd, alles in één keer gebeurt.

Als we elkaar die dag niet hadden ontmoet, denk ik dat ik je op een of andere manier had voorgesteld.

Het plezier van het schrijven van fictie is dat je altijd een nieuwe benadering ziet, een alternatieve manier om een verhaal te vertellen en personages te manipuleren; de roman is zo ' n wonderbaarlijk flexibele vorm.

Ik ben verslaafd aan Aankomst, aan die onschuldige dageraad momenten van waaruit de geschiedenis versnelt.

Misschien zal ik mijn verslag van het Paleolithicum helemaal niet schrijven, maar er een film van maken. Een stille film, waarin ik je eerst de grote sluimerende rotsen van het Cambrium laat zien, en van die naar de bergen van Wales ga...van het Ordovicus tot het Devoniër, op de weelderige gloeiende Cotswolds, naar de witte kliffen van Dover... Een impressionistische, dromende film, waarin de gevouwen rotsen oprijzen en bloeien en groeien en Salisbury Cathedral en York Minster worden...

Over een jaar zal alles weer anders zijn. Het is altijd zo en zal altijd zo zijn; je staat voor altijd op de rand, op een plaats waar je niet vooruit kunt kijken; er is niets waarvan je zeker kunt zijn, behalve wat achter je ligt. Dit zou angstaanjagend moeten zijn, maar op de een of andere manier is het dat niet.

Evenzo hebben we een collectief verleden nodig - vandaar de eindeloze herinterpretaties van de geschiedenis, vaak om aan de percepties van het heden te voldoen.

Ik vind het leuk om een fictief personage stevig in een beroep te verankeren.

De foto gaat over de kracht die het verleden heeft om het heden te verstoren: de tijdbom in de kast.

Ik ben geen historicus en Ik wil niet schrijven over hoe ik de sociale verandering in de loop van de eeuw als historicus zie, maar als iemand die er doorheen is gelopen en wiens leven er ook door is gedicteerd, zoals al onze levens zijn.

De overweging van verandering in de loop van de eeuw gaat over verlies, hoewel ik denk dat sociale verandering winst is in plaats van verlies.