Guy Gavriel Kay beroemde citaten

Mijn jongste broer had een geweldige schtick van enige tijd op de middelbare school, tot het afstuderen van de geneeskunde. Hij had een kaartje in zijn portemonnee waarop stond: "als ik gevonden word met geheugenverlies, geef me dan alsjeblieft de volgende boeken om te lezen" en het vermeldde een half dozijn boeken waar hij verlangde om dat eerste glorieuze gevoel te herwinnen dat nodig is om uit te vinden "wat er nextâ" het gevoel dat je de halve nacht wakker houdt. Het gevoel dat komt voordat de plot is geleerd.

Er zijn geen verkeerde bochten. Alleen paden waarvan we niet wisten dat we moesten lopen.

Na een tijdje begin je te beseffen dat je een boek moet schrijven dat je zou willen lezen. Ik probeer een boek te schrijven waar ik van zou genieten.

Zoals velen hebben opgemerkt, is het gevaar voor auteurs dat onze werkruimte te gemakkelijk onze speelruimte is.

Schrijven is nooit gemakkelijk, maar ik word elke ochtend dankbaar wakker voor de gave om dit te kunnen doen.

Toen ik 18 jaar oud was, in een meer onschuldige tijd, mijn eerste backpackingreis door Europa, sloop ik na het vallen van de avond de Tempel van Saturnus in het Forum Romanum binnen en bracht daar enkele uren door om de bewakers te vermijden die patrouilleerden.

Het was echter anders, iets in je gedachten weten en het dan horen bevestigen, werkelijkheid maken, in de wereld geplant als een boom

Ik heb altijd betoogd, in een goede roman, interessante dingen gebeuren met interessante mensen.

Wij zijn het totaal van onze verlangens.

Eanna houdt van ons, adaon beschermt ons, Morian beschermt onze zielen.

Er was wat verdriet in hoe dat kon gebeuren, uit liefde raken met iets dat je had gevormd. Of zelfs mensen die dat wel hadden.

We moeten zijn wat we zijn, of we worden onze vijanden.

Maar als je niet alles kon doen, betekende dat dan dat je niets deed?

Fantasie is op zijn best de zuiverste toegang tot verhalen die we hebben. Het universaliseert een verhaal, Het roept verwondering en tijdloze verhalende kracht op, het raakt innerlijke reizen aan, het verlicht ons collectieve en individuele verleden, werpt een focusstraal op het heden en voorspelt de gevaren en beloften van de toekomst.

Een harde waarheid: dat moed zonder betekenis of impact kan zijn, niet beloond hoeft te worden, of zelfs gekend hoeft te worden. De wereld is niet zo gemaakt. Misschien komt er echter binnenin het zelf een resonantie, het besef dat je iets moeilijks hebt gedaan, dat je iets hebt gedaan . . . iets.

Sommige schrijvers schreven later, die de gebeurtenissen van die dag en nacht beschreven, dat Wan ' Yen van de Altai een geest-draak van de rivier had gezien en bang was geworden. Schrijvers doen dat soort dingen. Ze houden van draken in hun verhalen.

Luie dichters proberen de reactie van een lezer te wekken met woorden die zijn ontworpen om aan het hart te trekken.

Je hebt nog nooit iemand vermoord. Toen had je dat.

Je stopte niet om te praten met wezens uit je nachtmerries.

We worden allemaal gevormd door waar we opgroeien, hoewel dat vormgeven verschillende vormen aanneemt. Ik denk niet dat er enige twijfel bestaat dat het volwassen worden in Winnipeg mijn ogen opende en me hongerig maakte - als ik alle beweringen om een echte schrijver te zijn kan ondermijnen door metaforen zoals die te mengen.

Een hand vocht het best als hij een vuist maakte.

Welke sterveling wist hoe hun lotslijn zou lopen?

Liu Fang is een echt begaafde, wereldberoemde speler van de pipa en de guzheng, klassieke Chinese snaarinstrumenten.

Het kan moeilijk zijn om een vakkundig vermakelijke fictie te schrijven, maar een geweldig boek wil meer zijn en wil meer van ons.

