Greil Marcus beroemde citaten

Wat is de drijfveer achter kunst? Het zegt in welke taal ook de taal van je werk is, "als ik je net zo veel kon bewegen als het mij bewoog" als ik iemand een tiende zo veel kan bewegen als dat mij bewoog, als ik hetzelfde gevoel van mysterie en ontzag en verrassing kan opwekken als dat in mij ontstond, nou, dat is waarom ik doe wat ik doe.een€

Ik kon nooit begrijpen - het was onmogelijk voor mij om mijn hoofd rond te krijgen-wat de furore was, wat het gevoel van verraad en woede en woede was over Bob Dylan ' s begin met een band op te treden, om rock-and-roll te spelen, om op de radio te komen.

Samen met een heleboel andere dingen, maakte het worden van een Bob Dylan fan me een schrijver. Ik was nooit geïnteresseerd in het uitzoeken wat de liedjes betekenden. Ik was geïnteresseerd in het uitzoeken van mijn reactie op hen, en de reacties van andere mensen. Ik wilde dichter bij de muziek komen dan ik kon door ernaar te luisteren.ik wilde erin komen, erachter, en erover schrijven, erin, erachter, was mijn manier om dat te doen.

Wat me altijd aantrok tot Dylan, en wat me als Dylan-luisteraar heeft ondersteund, of me altijd heeft blijven verrassen, is zijn stem, de manier waarop hij zingt, de manier waarop hij zijn stem om bepaalde woorden wikkelt, de manier waarop hij zich terugtrekt van melodische momenten, de manier waarop hij vooruitgaat om iets in een lied te pakken dat, als iemand anders het zou uitvoeren, ze geen idee zouden hebben dat het er zelfs was.

Ik ben een criticus die zich richt op de geschiedenis. Bob Dylan zelf is een groot historicus. Hij is een historicus die geschiedenis speelt. Het heeft dus altijd een persoonlijke stempel. Het heeft altijd een bepaald timbre. Het heeft altijd een bepaald gehuil, of een kreun, in die stem.

Denk na over hoe zeldzaam het is dat iemand een leraar tegenkomt die je kan openen voor het idee dat er een oneindige hoeveelheid betekenis en mogelijkheid en inspiratie is in het kleinste ding dat voor je ligt.

Als Bob Dylan echt een historicus is in en van zichzelf in zijn werk, in zijn optredens, is hij ook een historicus met een uniek gevoel voor humor. Er is altijd een beetje een stand-up comic in hem geweest.

Bob Dylan blijft vreemde en verontrustende platen uitbrengen, en vreemde en verontrustende dingen doen op het podium. Dus de term 'nog steeds' lijkt me zinloos. Maar het echte antwoord is simpel: Ik Luister meer naar Bob Dylan voor mijn plezier dan naar iemand anders voor mijn plezier.

Farber had een enorme invloed op mij als schrijver. Ik bedoel niet dat ik schrijf zoals hij. Farber is in de eerste plaats een groot stylist, een groot schrijver. Iedereen kan Manny Farber ' s filmkritiek lezen, of die persoon nu een romanschrijver, een dichter, een andere criticus, een historicus is, en veel leren over schrijven door hem te lezen.

Dingen horen als' Wake Up' van Lora Logic, of The Raincoats '' In Love ' - dat was iets waar ik niet op voorbereid was. Ik kon niets horen wat er voor kwam in de muziek, en ik wilde het niet. Ik was helemaal verliefd op zijn out-of-nowhereness.

Ik heb geleerd dat als er iets moet worden gezegd om de discussie verder te brengen, of te verbreden of te verdiepen, als ik mijn mond maar vijf minuten kan houden, een student het zal zeggen. Dus voor mij gaat veel van het onderwijs over het houden van mijn mond.

Ik merk nooit dat ik zelfs teksten vangt totdat iets in het geluid me gevangen heeft genomen. Denken aan iets anders is gewoon het aangename bijproduct van wow.

Elvis' vroege Muziek heeft drama omdat hij tijdens het zingen aan grenzen ontsnapte.

Als ' Mystery Train 'mijn Nixon-boek is en' Lipstick Traces 'mijn Reagan-boek, is' Invisible Republic ' mijn Bill Clinton-boek. Ik vond Clinton echt leuk. Hij maakte me trots om weer deel uit te maken van dit land. Ondanks al zijn tekortkomingen, de manier waarop hij alles wat hij had gedaan in gevaar bracht, steunde ik hem van begin tot eind.

