Ernest Becker beroemde citaten

We zouden kunnen zeggen dat zowel de kunstenaar als de neuroticus meer afbijten dan ze kunnen kauwen, maar de kunstenaar spuwt het weer uit en kauwt het op een geobjectiveerde manier, als een externaal, actief, werkproject...

Mensen creëren de realiteit die ze nodig hebben om zichzelf te ontdekken

De grootste oorzaak van het kwaad omvatte alle menselijke motieven in één gigantische paradox. Goed en slecht waren zo onlosmakelijk met elkaar vermengd dat we ze niet konden onderscheiden; slecht leek tot goed te leiden, en goede motieven leidden tot slecht. De paradox is dat het kwaad voortkomt uit de drang van de mens tot heldhaftige overwinning op het kwaad.

Wat is dan het ideaal voor geestelijke gezondheid? Een geleefde, dwingende illusie die niet liegt over leven, dood en werkelijkheid; iemand die eerlijk genoeg is om zijn eigen geboden te volgen: Ik bedoel, niet doden, niet het leven van anderen nemen om zichzelf te rechtvaardigen.

De weg naar creativiteit loopt zo dicht bij het gekkenhuis en eindigt daar vaak.

Het idee van de dood, De angst ervoor, achtervolgt het menselijke dier als niets anders; het is een drijfveer van menselijke activiteit - grotendeels ontworpen om de noodlottigheid van de dood te vermijden, om het te overwinnen door op de een of andere manier te ontkennen dat het de uiteindelijke bestemming van de mens is.

Oorlog is een sociologische veiligheidsklep die de haat van het volk tegen de heersende klassen slim afleidt in een gelukkige gelegenheid om buitenlandse vijanden te verminken of te doden.

Elke samenleving is een heldenstelsel dat de overwinning op het kwaad en de dood belooft.

Ik denk dat het serieus nemen van het leven zoiets als dit betekent: dat alles wat de mens op deze planeet doet, moet worden gedaan in de geleefde waarheid van de terreur van de schepping, van het groteske, van het gerommel van paniek onder alles. Anders is het vals. Alles wat wordt bereikt, moet worden bereikt met de volledige uitoefening van passie, visie, pijn, angst en verdriet. Hoe weten we dat ons deel van de Betekenis van het universum misschien geen ritme in verdriet is?

De mens kan zijn eigen kleinheid niet verdragen tenzij hij het op het grootst mogelijke niveau in betekenis kan vertalen.

De ironie van de toestand van de mens is dat de diepste behoefte is om vrij te zijn van de angst voor dood en vernietiging; maar het is het leven zelf dat het wakker maakt, en daarom moeten we terugdeinzen voor het volledig leven.

Wat betekent het om een zelfbewust dier te zijn? Het idee is belachelijk, als het niet monsterlijk is. Het betekent te weten dat men voedsel is voor wormen.

Ten volle leven is leven met een bewustzijn van het gerommel van terreur dat aan alles ten grondslag ligt.

De mens is letterlijk in tweeën gesplitst: hij is zich bewust van zijn eigen schitterende uniekheid doordat hij met een torenhoge Majesteit uit de natuur steekt, en toch gaat hij een paar meter terug in de grond om blind en stom te rotten en voor altijd te verdwijnen.

Wanneer je persoonlijke liefde en kosmische heldendom door elkaar haalt, zul je in beide sferen zeker falen. De onmogelijkheid van de heldhaftigheid ondermijnt de liefde, zelfs als die echt is. Deze dubbele mislukking is wat het gevoel van totale wanhoop veroorzaakt dat we in de moderne mens zien... Liefde wordt dus gezien als een religieus probleem

Echte heldhaftigheid voor de mens is nog steeds de kracht om tegenstellingen te ondersteunen, hoe flagrant of hopeloos ze ook lijken.

Horror alleen brengt gemoedsrust.

Als je eenmaal je hele leven streeft naar een wanhopige leugen, en probeert die leugen te implementeren, instrumenteer je je eigen ondergang.

De echte wereld is gewoon te verschrikkelijk om toe te geven. het vertelt de mens dat hij een klein trillend dier is dat op een dag zal vergaan en sterven. Cultuur verandert dit alles, maakt de mens belangrijk,vitaal voor het universum. onsterfelijk in sommige opzichten

Als het liefdesobject goddelijke volmaaktheid is, dan wordt iemands eigen zelf verheven door zijn bestemming eraan te verbinden... Al onze schuld, angst en zelfs onze sterfelijkheid zelf kunnen worden gezuiverd in een perfecte voleinding met perfectie zelf.

De natuurlijke en onvermijdelijke drang van de mens om de sterfelijkheid te ontkennen en een heldhaftig zelfbeeld te bereiken, zijn de grondoorzaken van het menselijk kwaad.

Alle macht is in wezen macht om sterfelijkheid te ontkennen.

De kunstenaar neemt de wereld in zich op, maar in plaats van er door onderdrukt te worden, bewerkt hij die in zijn eigen persoonlijkheid en herschept ze in het kunstwerk.

