Stephen Daldry beroemde citaten

Het cultureel specifieke, in het bijzonder het Amerikaanse veranda-spel dat Amerikaanse schrijvers al vele jaren koesteren en liefhebben in termen van hun nieuwe schrijven, lijkt weinig relevantie te hebben voor een veel sneller stromend, abstract, experimenteel drama dat in [het Verenigd Koninkrijk] is ontstaan. De veranda spelen, niet te vergeten dat ding van, Oeps, ik was niet geliefd genoeg door mijn vader, een of andere manier niet de relevantie in dit land.

Ik wil nooit een film maken. Ik word 's ochtends niet wakker en denk:'Ooh, ik zou echt graag op de set zijn om vandaag een film te maken'. Ik ben me ervan bewust dat andere hedendaagse filmregisseurs het maken van films zien als wat ze doen, als wat ze moeten doen. Maar ik hoop dat ik meer katholiek ben in mijn smaak.

Ik bracht een tijdje door in Duitsland als schooljongen om Duits te leren, en het is een land dat ik heel goed kende, waar ik veel tijd doorbracht. Ik kende de geschiedenis heel goed. Ik heb altijd al een stuk werk willen doen over de naoorlogse periode, van de een of andere soort.

Ik vind het absoluut fascinerend dat het parlement in Berlijn actief kan discussiëren over de rol van hun soldaten in Afghanistan, omdat het letterlijk nog steeds mogelijk is dat een Duitse soldaat de wapens opneemt.

Ik ben een theaterpersoon, dat is wie ik ben. Ik ben blij om te verblijven in de filmwereld, maar ik ben een theaterregisseur die een paar films maakt.

Ik ben niet echt een director for hire. Je leest deze scripts en zegt: 'Dit is een geweldig script, maar Paul Greengrass zou dit zoveel beter maken dan ik. Ik zeg meestal: 'Ik weet wie hier goed voor zou zijn. Ik ben het niet.

Ik ben nog nooit in Hollywood geweest. Ik kan het aantal keren dat ik in Los Angeles ben geweest op mijn handen tellen. Ik heb er nog nooit een film gemaakt en ik ben er nooit geweest om werkredenen. De enige reden om daar te gaan is voor domme awards shows.

Als Ik financieel had willen werken, had ik verschillende keuzes gemaakt. Ik krijg veel films aangeboden waar je veel geld mee kunt verdienen. En ik zeg altijd: 'Waarom zou ik dat doen, als iemand anders het veel beter kan dan ik? Waarom zou ik een actiefilm willen maken? Waarom?

In kwesties van recente etnische oorlogen en genocides - vooral als je naar Darfur kijkt - is een van de meest opmerkelijke dingen ons onvermogen om te handelen, ondanks de jaren van analyseren en opnieuw analyseren wat het doet met volgende generaties. We vinden nog steeds een enorm onvermogen om in te stappen en naar de plaat te stappen, wanneer genocide plaatsvindt op dit moment.

Is het nog steeds gepast voor een Duitser om een pistool te hebben? Ik gebruik dat alleen als een voorbeeld van een land dat nog steeds diep betrokken is en betrokken is bij de gesprekken over hoe het verleden in het reine te komen. Zeker voor dat land, het is niet vergeten.

Het is oneerlijk om te zeggen dat kritiek je niet raakt of dat je het niet hoort of dat je het negeert. Als iedereen zegt: 'dat is onzin. Ik haatte dat, ' hoor je het. Maar het is veel, veel erger als ze gelijk hebben: als je het gevoel hebt dat het een absoluut stukje tosh is. Ik heb de film gemaakt die ik wilde maken, dus je moet gewoon een manier vinden om er overheen te komen.

De meeste theatermethodologie is gebaseerd op het idee van herhaalde acties. Daar werk je naar toe. De acteur moet hetzelfde moment acht keer per week herhalen. In een film krijgt het dat ene moment goed.

Het grote plezier van het doen van nieuwe toneelstukken is dat mensen geen idee hebben wat er nu gaat gebeuren. Dat gaat vrij snel, als mensen erover beginnen te praten, en de enige manier om dat vast te houden is om het echt te blijven veranderen.

Het echt succesvolle werk in Engeland is meestal arbeidersklasse schrijvers die verhalen van de arbeidersklasse vertellen. De filmindustrie is traag om daar wakker van te worden, om verschillende redenen. Het schokt me nog steeds hoe weinig films in Engeland worden geschreven of gemaakt over het leven van de arbeidersklasse, aangezien dat de mensen zijn die naar de film gaan.

