Nina Bawden beroemde citaten

Ik schrijf graag voor kinderen. Het lijkt me dat de meeste mensen hun begrip en de kracht van hun gevoelens onderschatten en in mijn boeken voor hen probeer ik dit recht te zetten.

Ik ben geen slachtoffer. Ik ben een boze overlevende.

Alle schrijvers zijn leugenaars. Ze draaien gebeurtenissen om zichzelf te passen. Ze maken gebruik van hun eigen tragedies om een beter verhaal te maken... Het zijn vreselijke mensen.

Tienduizend pond is de wettelijke waarde van een nalatig genomen leven, van een kind of een ouder. Een koude en ietwat gemene berekening: je zou het beter doen als je op een straatsteen gleed en een voortand brak.

Er zijn veel momenten waarop ik denk dat ik liever met mijn man zou zijn gestorven. Het zou aangenamer en eenvoudiger zijn geweest. Maar het zou erger zijn geweest voor de kinderen en het gezin in het algemeen.

Ik heb nooit gemerkt dat het het geringste verschil maakte om een vrouw te zijn - hoewel er een soort gevoel is dat je naarmate je ouder wordt niet zo interessant bent.

Ik groeide op in een voorstedelijke straat met kanten gordijnen en saaie buren, dus verzon ik verhalen om mijn vriend te vertellen, waarin ze seriemoordenaars en inbrekers werden. Ze vertelde het aan haar moeder, die het vervolgens aan mij vertelde.

Ik wilde oorlogsverslaggever worden, rondkrabbelen, dingen blootleggen. Ik wilde niet naar de Universiteit, ik wilde een baan, maar tante Beryl zei dat ik naar Oxford moest gaan.

Ik hoop dat ik in mijn boeken kinderen help hun sterke punten te zien en hen laat zien dat ik een idee heb van wat ze af en toe doormaken. Vooral op lastige momenten wanneer het gemakkelijker is om terug te gaan en dingen te ontwijken in plaats van vooruit te gaan en ze te confronteren.

Ik ontmoette mijn tweede man in een bus. We keken elkaar aan en dat was het. We waren allebei getrouwd met andere mensen op dat moment en gedroegen ons slecht, maar we leken geen keuze te hebben. We waren bijna 50 jaar erg gelukkig en zouden nog steeds samen zijn als de verdomde spoorwegen er niet waren geweest.

Ik ontmoette Richard Burton, een RAF cadet op een twee-termijn cursus. Ik zou enthousiaster geflirt hebben als het niet voor de afschuwelijke steenpuisten op de achterkant van zijn nek was geweest.

Als je bedrijven, bedrijven, verantwoordelijk gaat maken voor de veiligheid van het leven van andere mensen, dan als ze falen in hun plicht, is het enige dat ze kan voorkomen dat ze falen in hun plicht De angst dat ze achter de tralies worden gezet.

Het leven is niet zo ingewikkeld voor kinderen. Ze hebben meer tijd om na te denken over de echt belangrijke dingen. Daarom moraliseer ik af en toe in mijn kinderboeken op een manier die ik niet zou durven als ik voor volwassenen zou schrijven.

Margaret Thatcher was in mijn jaar, en onze eerstejaars college foto toont ons staan naast elkaar in de achterste rij. We waren allebei middelbare schoolmeisjes met een staatsbeurs.

Mensen die niet lezen lijken me mysterieus. Ik weet niet hoe ze denken of leren over andere mensen. Romans zijn een belangrijk onderdeel van ons onderwijs.

Het leven van mensen is in de zorg van de spoorwegen als ze in een trein stappen. De spoorwegen moeten dat onthouden.

Alle schrijvers zijn dieven; diefstal is een noodzakelijk werktuig van het vak.

Ik ben geboren in een kleine buitenwijk van Ilford in een nogal Smerige woonwijk die mijn moeder verachtte. Ze was opgegroeid op het platteland, dus toen de oorlog kwam en ik naar Wales werd geëvacueerd, dacht ze dat ik daar veel beter af was.

Ik hou ervan om de pot te roeren-ik denk dat het een deel van mijn plicht is om mensen een beetje op te schudden - hen op een andere manier naar de dingen te laten kijken.

Kinderen hebben vaak een veel sterker concept van moraliteit dan volwassenen.

Het werk van een schrijver kan een gecodeerde autobiografie zijn, maar alleen een zeer goede vriend kan het ontcijferen.

Ik was de varkensstal aan het opruimen op een boerderij in Wales, waar mijn moeder een kamer had gehuurd, toen de resultaten van mijn eindexamen door de postbode aan mij werden overhandigd, samen met het nieuws dat ik een staatsbeurs voor Oxford had. Ik had zoveel weken op deze brief gewacht dat ik de hoop had opgegeven en had besloten dat ik op schandelijke wijze had gefaald.

Volwassenen raken meer in de war door maatschappelijk werker jargon. In tegenstelling tot kinderen zien ze ook minder vaak twee kanten van een ruzie en denken ze niet langer dat ze de wereld een betere plek kunnen maken. Dat kan ze nogal saai maken, denk ik.

Ik heb een hekel aan het woord 'slachtoffer'.'Ik vind het niet leuk om te horen dat ik mijn man 'verloren' heb - alsof ik je werkeloos aan de kant van het spoor had achtergelaten als een ongewenst paar oude schoenen.

Maar ik schrijf niet over seks voor tieners van vandaag. Of Doc Martens boots ook. Ik ben meer geïnteresseerd in het verkennen van hoe de wereld precies wordt bestuurd, wat niet echt zoveel verandert van generatie op generatie.

Ik zou het niet leuk vinden om op het platteland te wonen, tenzij ik op een boerderij woonde.

Een goede reden voor het schrijven van romans gebaseerd op je leven is dat je op oudere leeftijd iets te lezen hebt als je vergeten bent wat er gebeurd is.

Het soort reactie waarop ik hoop wanneer ik mijn romans voor kinderen schrijf: om hen de kans te geven iets van hun eigen gevoelens te herkennen-over zichzelf, hun ouders, hun vrienden-en hun eigen situatie als een soort onderwerp ras, altijd overgeleverd aan de genade van de volwassenen die meestal hun leven voor hen leiden.