Lois Lowry beroemde citaten

een hele wereld kan voor iemand liggen, als er liefde is als iemand wakker wordt.

Het is zeer riskant. Maar elke keer als een kind een boek opent, duwt hij de poort open die hem van elders scheidt.

Ze viel in slaap en het was een slaap zo dun als de nachtwolken, bezaaid met dromen die kwamen en gingen als de sterren.

Wees trots op je pijn; je bent sterker dan degenen die er geen hebben

Het is veel makkelijker om dapper te zijn als je niet alles weet.

Als je verdwaald zou zijn in de rivier, Jonas, zouden je herinneringen niet verloren gaan met jou. Herinneringen zijn voor altijd.

Hij huilde en het voelde alsof de tranen hem reinigden, alsof zijn lichaam zichzelf moest leegmaken.

Het ergste van het vasthouden van herinneringen is niet de pijn. Het is de eenzaamheid ervan. Herinneringen moeten gedeeld worden.

Er is iets met dat moment, wanneer literatuur toegankelijk wordt en een deur van de wereld opengaat.

Voor het eerst hoorde hij iets waarvan hij wist dat het muziek was. Hij hoorde mensen zingen. Achter hem, over grote afstanden van ruimte en tijd, van de plaats die hij had verlaten, dacht hij dat hij ook muziek hoorde. Misschien was het maar een echo.

Geheugen is het geluk van alleen zijn.

People in the know zegt dat The Giver de eerste dystopische roman voor jongvolwassenen was.

Het is zo goed om vrienden te hebben die begrijpen dat er een tijd is om te huilen en een tijd om te lachen, en dat de twee soms heel dicht bij elkaar zijn.

Toen ging ik naar huis om mijn leven voort te zetten, dat een beetje was veranderd, zoals levens elke dag doen, door microspecks vooruit in de richting van wat voor verrassingen er daarna komen.

Daarom noemen ze je ziener. Je ziet meer dan de meesten.

Toen ik 'de gever' schreef, bevatte het geen zogenaamde 'slechte woorden'. Het speelde zich af in een mythische, futuristische en utopische samenleving. Niet alleen was er geen armoede, echtscheiding, racisme, seksisme, vervuiling of geweld in de wereld van 'de gever'; er werd ook veel aandacht besteed aan Taal: aan haar vloeiendheid, precisie en kracht.

Mensen doen dingen die slecht aflopen, vaak om de meest welwillende redenen.

Ze was de enige vrouw van de dokter in Branford, Maine, die haar was aan een waslijn in de open lucht hing in plaats van het door een droger te doen, omdat ze graag uit het raam keek en de kleren in de wind zag waaien. Ze was bijzonder blij geweest, toen op een dag een mouw van de bovenkant van de pyjama van haar man, aangestoken door de harde wind van de baai, naar boven reikte en haar nachtjapon om de taille greep.

Het is de keuze die belangrijk is, is het niet?

Genialiteit negeert de grenzen van fatsoen. Genie mag schreeuwen als schreeuwen productief is.

Gabe?"Het nieuwe kind roerde een beetje in zijn slaap. Jonas keek hem aan. "Er zou liefde kunnen zijn", fluisterde Jonas.

Het leven waarin nooit iets onverwachts was. Of ongemakkelijk. Of ongewoon. Het leven zonder kleur, pijn of verleden.

Onderwerpen aan censuur is de verleidelijke wereld van 'de gever' binnengaan: de wereld waar geen slechte woorden en geen slechte daden zijn. Maar het is ook de wereld waar de keuze is weggenomen en de werkelijkheid is vervormd. En dat is de gevaarlijkste wereld van allemaal.

Ik schrijf boeken omdat ik altijd gefascineerd ben geweest door verhalen en taal, en omdat ik graag nadenk over wat mensen drijft. Een verhaal schrijven... 'De gever' of een ander... is gewoon een verkenning van de aard van gedrag: waarom mensen doen wat ze doen, hoe het anderen beïnvloedt, hoe we veranderen en groeien, en welke beslissingen we onderweg nemen.

