Steven Erikson beroemde citaten

Het hart van wijsheid is tolerantie.

Ambitie is geen vies woord. Pis op het compromis. Ga voor de keel.

Hoe harder de wereld, hoe feller de eer.

Meer dan één filosoof heeft beweerd dat we altijd kinderen blijven, ver onder de verharde lagen die de wapenrusting van de volwassenheid vormen. Pantser belemmert, beperkt het lichaam en de ziel erin. Maar het beschermt ook. De klappen zijn afgestompt. Gevoelens verliezen hun scherpte, waardoor we niets anders lijden dan een plaag van blauwe plekken, en na een tijdje vervagen blauwe plekken.

Je moet je bronnen ontmantelen, opdat je niets anders doet dan de vooroordelen van anderen navolgen

Zelfs de korstmos van de toendra is niet in vrede. Alles is strijd, alles is oorlog om dominantie. Wie verliest, verdwijnt. - En we zijn niet anders dan dat je zegt-dat zijn we, soldaat. We hebben het voorrecht van keuze. De gave van vooruitziendheid. Hoewel we vaak te laat komen in het erkennen van verantwoordelijkheden.

Overlevenden rouwen niet samen. Ze rouwen allemaal alleen, zelfs als ze op dezelfde plaats zijn. Verdriet is het meest eenzame van alle gevoelens. Verdriet isoleert, en elk ritueel, elk gebaar, elke omhelzing, is een hopeloze poging om door dat isolement te breken. Niets ervan werkt. De vormen brokkelen af en lossen op. De dood onder ogen zien is alleen staan.

Er is geen strijd te groot, geen kansen te overweldigend, want zelfs als we falen - als we vallen - zullen we weten dat we geleefd hebben.

Meten sterfelijke dwazen nog steeds de stappen die tot hun dood leiden, wedden plezier tegen kosten, volharden in de waan dat daden waarde hebben, dat de wereld en alle goden oordelen over elke beslissing die al dan niet wordt genomen?

Macht is geweld, zijn belofte, zijn daad. Macht geeft niets om rede, niets om gerechtigheid, niets om mededogen. Het is in feite de unieke Abnegatie van deze dingen-zodra de mantel van bedrog is weggenomen, wordt deze ene waarheid onthuld.

Ik moet voelen wat ik schrijf, tot in de kern.

Een verhaal nodigt zowel schrijver als lezer uit tot een soort oppervlakkig gemak: we willen meeglijden, aangenaam vermaakt, verloren in de fictieve droom.

Het idee dat een auteur haar of zijn eigen voortdurende levenservaring kan onttrekken aan het verhaal dat wordt geschreven, is een verwaandheid van zeer weinig waarde.

Geloof het of niet, vriendschappen zijn moeilijk te schrijven in fictie. Ze kunnen gemakkelijk overkomen als gedwongen, vooral als ze te veel uitleg en te veel openlijke gebaren van genegenheid inhouden.

Want we zijn allemaal gebonden aan verhalen, en als de jaren zich opstapelen, veranderen ze in steen, laag op laag, bouwen we ons leven op.

Hij was geen bescheiden man. Hij overwoog zelfmoord te plegen en riep een draak.'Gothos' Folly

Wat maakt een Malazaanse soldaat zo gevaarlijk? Ze mogen denken.

Ik was nodig, maar ik had het zelf niet nodig. Ik had volgelingen, maar geen bondgenoten, en pas nu begrijp ik het verschil. En het is enorm.

Chaos heeft geen bondgenoten nodig, want het woont als een gif in ieder van ons.

Nooit, lieve goden. Rotzooi nooit met stervelingen.

Nieuwsgierig, zei Bauchelain. wat wilt u dat wij voor u doen?†“Usurp de koning,  € Imid Factalo zei. â € œUsurp, zoals in depose.â € â € œRight.depose, zoals in verwijderen.- ja.weghalen, zoals in doden.

Ik ben onder de indruk van je beheersing van zes warrens, Quick Ben. Achteraf gezien had je minstens de helft van wat je opdraagt moeten terughouden."De man moest opstaan. "Maar, Bauchelain," antwoordde de tovenaar, " dat heb ik gedaan.

Hoe beschaafder een natie, hoe meer haar bevolking in overeenstemming is, totdat het laatste tijdperk van die beschaving aanbreekt, wanneer veelheid oorlog voert met overeenstemming. De eerste wordt steeds wilder, steeds disfunctiever in zijn uitersten; terwijl de tweede zijn mate van controle probeert te vergroten, totdat dergelijke inspanningen duivelse tirannie verwerven.' - Reiziger

Het idee van het kwaad voor zijn eigen bestwil lijkt me saai ... al deze duistere heren die woestenijen willen creëren vol met slaven slachtoffers... waarvoor?

Kwaad is niets anders dan een woord, een objectivering waar geen objectivering nodig is. Werp dit idee van een externe instantie terzijde als de bron van onvoorstelbare onmenselijkheid - de trieste waarheid is ons bezit van een aangeboren neiging tot onverschilligheid, tot opzettelijke ontkenning van barmhartigheid, tot het losmaken van alles wat moreel in ons is. Maar als dat te verschrikkelijk is, laten we het kwaad noemen. En verf het met vuur en GIF.

Je loopt rond, Burger.eigenlijk aarzelde ik.

