Julie Walters beroemde citaten

Het lijkt erop dat wanneer je een bepaalde leeftijd bereikt, je jezelf bijna toestemming geeft om je te misdragen en te zeggen wat je denkt. Mensen laten het toe, met heel oude mensen.

Ik las "Pride and Prejudice" van Jane Austen. Ik was er versteld van - het is zo grappig en zo modern. Ongelooflijk. Je verwacht niet dat Grappig na 200 jaar doorkomt-humor overstijgt geen decennia, laat staan eeuwen.

Ik weet niet of je dingen kunt veranderen, maar het is een druppel in de oceaan.

Shakespeare-het is niet grappig. Het maakt niet uit hoe ze Shakespeare Grappig proberen te maken, als het bedoeld is om grappig te zijn, is het niet grappig.

Debat is veel beter dan ontkenning.

Ik vind het therapeutisch, schrijven over dingen die beangstigend en pijnlijk waren als kind, en erin slagen om het te zien vanuit het oogpunt van een VOLWASSENE. Om het uit de kast op papier te krijgen, metaforisch gesproken, is therapeutisch.

Ik zie mezelf in mijn dochter en ik zie mijn moeder in mij en in haar. Verdomme.

Er waren mensen die vroegen: 'kunnen vrouwen grappig zijn?"Mensen vragen dat nog steeds. Het is alsof je vraagt: 'kunnen vrouwen in-en uitademen?'

We moeten risico ' s nemen met kunst. Als we dat niet doen, wordt het allemaal een beetje saai

Het is erg sterk na de geboorte. Het is buitengewoon. Je kunt niets zien dat te maken heeft met kinderen die gewond raken.

Ik voelde me erg geïrriteerd. Het was die moeilijke tijd van de maand toen het creditcardafschrift arriveerde.

Het wordt over het algemeen beter, dagelijks, vooral op TV, voor vrouwen in acteren en leeftijd en uiterlijk tellen minder. Naarmate er meer vrouwen in het bedrijf komen. Verandering van welke aard dan ook duurt lang.

Ik zou graag denken dat er te veel van het echte leven aan de hand zal zijn voor mij om veel acteren te willen doen.

Er is het idee dat het aantrekken van jongeren de enige weg vooruit is. Maar dat is niet langer het geval. Jeugd is niet alles. Nu hebben we alle babyboomers in de zestig, zoals ik, die actief bezig zijn met het leven - we gaan niet met pensioen, we worden niet alleen naar het gras gezet als we 60 zijn.

Ik schrijf een roman over twee actrices die naar New York gaan, want daar Weet ik van. Men heeft het contact met de werkelijkheid verloren, verdwijnt en wordt opgepikt door een man.

Als ik aan de toekomst denk, denk ik aan mijn was doen, zodat ik morgen iets heb om aan te trekken.

Eigenwaarde is alles. Zonder dat is het leven een ellende.

Ik had mijn tienerjaren in de dertig.

Sommige van de meest interessante vragen die vandaag moeten worden gesteld, kunnen het beste op televisie of op het podium worden gesteld, en het kunnen prachtige, geweldige drama ' s zijn, maar het zijn niet noodzakelijkerwijs blockbusters.

Om creatief te zijn moet je kunnen falen.

Ik ging door de jaren ' 60 en vond mezelf een beetje een hippie.

Er waren allemaal babyboomers die een middelbare schoolopleiding hadden, begonnen te leren, toen de pil namen, het hele ding, en dus zijn er vandaag veel meer vrouwelijke schrijvers, redacteuren, producenten, en dus veel meer vrouwenverhalen. God, de BBC wordt praktisch gerund door vrouwen.

Ik was de kleine, grappige. Ik voelde me het kind onder de volwassen vrouwen.

De manier waarop ik ontspan is dat ik denk: 'ik heb niets te doen."Ik wil graag weten dat er maanden in het verschiet liggen waarin ik niets heb.

Het wordt steeds beter, maar mannen verdienen nog steeds meer en er zijn meer banen voor hen. Ageism is een groot ding. Onderdelen voor vrouwen verdwijnen naarmate je ouder wordt.

Je kunt niet anders dan je een beetje als een moeder voelen voor de jongere castleden.

Het was geen alcoholist, het werd wild. Het gebeurde toen ik beroemd werd. Het was alsof ik mijn tienerjaren begin dertig had: je leven uitwissen, nergens aan hoeven denken.

