Jerry Spinelli beroemde citaten

Hoeveel beter zou menselijke communicatie zijn als woorden zo kostbaar waren als diamanten? Als ieder van ons slechts 100 woorden per dag zou krijgen?

Ik heb het gevoel dat ik onder water schaak. De stukken blijven wegdrijven. Ik weet niet waar de dingen zijn. Ik kan er morgen niet achter komen.

als je leert om een of twee personen te haten... je zult snel miljoenen mensen haten.

Leef vandaag. Niet gisteren. Niet morgen. Alleen vandaag. Bewoon je momenten. Verhuurt ze niet tot morgen.

We verlangen ernaar gevonden te worden, in de hoop dat onze zoekers niet hebben opgegeven en naar huis zijn gegaan.

Vrede en harmonie vereisen geen perfectie. Godzijdank daarvoor-omdat het leven hier zo vaak een jeuk lijkt te zijn, een storing daar, een puinhoop die wacht om te gebeuren. Harmonie is flexibel. Het buigt met imperfectie. Dat zou jij ook moeten doen.

Ze was buigzaam licht: ze scheen om elke hoek van mijn dag.

Thuis is alles wat je kunt lopen naar.

Onenigheid is niet noodzakelijk een reden om naar Splitsville te gaan. In feite is een relatie zonder onenigheid waarschijnlijk te broos om te duren. Sommige van de beste menselijke banden worden gesmeed in het vuur van onenigheid.

Schrijf waar je om geeft. Als je dat doet, heb je de beste kans om je beste schrijven te doen.

Ze was ongrijpbaar. Dat was ze vandaag. Dat was ze morgen. Ze was de zwakste geur van een cactus bloem, de fladderende schaduw van een elf uil. We wisten niet wat we van haar moesten denken. In onze gedachten probeerden we haar vast te spelden aan een kurkplank als een vlinder, maar de speld ging er gewoon doorheen en ze vloog weg.

Als een sterrenmeisje huilt, werpt ze geen tranen maar licht.

We wilden haar definiëren, haar afronden zoals we elkaar deden, maar we konden niet voorbij "vreemd" en "vreemd" en "goofy" komen."Haar manieren hebben ons uit balans gebracht.

Waarom pakken we dingen in? Meestal om ze te beschermen. Hoe kwetsbaarder ze zijn, hoe belangrijker de verpakking. Je droom is ten prooi aan vele gevaren. Het kan uiteenvallen onder de klappen van kritiek, verdampen door de hitte van de concurrentie, zinken naar de bodemloze diepten van de onverschilligheid van anderen. Zorg voor je droom. Bescherm het als een gevallen nest. Tot de dag dat het-en jij-zal vliegen.

Leef vandaag. Niet gisteren. Niet morgen. Alleen vandaag. Bewoon je momenten. Verhuurt ze niet tot morgen. Weet je wat je doet als je je even afvraagt hoe het met Perry gaat aflopen? Je bedriegt jezelf vandaag. Vandaag roept je op, probeert je aandacht te trekken, maar je zit vast aan morgen, en vandaag druppelt weg als water in een afvoer. Je wordt de volgende ochtend wakker en dat je vandaag verspild bent, is voor altijd verdwenen. Het is nu gisteren. Sommige van die momenten hadden misschien prachtige dingen voor je in petto , maar nu zul je het nooit weten.

Ik ben een puinhoop. Net als die MargieMocha, ben ik over een vloer gemorst, maar er is niemand om me op te dweilen. Ik heb maar één ding te laten zien voor de dag: Perry Delloplane. Het geluid van een naam. Het is een druif in mijn mond. Ik rol het over en over op mijn tong--perrydelloplane perrydelloplane perrydelloplane -- maar als ik het met mijn tanden probeer te verpletteren, glijdt het weg.

Als je begint met het haten van een of twee mensen, zul je niet in staat zijn om te stoppen. Binnenkort haat je honderd mensen."Een zillion?"Zelfs een zillion. Een beetje haat gaat een lange, lange weg. Het groeit en groeit. En het heeft honger."Zoals Cimmamum?"Nog hongeriger. Je blijft het steeds meer mensen voeden, en hoe meer het krijgt, hoe meer het wil. Het is nooit tevreden. En al snel knijpt het alle liefde uit je hart" - Ik wees naar haar hart; Ze keek naar haar borst - "en alles wat je nog hebt is een haatdragend hart.

Je hebt mijn ruimte bezet. Maar omdat je niet in mijn heden was, toen ik in mijn toekomst keek, zag ik . . . niets. Is dat niet triest? En stom?

Wie ben jij als je je favoriete persoon verliest? Kun je je favoriete persoon verliezen zonder jezelf te verliezen? Ik grijp naar Stargirl en ze is weg. Ik ben mezelf niet meer.

Steek de kreek over op de stapstenen van je mislukkingen.

Gelukkig". Ik had dat woord niet meer gehoord sinds Mr Milgrom het sprak op de laatste Chanoeka. Ik stelde hem de vraag waar ik sindsdien aan dacht. "Tata, Wat is gelukkig?"Hij keek naar mij en naar het plafond en terug naar mij. Heb je ooit een sinaasappel geproefd?"zei hij.

Ik ben niet mijn naam. Mijn naam is iets wat ik draag, zoals een shirt. Het wordt Versleten. Ik ontgroei het, Ik verander het.

In dat maanverlichte uur kreeg ik een gevoel van de andersheid van de dingen. Ik hield van het gevoel dat het maanlicht me gaf, alsof het niet het tegenovergestelde van de dag was, maar zijn onderkant, zijn privézijde, toen het fantastische op mijn sneeuwwitte laken spoorde als een donkere kat uit de woestijn kwam.

De deken was er, maar het was de omhelzing van de jongen die hem bedekte en verwarmde.

Vandaag de dag klinkt de spotvogel niet erg blij. Het klinkt als het uit elkaar valt. Als van het hart van zichzelf-zijn lied-breekt in stukken en vliegt weg in honderd richtingen.

Beste vrienden zijn altijd samen, altijd fluisteren en lachen en rennen, altijd bij elkaar thuis, eten, slapen. Ze worden praktisch geadopteerd door elkaars ouders. Je kunt ze niet uit elkaar wrikken.

Van wie hou je meer? Van haar of van hen? als je dat wilt, gaat het bergafwaarts.

Als je niets bezit, is het gemakkelijk om dingen los te laten.

Niemand op aarde is zo saai en onbelangrijk dat hij of zij het niet waard is om over te schrijven of te lezen...Eén ding is zeker-niemand behalve jij kan de held van je verhaal zijn.

Dit was het begin van een periode die vervaagt als ik het probeer te herinneren. Incidenten lijken te cascaderen en samen te smelten. Gebeurtenissen worden gevoelens, vallen worden gebeurtenissen. Hoofd en hart zijn tegengestelde historici.

Leef vandaag alsof er geen morgen is!

Niets is leuker dan je laten meeslepen.