De waarheid is dat elke film onvolmaakt is. Het is de aard van het beest. Een van de dingen die mensen me de hele tijd vragen is, wat is het verschil tussen theater en film, en een van de grootste verschillen is, in het theater krijg je altijd een andere kans.

Er zijn een paar schrijvers met wie je een relatie hebt. dat betekent dat je in principe doet wat ze zeggen. De ene is Caryl Churchill, de andere is David Hare.

Er zijn natuurlijk drie verschillende processen om een film te maken. Ze zijn drie keer herschreven. Je schrijft het om mee te beginnen, en dan schiet je het en je herschrijft het tijdens het fotograferen en je herschrijft het als je het bewerkt.

Ik hou van test screenings. Sommige regisseurs niet, Ik weet het. Maar ik vind het geweldig. Ik denk dat het komt omdat ik uit het theater kom en in het theater, voorvertoningen zijn waar je echt naar het publiek moet luisteren en echt moet voelen hoe ze reageren. Ik vond onze test screenings ongelooflijk nuttig.

Ik hou van veranderen. Ik haat het als mensen me proberen te boxen in een relatie of in een werkcontext. Elke situatie waarin ik me opgesloten voel, maakt me bang. En ik voel de behoefte om mezelf opnieuw uit te vinden of ik verveel me.

Zodra ik weet hoe ik iets moet doen, verveel ik me er meestal mee.

Ik zeg altijd: 'Ik moet echt een pauze nemen. Het is drie dagen en ik begin me te vervelen.

Ik ben eigenlijk Superman. Elke ochtend word ik wakker en ga naar een telefooncel en verander mijn kostuum, en ga dan naar mijn werk.

Ik verzet me categorisch tegen het idee dat films autobiografisch moeten zijn en dat de enige verhalen die je vertelt over je eigen leven gaan.

Ik ben in mijn leven nog nooit gemotiveerd geweest door geld. Je kunt geen keuzes maken op basis van wat het financiële rendement zou kunnen zijn.

Ik zou graag iets voor de TV willen doen... Ik wil 'Kavalier & Clay' op HBO doen als een achtdelige. Het zal zoveel beter zijn als een serie, eerlijk gezegd.

Een van de grote geneugten van mijn werk is dat je veel tijd besteedt aan het onderzoeken van verschillende gebieden van literatuur.

Bel je ouders en je kinderen en vertel ze dat je van ze houdt.

Er is één bepalende productie voor mij geweest in elk decennium.

Het is een herdefiniëring van verveling... het belangrijkste dat u moet weten over een awardshow is waar de dichtstbijzijnde rookmogelijkheid is.

Toen ik trouwde, was mijn moeder erg verrast. Zij zei: "Wat is er in hemelsnaam aan de hand? Ik dacht dat je homo was?

Je gaat door een proces van verfijning en het wegwerken van de excessen van je vroege jeugd in termen van je opwinding over wat theater kan doen.

Eigenlijk, om eerlijk te zijn, is dit een nuttige tijd om niet te weten wat ik ga doen in 2013 of 2014, want echt, voor de laatste jaren, hoe veel jaren, Ik heb geweten wat ik heb gedaan voor jaren en jaren vooruit. Je komt in een cyclus van niet-reflectie, en dat wordt een beetje eng.

Op school besloot ik regisseur te willen worden en toen ging ik naar buiten en probeerde de rest van mijn volwassen leven regisseur te worden. Het was echt duidelijk voor mij. Dus in die zin had ik veel geluk.

Engeland is strikt op klassen gebaseerd. Wat verrassend is, is hoeveel films er nog steeds worden gemaakt met een lading mensen in Domme jurken die rondlopen in tuinen en praten in Middenklasse accenten.

Af en toe moet ik regie leren. Het ding over het theater is dat het belangrijkste wat je kunt doen als regisseur is om ervoor te zorgen dat iedereen in dezelfde wereld is - je moet de wereld creëren en ervoor zorgen dat iedereen erin gelooft.

Bij journalistiek moeten films altijd te maken hebben met een persoonlijke verklaring van jezelf. Als algemene regel verzet ik me daartegen. In de Verenigde Staten kwam er steeds een vraag op: 'Hoe kun je als man over drie vrouwen praten?