M. F. K. Fisher beroemde citaten

De geur van goed brood bakken, zoals het geluid van licht stromend water, is onbeschrijfelijk in zijn evocatie van onschuld en verrukking

Eerst eten we, daarna doen we al het andere.

Het lijkt mij dat onze drie basisbehoeften, voedsel en zekerheid en liefde, zo vermengd en vermengd en verstrengeld zijn dat we niet direct aan de ene kunnen denken zonder de andere. Dus het gebeurt dat wanneer ik schrijf over honger, ik echt schrijf over liefde en de honger ernaar, en warmte en de liefde ervan en de honger ernaar en dan de warmte en rijkdom en fijne realiteit van honger bevredigd en het is allemaal één.

Er is geen chiropractische behandeling, geen Yoga-oefening, geen uur van meditatie in een muziek-kloppende kapel, die je leeg zal laten van slechte gedachten dan deze huiselijke ceremonie van het maken van brood.

Bijna iedereen heeft iets geheim dat hij graag eet.

Ondanks al het gepraat en de studie over onze komende jaren, alle stille overpeinzingen over wat er in ons ligt them...it het lijkt ons duidelijk dat er veel dingen verkeerd zijn in de huidige die kunnen, moeten, veranderd worden. Onze textuur van geloof heeft grote gaten in het. Ons patroon mist stukjes.

Kaas is altijd een voedsel geweest waar zowel verfijnde als eenvoudige mensen van houden.

Geen yoga-oefening, geen meditatie in een kapel vol muziek zal je beter van je blues bevrijden dan de nederige taak om je eigen brood te maken.

Wijn en kaas zijn tijdloze metgezellen, zoals aspirine en pijn, of juni en maan, of goede mensen en nobele ondernemingen.

Eetpartners, ongeacht geslacht, sociale status of de jaren die ze hebben geleefd, moeten worden gekozen op basis van hun vermogen om te eten en te drinken! - met de juiste mix van overgave en terughoudendheid. Zij moeten van voedsel genieten en het bereiden en degusteren ervan beschouwen als een van de menselijke Kunsten.

Ik zat in de geleidelijk aan huiveringwekkende kamer, denkend aan mijn hele verleden zoals een verdrinkende man hoort te doen, en het leek een deel van het heden, een deel van de grijze kou en de bedelaar zonder gezicht en de ruiende vogels bevroren tot hun eigen vuil in de Orangerie. Ik weet nu dat ik in de greep was van een kleine kliercrisis, een gesublimeerde galaanval, een klap van de zweep van melancholie, maar toen was het angstaanjagend...naamloos....

Of je kunt het vlees bakken, de uien bakken, de knoflook in de rode wijn stoven...en vraag me mee te eten. Het kan me echt niet schelen, zelfs als je neus een beetje glanzend is, zolang je zelfbezeten bent en zeker weet dat wolf of geen wolf, je geest van jezelf is en je hart van een ander en daarom op de juiste plaats.

Het delen van voedsel met een ander mens is een intieme daad die niet lichtvaardig moet worden toegegeven.

Als we zonder gedachten of Dankzegging bestaan, zijn we geen mensen, maar beesten.

Ik ben nu bescheidener, maar ik denk nog steeds dat een van de aangenaamste van alle emoties is te weten dat ik, ik met mijn hersenen en mijn handen, Mijn geliefde weinigen heb gevoed, dat ik een stoofpot of een verhaal, een zeldzaamheid of een gewoon gerecht heb verzonnen, om hen echt tegen de honger van de wereld te ondersteunen.

Wanneer zullen we leven als niet nu?

Het lijkt mij dat onze drie basisbehoeften, voedsel en zekerheid en liefde, zo vermengd en vermengd en verstrengeld zijn dat we niet direct aan de ene kunnen denken zonder de andere.

...voor mij is er te weinig van het leven om het grootste deel ervan te besteden aan het dwingen van mezelf om me ervan los te maken.

Mensen vragen me: "Waarom schrijf je over eten, eten en drinken? Waarom schrijf je niet over de strijd om macht en veiligheid, en over liefde, zoals de anderen dat doen?" . . . Het makkelijkste antwoord is om te zeggen dat ik, net als de meeste andere mensen, honger heb.

Misschien heb je het gevoel dat je te veel hebt gegeten...Maar dit gebak is als veren - het is als sneeuw. Het is in feite goed voor je, een spijsvertering!

Er zijn mensen onder ons die niet anders kunnen dan zich somber voelen over de toekomst van verschillende culturen. Vaak is het moeilijk om het er niet mee eens te zijn dat we culinaire nitwits worden, afhankelijk van fastfood en massakeukens en megavitaminen voor onze in principe rotte voeding.