Als ik volwassen ben, wat er ook gebeurt, bouw ik een boot om me weg te dragen.

het meest gehaat door de duisternis, want hun naam is licht.

Er zijn soorten acties, ten goede of ten kwade, die zo ver buiten de grenzen van normaal gedrag liggen dat ze ons dwingen, door te erkennen dat ze hebben plaatsgevonden, om ons eigen begrip van de werkelijkheid te herstructureren. We moeten ruimte voor ze maken.

Ze was eigenaar en gevangene, beiden, van een bitter verdeeld hart.

Ken je de wens van je hart?"De Donkerste Weg

Ijs staat voor dood en einde.

Er was wat verdriet in hoe dat kon gebeuren, dacht Tai: verliefd worden op iets dat je had gevormd. Of zelfs mensen die dat wel hadden? Maar als je niet op zijn minst een beetje veranderd, waar waren de passages van een leven? Betekende leren, veranderen, soms niet loslaten van wat ooit als waar werd gezien?

De wereld kan je vergif brengen in een kop met juwelen, of verrassende geschenken. Soms wist je niet wie van hen het was.

We aanbidden de krachten die tot onze ziel spreken, als het lijkt dat ze dat doen. We doen dat wetende dat er meer is in de wereld, en de halve wereld, en misschien werelden daarbuiten, dan we kunnen begrijpen. Dat wisten we altijd al. We kunnen zelfs niet voorkomen dat kinderen sterven, hoe zouden we veronderstellen de waarheid van de dingen te begrijpen? Achter dingen? Heeft de ene macht een andere macht verloochend? [blz. 176]

De daden van mensen, als voetafdrukken in de woestijn. Niets onder de rondcirkelende manen is voorbestemd om te duren. Zelfs de zon gaat onder.

Een man ziet een riselka: zijn leven splitst zich daar. twee mannen zien een riselka: een van hen zal sterven. drie mannen zien een riselka: één is gezegend, één vork, één zal sterven. Een vrouw ziet een riselka: haar pad komt duidelijk voor haar. twee vrouwen zien een riselka: een van hen zal een kind baren. drie vrouwen zien een riselka: één is gezegend, één is helder, één zal een kind baren.

In deze wereld, waar we onszelf bevinden, hebben we mededogen meer nodig dan wat dan ook, denk ik, of we zijn helemaal alleen.

Hoe we ons herinneren verandert hoe we hebben geleefd. De tijd loopt beide kanten op. We maken verhalen van ons leven.

Dave heeft opgehangen. En de telefoon losgekoppeld. Met een felle en bittere pijn staarde hij ernaar en zag hoe het steeds weer niet klonk.

Ze was een eenzaam kind geweest, en daarna eenzaam als een vrouw, in een eigen baan getrokken die haar wegnam van anderen, zelfs degenen die haar vrienden zouden zijn.

Ik zal niet zeggen dat het me spijt, maar ik kan je vertellen dat ik rouw.

... iedereen wist dat alle eilanden werelden op zich waren, dat naar een eiland komen naar een andere wereld kwam.

Door dingen die zo pijnlijk klein zijn, worden levens gemeten en ontsierd.

Woorden waren macht, woorden probeerden je te veranderen, bruggen van verlangen te vormen die niemand ooit echt kon oversteken.

Het hart heeft zijn eigen wetten... en de waarheid is... de waarheid is dat jij de wet van mij bent.

We redden wat we kunnen, wat echt belangrijk voor ons is, zelfs aan de poorten van wanhoop.

Soms kwam je niet echt tot een conclusie over je leven, je ontdekte gewoon dat je dat al had gedaan.

Tenzij de verraderlijke wolven het lef hebben om de plannen van de Hoge Koning niet te gehoorzamen, moeten we Shalhassan ' s troepen ontmoeten bij de Latham in het midden van het bos met de wolven tussen ons. Als dat niet zo is,' concludeerde Diarmuid, 'geven we iedereen en alles de schuld, behalve het plan.