De jaren zestig worden het meest royaal beschreven als een tijd waarin mensen deelnamen - toen ze uit zichzelf stapten en in het openbaar handelden, als mensen die niet wisten wat er daarna zou gebeuren, maar die er zeker van waren dat daden van echt risico en angst iets anders zouden produceren dan wat ze als vanzelfsprekend waren opgevoed.

terwijl ik schrijf, Johnny Rotten ' s eerste momenten in "Anarchy in the U. K".-een rollende aardbeving van een lach, een begraven schreeuw, dan grijze woorden op de een of andere manier ontdaan van alle onzin en neergezet in de straten van de stad-Ik ben een ANTICHRIST-blijven zo krachtig als alles wat ik weet. Luisteren naar de plaat vandaag-luisteren naar de manier waarop Johnny rotte tranen op zijn lijnen, en dan gooit de stukken naar de wereld; herinneren aan de allesverterende glimlach die hij produceerde als hij zong-mijn rug stijft; ik trek weg, zelfs als mijn hoofdhuid begint te zweten.

Elke jeugdbeweging presenteert zich als een lening aan de toekomst en probeert van tevoren haar pandrecht in te roepen, maar als er geen toekomst is, worden alle leningen geannuleerd.

Van Morrison blijft een zanger die met geen ander in de geschiedenis van de moderne populaire muziek te vergelijken is.

Je gaat op een schilderij reageren op een manier waarop het schilderij je vraagt te reageren.

Patriottisme in Amerika, zoals ik het begrijp, is een kwestie van lijden, wanneer het land zijn beloften niet nakomt, of ze actief verraadt.

Ik wil een ander idee, een ander project, maar je kunt ze niet verzinnen. Ze komen opdagen.

Het is een zeker teken dat een cultuur een doodlopende weg heeft bereikt wanneer ze niet langer geïntrigeerd is door haar mythen.

Elvis overstijgt zijn talent tot het punt dat hij er helemaal van afziet.

Rock 'N' Roll is een combinatie van goede ideeën opgedroogd door rages, vreselijke rommel, afschuwelijke tekortkomingen in smaak en oordeel, goedgelovigheid en manipulatie, momenten van ongelooflijke helderheid en uitvinding, plezier, plezier, vulgariteit, overdaad, nieuwheid en totale enervatie.

Geen enkele mislukking in Amerika, of het nu gaat om liefde of geld, is ooit eenvoudig; het is altijd een soort verraad, van een massa schimmige, gedeelde hoop.

Ik was de eerste platenredacteur bij Rolling Stone, en er waren geen regels. Er was niets om op terug te vallen over hoe je over dit soort muziek schrijft, dus mensen probeerden absoluut alles met een groot gevoel van vrijheid en experimenteren en succes en falen, en een gevoel van, " mijn God, mensen besteden hier eigenlijk aandacht aan. Laten we doen alsof ze niet zijn omdat we niet geïntimideerd willen worden door wat iemand zou kunnen denken van wat we zeggen.

We maken de oudste verhalen nieuw als we slagen, en we worden gevangen door de oude verhalen als we falen

Het kan zijn dat de meest interessante Amerikaanse strijd de strijd is om zich te bevrijden van de grenzen waartoe men geboren is, en dan iets te leren over de waarde van die grenzen.

Luisteren is als het afdalen van een berg op een switchback trail, het geluid van verrassing genereert zijn eigen momentum. Er is een punk glee in de bluegrass craft en een punk heftigheid in de bluegrass glimlach.

We vechten ons een weg door de massale en genivelleerde collectieve veilige smaak van de Top 40, gewoon op zoek naar iets dat we ons eigen kunnen noemen. Maar als we het vinden en de radio blokkeren om het weer te horen, is het niet alleen van ons-het is een link naar duizenden anderen die het met ons delen. Als een kwestie van een enkel lied kan dit heel weinig betekenen; als cultuur, als een manier van leven, kun je het niet verslaan.

Ik had enorm veel plezier met de manier waarop mensen over liedjes spraken, gewoon de manier waarop dat een andere manier werd om de wereld te begrijpen.

Woorden die in hun alledaagse surrealisme geen parallel hebben in het hedendaagse schrijven... Muziek die de diepe aderen van fatalisme in de Appalachian voice ontgint