Ik hou nog steeds van je, maar met je dood bezweek ik aan een soort verliefdheid. Ik overtuigde mezelf ervan dat wat jij en ik hadden, zo heel kort, van veel grotere en diepere betekenis was dan het werkelijk was. Van alle wapens die we tegen onszelf hebben gekozen, is schuld de scherpste, Silverfox. Het kan iemands eigen verleden in onherkenbare vormen snijden, valse herinneringen die leiden tot overtuigingen die allerlei obsessies zaaien.

Een beschaving kan gemakkelijk verdrinken in wat ze weet als in wat ze niet weet. Zie, 'ging hij verder, Gotho' s dwaasheid. Gotho ' s vloek was dat hij zich te bewust was van alles. Elke permutatie, elk potentieel. Genoeg om elke scan die hij op de wereld werpt te vergiftigen. Het baatte hem niets, en erger nog, hij was zich ervan bewust.

Je hersenen werken met alle subtiliteit van een kwaadaardig kind.

Een viering van onbeduidendheid, is dat alles wat we uiteindelijk zijn? En op een dag zal ik gewoon een van die gezichten zijn, bevroren in de dood en verwondering

De enige dood die ik vrees is onwetend sterven.

Verraad was de grootste van alle misdaden, want het nam alles wat menselijk was in een persoon en maakte het tot een ding van pijn. In het licht daarvan was moord zelf een verrassing: het was snel en het maakte een einde aan de angst en wanhoop van een leven zonder hoop.

Moraliteit was niet relatief, beweerden zij, noch bestond het zelfs niet alleen in het rijk van de menselijke conditie. Nee, ze verkondigden dat moraliteit een imperatief van al het leven was, een natuurwet die noch de brutale daden van beesten noch de verheven ambities van de mensheid was, maar iets anders, iets onaantastbaars.

Onthechting is een fout, geen deugd-besef je dat niet?

Beschaving na beschaving is hetzelfde.De wereld valt in tirannie met een fluistering.De angstige zijn altijd bereid om te buigen voor een waargenomen noodzaak, in de overtuiging dat noodzaak conformiteit dwingt, en conformiteit een zekere stabiliteit.In een wereld die in overeenstemming is gevormd, vallen dissidenten op, worden ze gemakkelijk gebrandmerkt en behandeld.Er is geen veelheid aan perspectieven, geen dialoog.Het slachtoffer neemt het gezicht aan van de tiran, zelfingenomen en onverzettelijk, en oorlogen broeden als ongedierte.En mensen sterven.

Geen zuiverder kunstenaar bestaat of heeft ooit bestaan dan een kind dat vrij is om zich voor te stellen.

Het paradijs behoorde toe aan de onschuldigen.Daarom was en zal het altijd leeg blijven. En dat maakt het een paradijs.

De kunst van de illusie is genade zelf.

Ik bedoel, het enige wat wij dode soldaten gemeen hebben is dat niemand van ons goed genoeg of gelukkig genoeg was om het gevecht te overleven. We zijn een hoop mislukkingen.

Je hebt jezelf altijd gevormd als de hardste vuist van het Keizerrijk, nietwaar, Korbolo Dom? Alsof wreedheid een deugd is.

Het enige wat ze hier krijgen zijn verhalen. Verhalen laten je niet bloeden.Verhalen maken je niet hongerig, geven je geen pijnlijke voeten.Als je jong bent die naar varkensstront ruikt en ervan overtuigd bent dat er geen wapen in de hele verdomde wereld is dat je pijn gaat doen, zorgen alle verhalen ervoor dat je er deel van wilt uitmaken.

Kinderen waren bedoeld als geschenken. De fysieke manifestatie van liefde tussen een man en een vrouw. En voor die liefde konden allerlei offers worden gedragen.

Angst getuigt van wijsheid. Erkenning van verantwoordelijkheid.

Kallor zei: 'Ik liep door dit land toen de T' LAN Imass nog maar kinderen waren. Ik heb bevel gegeven aan legers van honderdduizend man. Ik heb het vuur van mijn toorn verspreid over hele continenten, en zat alleen op hoge tronen. Begrijp je de betekenis hiervan?'Ja,' zei Caladan Brood, ' je leert het nooit.

De toekomst kan maar één ding beloven: verrassingen.

De dood kan niet bestreden worden, broeder. Het komt altijd aan, uitdagend voor elke schuilplaats, voor elke wanhopige poging om te ontsnappen. De dood is de schaduw van elke sterveling, zijn ware schaduw, en de tijd is Zijn dienaar, die die schaduw langzaam ronddraait, totdat wat zich voor iemand uitstrekte zich nu voor hem uitstrekte.

Ik hoor zeven steden inboorlingen groeien fruit alleen maar zodat ze de larven in hen kunnen eten.

Op een dag zul je misschien zelf zien dat spijt niets is. De waarde ligt in hoe ze worden beantwoord.

Dus je zegt, met je glanzende haar en pouty lippen - en die borsten - wacht maar tot je begint met het laten vallen van welpen, ze zullen op een dag aan je enkels zijn, hoe groot ze ook zijn - niet de welpen, de borsten. De welpen zullen in je haar zitten-nee, niet het glanzende haar op je hoofd, nou ja, dat haar, maar alleen als een manier van spreken.

En in de stad aan alle kanten, het gehuil van de honden steeg in een oor-verbrijzelen, ziel-flailing crescendo. De Heer van de dood was gekomen om door de straten te lopen in de stad van blauw vuur.