A.M. Homes beroemde citaten

Als je niet het boek schrijft dat je moet schrijven, breekt alles.

Boeken vertellen je meer over hun eigenaren dan de eigenaren.

Ik heb ooit iemand grappig verteld dat elk boek als een relatie is. Ze zijn vier of vijf jaar lang-dat is niet zo erg. Ze zijn serieus. Ze vragen veel aandacht. Maar ik herinner me dat ik dacht dat ik er een wilde hebben met iemand die niet zo gek en eigenaardig en veeleisend is.

Ik denk dat fictie ons kan helpen alles te vinden. Weet je, ik denk dat je in fictie dingen kunt zeggen en op een bepaalde manier waarachtiger kunt zijn dan je in het echte leven kunt zijn en waarachtiger dan je in non-fictie kunt zijn. Er is een nauwkeurigheid in fictie waar mensen niet echt over praten - een emotionele nauwkeurigheid.

Veel mensen flippen als je stil bent. Ze zeggen dingen als, wat denk je? En als ze je niet gaan ondervragen, beginnen ze te praten, door te gaan en door te gaan over dingen die Totaal irrelevant zijn, en de stilte wordt zo groot en luid dat het eng is.

Het irriteert me als mensen zeggen: Dit is de keuken en dit is de badkamer. Wat ben ik, Helen Keller? Ik bedoel, het is vrij duidelijk als je in een keuken bent en als je dat niet bent.

Het is mijn beleid om begrafenissen niet te herzien.

Ik ben erg geïnteresseerd in loyaliteit, zelfs als de persoon aan wie men loyaal is, gebrekkig, crimineel of anderszins verkeerd is.

Was dit de grote of was dit de kleine beving, de waarschuwing? Wordt het beter-verdwijnt het gevoel in een droom onder water te zijn?

Mijn gedachten springen Naar mijn theorie over presidenten - dat er twee soorten zijn, degenen die veel seks hebben en de anderen die oorlogen beginnen. Kortom - en citeer me niet, want dit is een onvolledige uitdrukking van een complexere premisse-ik geloof dat Blowjobs oorlog voorkomen.

Soms kun je dingen voor anderen doen die je niet voor jezelf kunt doen.

Elk gezin heeft een verhaal dat het zichzelf vertelt, dat het doorgeeft aan de kinderen en kleinkinderen. Het verhaal groeit door de jaren heen, muteert, sommige delen worden verscherpt, andere laten vallen, en er is vaak discussie over wat er echt is gebeurd. Maar zelfs met deze verschillende kanten van hetzelfde verhaal, is er nog steeds overeenstemming dat dit het familieverhaal is. En bij afwezigheid van andere verhalen wordt het de vlaggenmast waaraan de familie haar identiteit ophangt.

Ik voel hoe diep mijn familie me teleurstelde en hoe ik me uiteindelijk terugtrok, hoe ik niets werd, want dat was veel minder riskant dan proberen iets te zijn, iets te zijn in het gezicht van zo ' n minachting.

Ik ben niets dat je nu kunt vangen. Ik ben zwart poeder, Ik ben singe, ik ben de bom die de nacht barst.

Mensen moeten meer aandacht besteden. Iedereen wil aandacht, maar niemand wil aandacht.

Ik vond het leuk dat ze begreep hoe we allemaal kleine geheime gewoonten hebben die normaal genoeg lijken voor ons, maar die we beter weten dan hardop te noemen.

Ik denk na over hoe echt interessant en vreemd het is dat wanneer een vrouw trouwt, ze traditioneel haar naam verliest, wordt geabsorbeerd door de familienaam van de man - ze is in feite verloren, verdampt uit alle records onder haar meisjesnaam. Ik begrijp eindelijk de woede achter feminisme - het idee dat je als vrouw eigendom bent om over te dragen tussen je vader en je man, maar nooit een individu dat onafhankelijk bestaat. En aan de andere kant is het ook een van de weinige manieren waarop men legitiem kan verdwalen - niemand stelt het in twijfel.

De wereld van Shirley Jackson is griezelig en onvergetelijk,