Wat de mens werkelijk vreest is niet zozeer uitsterven, maar uitsterven met onbeduidendheid.

De weg naar creativiteit gaat voorbij...

De moderne mens drinkt en drogeert zichzelf uit bewustzijn, of hij besteedt zijn tijd aan winkelen, wat hetzelfde is.

Voor de mens is maximale opwinding de confrontatie van de dood en de bekwame uitdaging ervan door te zien hoe anderen eraan gevoed worden terwijl hij overleeft, verbijsterd door vervoering.

Liefde is het probleem van een dier...

de beste existentiële analyse van de menselijke conditie leidt rechtstreeks naar de problemen van God en geloof

Het is duidelijk dat alle religies ver achterblijven bij hun eigen idealen.

Wanneer we begrijpen dat de mens het enige dier is dat Betekenis moet scheppen, dat een wig moet openen in de neutrale natuur, begrijpen we al de essentie van liefde. Liefde is het probleem van een dier dat het leven moet vinden, een dialoog met de natuur moet creëren om zijn eigen wezen te ervaren.

De creativiteit van mensen aan het schizofrene einde van het menselijk continuüm is een creativiteit die voortkomt uit het onvermogen om de gestandaardiseerde culturele ontkenningen van de werkelijke aard van exÂperience te accepteren. En de prijs van dit soort bijna "extra menselijke" schepping is om op de rand van waanzin te leven, zoals de mensen al lang weten.

De relatie is dus altijd een soort slavernij, die een residu van schuld achterlaat.

Beter schuldgevoel dan de verschrikkelijke last van vrijheid en verantwoordelijkheid.

Wat betekent het om een zelfbewust dier te zijn? Het idee is belachelijk, als het niet monsterlijk is. Het betekent te weten dat men voedsel is voor wormen. Dit is de verschrikking: uit het niets zijn voortgekomen, een naam hebben, bewust zijn van zichzelf, diepe innerlijke gevoelens, een ondraaglijk innerlijk verlangen naar leven en zelfexpressie en met dit alles nog te sterven. Het lijkt een hoax, en daarom rebelleert een soort culturele man openlijk tegen het idee van God. Wat voor soort godheid zou zo ' n complex en chique wormvoedsel kratten?

Het is noodlottig en ironisch hoe de leugen die we nodig hebben om te leven ons veroordeelt tot een leven dat nooit echt van ons is.

De sleutel tot het creatieve type is dat hij gescheiden is van de gemeenschappelijke pool van gedeelde betekenissen. Er is iets in zijn levenservaring dat hem ertoe brengt de wereld als een probleem op te nemen; als gevolg daarvan moet hij er persoonlijk zin aan geven.

We zouden kunnen zeggen dat de psychoanalyse ons de complexe straffen heeft geopenbaard van het ontkennen van de waarheid van de toestand van de mens, wat we de kosten zouden kunnen noemen van het doen alsof je niet gek bent.

Mensen gebruiken elkaar om hun persoonlijke overwinning op de dood te verzekeren.

We raadplegen astrologische kaarten zoals de Babyloniërs, proberen onze kinderen met een stevige hand naar ons eigen beeld te maken zoals de Romeinen, ellebogen anderen om een adembenemende glimp op te vangen van de koningin in haar rituele processie, en biechten bij de priesters en gaan naar de kerk. En we vragen ons af waarom we, met al dit machtskapitaal dat uit zoveel bronnen is gehaald, diep bezorgd zijn over de Betekenis van ons leven. De reden is duidelijk: geen van deze, noch alle van hen samen, vertegenwoordigt een geïntegreerde wereldbeschouwing waarin we onszelf passen met puur geloof en vertrouwen.

Wij zijn goden met anussen.

De man van kennis in onze tijd is gebogen onder een last die hij nooit had gedacht dat hij ooit zou hebben: de overproductie van waarheid die niet kan worden geconsumeerd.

Schuld is het gevolg van ongebruikt leven, van het ongeleefde in ons.

Waarom zou iemand de beschuldigingen van schuld, onwaardigheid, onbekwaamheid - zelfs oneer en verraad - verkiezen boven reële mogelijkheden? Dit lijkt misschien niet de keuze te zijn, maar het is wel: volledige zelfverwijdering, overgave aan de "anderen", ontkenning van elke persoonlijke waardigheid en vrijheid-enerzijds; en vrijheid en onafhankelijkheid, beweging weg van de anderen, bevrijding van zichzelf van de bindende banden van gezins-en sociale plichten-anderzijds. Dit is de keuze waar de depressieve persoon voor staat.

...Erich Fromm vroeg zich af waarom de meeste mensen niet krankzinnig werden in het licht van de existentiële tegenstelling tussen een symbolisch zelf, dat de mens oneindige waarde lijkt te geven in een tijdloos schema van dingen, en een lichaam dat ongeveer 98 cent waard is.

Leven is spelen met de zin van het leven...Het resultaat hiervan . . . is dat het ons voor eens en altijd leert dat kinderlijke dwaasheid de roeping is van volwassen mannen.