Onderweg heb ik een aantal thema ' s kunnen kiezen die vragen stellen - niet noodzakelijkerwijs een boodschap aan iemand opdringen, maar het publiek tenminste uitnodigen om dingen in twijfel te trekken: jurydienst, waardigheid bij het sterven, Ierland - en niet in de laatste plaats omdat ze me dwingen mezelf vragen te stellen. Waar sta ik?

Ik kan mezelf zo veel in mijn rol overhalen.

Iedereen komt naar me toe en zegt: 'Cooee, Julie! Hallo! alsof ik ze ken. Natuurlijk ken ik ze niet. Ben ik er door in de war? Soms. Ik denk: 'o, liefje, rustig aan.'Een tijdje voelde ik de druk dat ik Grappig moest zijn, maar het gaat voorbij.

Ik ben selectiever nu ik een gezin heb. Ik wil niet de hele tijd werken. Mijn dochter is 12, Ik wil haar leven niet missen. Binnenkort zal ze een tiener zijn; ze zal me niet in de buurt willen hebben.

Ik zal je vertellen hoe het gebeurde. De telefoon ging. Paul, mijn agent, zegt: 'Wil je Meryl Streep spelen? Ik zei: 'Yeeees! Ik zal het doen, wat het ook is. Hij zei: 'Het is Mamma Mia!. Ik zei: 'Oh nee, welk personage? De dikke vriend?

Ik hou er niet van om uit de menigte te zijn. Het is eenzaam binnen een groep.

Ik kan begrijpen waarom mensen geïrriteerd raken als ze voor één ding herinnerd worden, maar veel acteurs worden nergens voor herinnerd. Dat vind ik niet erg.

Moeder zijn voegt een andere emotionele dimensie toe, een gevoel voor kinderen dat ik niet had voordat ik er een had. Ze waren vroeger een pijn.

Mijn moeder is geboren op een kleine boerderij in County Mayo. Ze moest thuis blijven en voor de boerderij zorgen terwijl haar broer en zus een opleiding kregen. Ze kwam echter op bezoek in Engeland en ging nooit meer terug.

Ik werd gevraagd over het doen van een naakt shoot voor mannen tijdschrift GQ. Ik vond het het grappigste wat ik ooit had gehoord.

Jane Austen was een buitengewone vrouw; om in die tijd als romanschrijver te kunnen overleven - ongehuwd - was gewoon ongehoord.

Daarom ben ik een actrice - ontsnappen in een wereld.

Ik zou graag in een andere film spelen, maar ze hebben me niet gevraagd. Ik vind het jammer, maar de vooruitzichten dat ik er nu nog een doe zijn ver weg. Doe alsjeblieft campagne namens mij.

Ik hield altijd van mijn moeder, voelde me geliefd, maar ze was veroordelend. Haar vader in Ierland keurde vrouwen in het algemeen niet goed en zij nam zijn waarden over. Ze dacht dat haar eigen moeder dom was.

Ik wilde nooit actrice worden omdat ik grote literatuur had gelezen of grote Shakespeare had gezien. Het was meer om te willen begrijpen hoe de mensen echt waren, waarom ze alle vreemde dingen zeiden die ze deden.

Zestig voelde als een grote mijlpaal. Niet in een vreselijke zin, maar geen van de andere verjaardagen hebben me gestoord. Het heeft labels erop-OAP, pensioen - en ik wilde gewoon de balans opmaken. Ik wilde in mijn kas thuis zijn en mezelf in ieder geval de kans geven om niet meer te werken.

Zodra ik bevallen was, was het alsof je ze begreep. Het worden mensen, geen kinderen. Je begint je met hen te identificeren. Je ziet jezelf in hen.

Mijn grootmoeder woonde een korte tijd bij ons toen ik een kind was. Oude mensen hebben de neiging iets excentrieker te zijn-ze kunnen zich gedragen zoals ze willen.

Ik was altijd iemand die de hele tijd in de toekomst leefde, het was altijd het volgende - dromen van ontsnapping.

Ik wilde vooral niet zoals mijn moeder zijn.

Comedy is iets wat je niet kunt leren. Het is een instinct, wat het nogal ongrijpbaar maakt.

Ik heb nooit helden gehad. Ik ben nooit echt naar het theater geweest.

Ik voelde mijn moeder over de plaats. Ik denk niet dat ze me achtervolgt, maar ik zou het niet aan haar voorbij laten gaan.