Milton Resnick beroemde citaten

De daad, het doen, het opnemen van verf en het neerleggen - de onmiddellijke impact op je psyche of ziel die optreedt wanneer je dat doet - heeft zoveel gevaar in zich.

Er is iets bijzonders aan kunstenaars. Ze hebben ups en downs... Na een tijdje is alles wat je doet gewoon geweldig... dan schuif je terug. Als je een goede artiest bent, ga je ten onder. En dan is het aan jou.

Schilderen wel... een overeenkomst tussen wat je bent en wat je ziet. Het is een moment waarop iets zich zo bij elkaar houdt dat het een universum op zich is... Hierin zit een test en ook een oordeel over jezelf, je capaciteiten, je beloften en de rol die je speelt in de wereld. En niemand anders kan dat voor je testen. Zeker niet het Museum voor Moderne Kunst.

Niemand ontsnapt aan dat moment van onschuld wanneer de wereld hem aanvalt en in hem de geest van tegenstellingen installeert... Zolang alles in je ja en nee zegt, donker en licht, met grote wereldschokkende ideeën, kom je niet in de buurt van kunst, denk ik. Licht en donker bestaan niet voor ons als kunstenaars. Licht is iets dat je gegeven wordt en je laat het erdoorheen gaan.

Stoornis. Maar volledigheid...

Je moet toegeven aan wat de verf zegt... Je moet doen wat het je zegt te doen.

Hoe heeft God deze wereld geschapen?... De fabel is dat hij op ons ademde. In zijn adem, zijn wind, kwam vocht en dingen begonnen te groeien... een boodschap van hoop. Niets fysieks. Hoe wil je dat je adem een kunstwerk wordt? De enige manier waarop ik het kan zien is dat je voorkomt dat je adem een structuur wordt. Zodra je adem de vorm van een kamer aanneemt, ben je een timmerman; je bent geen God.

Niets in de wereld prikkelt de cultuur van vandaag zo veel als een vraag. Een vraag lijkt heel geschikt voor wat je in gedachten hebt. Je werk twijfelachtig laten blijven is een manier om aan je Culturele conditie te voldoen.

De religies wilden nooit een kunst waarbij je alleen schildert wat je ziet.

Ik schilderde mezelf uit mijn schilderij.

Zodra je ziet waar je naar kijkt, heb je er een naam voor. Je ziet het niet. Het hele proces van je denken is niet te zien. Je overwint het zicht door te denken...

Wat je moet doen is jezelf verloochenen vanuit een ander gevoel dan ascendantie. Dat is de enige richting die je zou kunnen hebben om te schilderen. Er is helemaal geen andere richting. Er is geen andere ruimte in de kunst. Er is geen andere manier waarop je jezelf kunt vinden, behalve door het op de een of andere manier te voelen. En door vast te houden aan dit gevoel kun je opnieuw reiken en raden en missen - en soms slaan.

Ik was in slaap gevallen omdat ik dacht dat ik veel te moe was om door te gaan met werken en als ik door zou gaan met werken, zou ik het verliezen. Ik zou het ' s morgens beter in handen krijgen; Ik zou me sterker voelen. Maar ik keek en keek ernaar en het leek me dat er niets te doen was.

Er zijn mensen die de pijn niet kunnen verdragen. Wat er gebeurt is dat ze een soort techniek ontwikkelen om uit dat gat te blijven. Als ze dat doen, zijn ze klaar. Ze gaan nooit verder. Ze zijn klaar.

Als je niet weet hoe je een penseel moet oppakken, Weet je niets; op dat moment ben je een kunstenaar. Ik zeg gewoon: 'als je minder Weet, ben je beter af als kunstenaar.

Ik ben geen volger van Monet. Ik ben geen bewonderaar of volgeling van De Kooning. Ik ben geen action painter. Ik ben geen abstract expressionist. Ik ben niet jonger of ouder. Ik zal mijn hoed niet afdoen voor een andere kunstenaar, levend of dood in de hele wereld. Ik weet dit.

Het werd verteld in de Bijbel. Een man viel. Hij beet in kennis en viel... Hoe val je zonder volledig te vallen? Wat breng je als kennis naar een blank canvas? Hoe begin je?

Zolang je verf kunt veranderen, verander je niet. Voor jou om te veranderen - voor verf om iets met je te doen - moet verf constant blijven.

Je moet op de een of andere manier compleet worden; een universum - een compleet ding in jezelf - om over te reiken en enige eenheid te ademen op dit ding waarmee je wordt geconfronteerd. Als je opzettelijk die eenheid die in jezelf is vermijdt, dan zul je eenheid in je werk vermijden.

Als er geen eenheid in je werk is, dan heb je jezelf bewust zo ' n persoon gemaakt. Die eenheid wil je niet in je werk. Je hebt een bevredigende regeling getroffen met je cultuur.

Het is absoluut irrelevant wat galeries en critici en mensen die je schilderijen kopen denken. Ze hebben gewoon geen idee wat er met je gebeurt en ze zijn echt niet zo geïnteresseerd. In feite haten ze het idee dat er echt iets met je gebeurt. Ze willen dat je een genie bent en dat is het.

Zodra je jezelf in de positie plaatst om verf van de ene plaats naar de andere over te brengen, dringt je hele cultuur je binnen. Het vertelt je alles over de kunstgeschiedenis...

Je cultuur vereist dat je een soort crisis in je werk brengt en daarom kun je er geen eenheid in brengen. Om een crisis in je werk te brengen, moet je het in een staat van verwachting brengen. Met andere woorden, je moet je werk achterlaten in de gemoedstoestand van een vraag zijn.

Er is een andere vorm die je in jezelf bevat die geen wil of doel is en, wanneer toegepast op kunst, je het beste dient. Als je systematisch toepast op de kunst die je creëert, de agressie van de wereld die je in de eerste plaats naar kunst heeft gedraaid; als je op je beurt de agressor wordt naar je doek, het ding dat je doet; als je op je beurt je wil werkt aan dit ding dat je wilt - zul je een ontevredenheid veroorzaken in dit leven dat je creëert.

Ongeveer drie jaar gingen voorbij en ik was uitgeput - echt bijna aan het einde van mijn touw - en ik dacht dat ik het niet veel langer kon volhouden... en aan het einde, toen ik dacht om het allemaal op te geven, dacht ik plotseling dat het goed was. Ik wist dat ik er nu iets over begreep en ik schilderde het zo gemakkelijk als je je kunt voorstellen.

Jezelf weer omhoog trekken is het belangrijkste deel van je leven. Uit de bodem komen waar je alles in stopt-jezelf!

Je hebt altijd de herinnering aan de bodem en angst voor de bodem. En als je naar de bodem gaat, raak je in paniek.

Vanaf het begin betekende kunst iets heel belangrijks voor de mensen die het maakten. Het was een overeenkomst van de emoties met wat je zag; het was geen kennis. Je was één met iets eeuwigs; iets buiten jezelf. En het maakt niet uit hoeveel nep dingen er zijn binnengebracht om aan andere omstandigheden te voldoen... Dat is nog steeds waar.

Ieder van ons heeft een universele in zich. Er is altijd dat maken van onderdelen - maar het raakt het universele in je niet.