Er was gewoon een moment dat de dingen niet helemaal hetzelfde waren, niet helemaal zoals ze altijd waren geweest door de lange vriendschap

- Mijn instructeurs in wetenschap en technologie hebben ons geleerd hoe de hersenen werken. Het zit vol met elektrische impulsen. Het is net een computer. Als je een deel van de hersenen stimuleert met een elektrode, is het... - Ze weten niets.

Wat als ze hun eigen partner mochten kiezen? En verkeerd gekozen?

Altijd in de droom leek het alsof er een bestemming was: een iets-hij kon niet begrijpen wat-dat voorbij de plaats lag waar de dikte van de sneeuw de slee tot stilstand bracht. Toen hij wakker werd, kreeg hij het gevoel dat hij wilde, zelfs op de een of andere manier nodig, om het iets te bereiken dat in de verte wachtte. Het gevoel dat het goed was. Dat het gastvrij was. Dat het belangrijk was. Maar hij wist niet hoe hij daar moest komen.

Al vroeg realiseerde ik me iets, en het kwam van de post die ik van kinderen kreeg. Dat wil zeggen, kinderen op die cruciale leeftijd, 12, 13 of 14, ze zijn nog steeds diep beïnvloed door wat ze lezen, sommige zijn veranderd door wat ze lezen, boeken kunnen de manier veranderen waarop ze over de wereld in het algemeen denken. Ik denk niet dat dat geldt voor volwassenen zo veel.

Schrijven is zelfstandig werken, dus je kunt je eigen schema maken.

We leven in tijden die in veel opzichten dubbelzinnig zijn. Misschien willen kinderen daarom precisie in wat ze lezen - ze houden niet van die morele dubbelzinnigheid.

Er zal altijd een plek zijn voor konijntjes om in rijm te praten, maar dat is niet wat ik doe.

Het feit dat ik mijn zoon verloor, doordringt mijn wezen.

Ik ben niet erg bekend met kinderliteratuur in het algemeen. Ik heb de neiging om boeken voor volwassenen te lezen, omdat ik een volwassene ben.

Ik was een kind van de zijlijn: nooit klassenvoorzitter, nooit teamkapitein, nooit degene met de meeste Valentijnskaarten in mijn doos.

Zoveel van mijn boeken, Ik wil niet zeggen dat ze boodschappen hebben, maar ze hebben belangrijke dingen te zeggen.

En het was eenzaam, om te verlangen, helemaal alleen.

Soms zou ik willen dat ze vaker om mijn wijsheid zouden vragen - er zijn zoveel dingen die ik hen zou kunnen vertellen; dingen waarvan ik zou willen dat ze zouden veranderen. Maar ze willen geen verandering. Het leven hier is zo ordelijk, zo voorspelbaar, zo pijnloos. Het is wat ze hebben gekozen.

De gemeenschap van de gever had zo ' n hoge prijs bereikt. Een gemeenschap zonder gevaar of pijn. Maar ook een gemeenschap zonder muziek, kleur of kunst. En boeken.

En hier in deze kamer, ervaar ik de herinneringen opnieuw en opnieuw het is hoe wijsheid komt en hoe we onze toekomst vormgeven.

Ik verzin de personages in mijn boeken, maar natuurlijk is mijn bewustzijn gevuld met elk kind dat ik ooit heb gekend, inclusief mijn twee kleinkinderen, mijn eigen kinderen (Ik had er vier) en vooral mezelf als kind, omdat die persoon ook nog steeds in mij leeft.

Zijn geest wankelde. Nu hij in staat was om uiterst onbeleefde vragen te stellen-en beloofde antwoorden-kon hij, denkbaar (hoewel het bijna onvoorstelbaar was), iemand, een VOLWASSENE, misschien zijn vader, vragen: "lieg je? Maar hij zou niet weten of het antwoord dat hij kreeg waar was.

Mama huilde, en de regen deed het lijken alsof de hele wereld huilde.