Hartley Coleridge beroemde citaten

Haar fronsen zijn veel eerlijker dan de glimlach van andere meisjes.

Als we voor de inches zorgen, hoeven we ons geen zorgen te maken over de mijlen.

Het vrolijke jaar wordt geboren als de heldere bes uit de naakte Doorn.

Met al uw muziek, luid en wellustig, met elke sierlijke vreugde van zien en ruiken, bereid een feestmaal voor om de Heer van de donder te vermaken, die u heeft bevrijd van oude onderdrukking.

Gij bries, die een orgaan van de machtige zee maakt, gehoorzaam aan uw opzettelijke fantasieën, provoceert hem niet tot minachting; maar zacht en laag, als vrome dienstmeid haar bejaarde vader wakker maakt, op zijn tenen stelen, fluistert in zijn oor het nieuws van de overwinning van de jonge god.

O, Waar is de mens, die sterfelijke god, die geen sterfelijke verwanten of gelijken op aarde heeft? Zal de redenaar van de natuur, de vertolker van al haar mystieke stromingen, stom zijn in het jubeljaar van de natuur?

Het is beter dat de goden hun nectar Vrolijk drinken en de mensen de dag zingen als sprinkhanen, zodat zij misschien de waakzame donder kunnen laten rusten.

De ziel van de mens is groter dan de hemel, dieper dan de oceaan, of de afgrondse duisternis van het onpeilbare centrum.

Is liefde een fantasie of een gevoel?

De schoonheid van het schilderij is een blijvend concreet van de visie van de schilder.

Moed en macht kunnen een blijvende herinnering krijgen, maar waar zijn ze als de dapperen en machtigen zijn vertrokken? Hun gevolgen kunnen blijven, maar ze leven er niet meer in dan het vuur in het werk van de pottenbakker.

Wees niet bang om te bidden-bidden is juist. Bid, als u kunt, met hoop; maar bid altijd, hoewel de hoop zwak of ziek is met lange vertraging; bid in de duisternis, als er geen licht is.

Ga je gang. Vergeet Prometheus en al het verdriet dat hij moet dragen; door zijn eigen keuze geeft dit verachtelijke Landgoed de voorkeur aan onwetende gelukzaligheid en ongefelde slavernij.

Nu zal ik een gewoon verhaal worden, een geruïneerd fragment van een versleten wereld; onveranderlijk verslag van onophoudelijke verandering. Eeuwige mijlpaal voor het getij van de tijd. Snelle generaties, die elkaar vergeten, zullen nog steeds de herinnering aan mijn schaamte bewaren totdat ik een ongelovige fabel ben geworden.

Waar gij ook verblijft, en welke namen gij ook zijt of zult worden genoemd; feeën, of sylfen, nimfen van het bos of de berg, vloed of veld: leef in vrede, en lang mag gij vrij zijn om uw goede geest te volgen.

Maar wat is vrijheid? Terecht begrepen, een universele licentie om goed te zijn.

Lange tijd was ik een kind, en nog steeds een kind, toen jaren mannelijkheid op mijn wang hadden geschilderd, Want toch leefde ik als iemand die niet geboren was om te sterven; een spaarzame verloren zoon van glimlachen en tranen-geen hoop die ik nodig had, en ik kende geen angsten. Maar slaap, hoewel zoet, is slechts slaap-en wakker, ik ontwaakte in slaap niet meer; onmiddellijk o ' inhalen van de voorhoede van mijn leeftijd, met alle achterstallige verplichtingen op mijn rug. Noch kind, noch mens, noch jeugd, noch wijze, Ik vind dat mijn hoofd grijs is, want Ik heb de race verloren die ik nooit heb gelopen. Een rathe December plaagt mijn achterblijvende mei: en nog ben ik een kind, hoewel ik oud ben, is de tijd mijn schuldenaar voor mijn onnoemelijke dagen.

Herdenking van Brooke Foss Westcott, bisschop van Durham, leraar, 1901 wees niet bang om te bidden... bidden is juist. Bid als je kunt met hoop; maar bid altijd al is de hoop zwak, of ziek met lange vertraging. Wat goed is om te wensen, vraag dat van de hemel; maar als je om een wens niet durft te bidden, bid dan tot God om die wens weg te werpen.

Bid om volmaakt te zijn, hoewel stoffelijk zuurdeeg de geest op aarde verbiedt zo te zijn; maar als u om welke wens dan ook niet durft te bidden, bid dan tot God om die wens weg te werpen.

De mens is meer dan de helft van de schat van de natuur.

Op deze ongelukkige aarde is er een kleine oprechtheid van vrolijkheid, en lachen is vaak slechts een kunst om het geschreeuw van het hart te verdrinken.

Licht struikelend over het land, behendig skimming over de main, schaars onze feeënvleugels bedwing met de schuimende mantel pekel, schaars onze zilveren voeten kennende met de groene-vested grond; nu als zwaluwen over een rivier glijdende laag met trillende rondsel, nu omhoog in ether zeilen 'ontspannen als zomerwolk'; nu opstijgen, Anon neerdalen, snel en helder als vallende sterren, Zo reizen we blij en vrij.

Nooit tot op deze dag verstoorde het leven de dichte eeuwigheid van vreugdeloze stilte; nooit maakte skylark 's lied, of Stormvogel' s voorzichtige schreeuw, of eaglet ' s schreeuw, de grove mist vitaal. Het licht zelf Is slechts een buitenaards wezen dat geen Welkom kan vinden.

Nu zijn we het eens, ik en mijn lot. De totale wereld, boven, beneden, wat er gezien of gekend wordt, en alles wat de mensen, en alles wat de goden doen, hoop, vrees, verbeelding, bedoelingen; met vreugde en pijn, en elke pols die klopt In het grote lichaam van het universum, geef ik aan de eeuwige zusterschap, om mijn vrede mee te sluiten! En werp deze schil, dit gehate, verminkte en onteerde karkas in de weegschaal; zo heb ik mijn juiste geboorterecht verlost, zelfs de onveranderlijke geest, de onvergankelijke essentie onbetwist.

Een bard die er niemand was om te prijzen, en zeer weinigen om te lezen.