Het is onmogelijk om een goede maaltijd te bedenken, hoe eenvoudig of elegant ook, zonder soep of brood erin

Voor mij is een gewone gebakken aardappel het lekkerst one....It is rustgevend en genoeg.

Alle mannen hebben honger. Dat zijn ze altijd geweest. Ze moeten eten, en wanneer ze zichzelf de genoegens van het vervullen van die behoefte ontzeggen, snijden ze een deel van hun mogelijke volheid af, hun natuurlijke realisatie van het leven, of ze nu rijk of arm zijn.

Het is een merkwaardig feit dat niemand zichzelf graag een vraatzuchtige noemt, en toch heeft ieder van ons in zich een spoor van vraatzucht, potentieel of actueel. Ik kan niet geloven dat er een enkel samenhangend mens bestaat die niet zal bekennen, althans voor zichzelf, dat hij zich een of twee keer tot het punt van barsten heeft gevuld met iets van kwartelfinanciere tot flapjacks, om geen andere reden dan de beestachtige voldoening van zijn buik.

Waarschijnlijk een van de meest privé dingen in de wereld is een ei tot het gebroken is.

Het is voor mij raadselachtig dat anders gevoelige mensen een echte volgzaamheid ontwikkelen over de duidelijke noodzaak om minstens één keer per dag te eten om in leven te blijven. Vaak verliezen ze hun oorspronkelijke genot van smaken en geuren en texturen tot het punt van volledige onwetendheid. En als ze ooit deze progressieve verdoving in twijfel trekken, halen ze hulpeloos hun schouders op in het gezicht van middelmatigheid overal. Beetje bij beetje, uur na uur, zeggen ze, worden we gedwongen om het niet-zo-goede als het beste te accepteren, omdat er weinig is dat zelfs maar goed is om het mee te vergelijken.

Een aangenaam aperitief, evenals een goede jager voor een korte snelle whisky, evenals weer voor een fijn avonddrankje, is bier.

. . . woord-snuiven . . . is een verslaving, zoals lijm-of sneeuw-snuiven op een iets minder destructieve manier, fysiek zo niet economisch. . . . Als verslaafde ben ik bijna schuldig geïnteresseerd in bekeerlingen tot mijn eigen ziekte . . .

Woordenboeken zijn altijd leuk, maar niet altijd geruststellend.

Salade is ruwvoer en een Frans idee.

Voor iedereen die verslaafd is aan het lezen van alledaagse boeken . . . het vinden van een goede nieuwe is net als het doorstaan van een bekende herhaling van malaria, met koorts, rillingen, vreemde dromen . . . .

Schrijf een goede schone zin en zet een punt aan het einde ervan. Schrijf er dan nog een.

Ik hou van oude mensen als ze goed oud zijn.

Ik schreef vanaf mijn vierde. Het was mijn manier van schreeuwen en schreeuwen, de oerschreeuw. Ik schreef als een junkie, ik moest mijn dagelijkse dosis hebben.

Als ik over honger schrijf, schrijf ik echt over liefde en de honger ernaar, en warmte en de liefde ervoor en het is allemaal één.

Er is een gemeenschap van meer dan ons lichaam wanneer brood wordt gebroken en wijn wordt gedronken.

Maar als ik alleen moet zijn, weiger ik alleen te zijn alsof het iets zwak en onaangenaams is, zoals herstel.

Ik denk dat wanneer twee mensen in staat zijn om dat soort onzichtbare draad van begrip en sympathie tussen elkaar te weven, dat delicate web, ze het niet moeten riskeren om het te scheuren. Het is te zeldzaam en het duurt op zijn best te kort....

Over het algemeen denk ik dat mensen het gelukkigst aan tafel zijn als ze heel jong zijn, erg verliefd of erg alleen.

Ik was verschrikkelijk zelfbewust; ik wilde dat iedereen naar me keek en me het meest fascinerende wezen ter wereld vond, en toch stierf ik een kleine afschuwelijke dood als ik zelfs maar één persoon een toevallige blik op me zag werpen.

Het is waar dat de schilderkunst een reeks ismen onderging die herinnerden aan de grillen van een zwangere vrouw.

Tussen de leeftijd van twintig en vijftig jaar besteedt John Doe ongeveer twintigduizend uur aan het kauwen en slikken van voedsel, meer dan achthonderd dagen en nachten van gestaag eten. De loutere beschouwing van dit feit is verontrustend genoeg.

Het is allemaal een kwestie van wieden uit wat je zelf het liefst doet, zodat je het meest aangenaam kunt leven in een wereld vol met een toenemend aantal onaangename verrassingen.

Een goed gemaakte Martini of Gibson, correct gekoeld en mooi geserveerd, is vaker mijn ware vriend geweest dan enig tweebenig wezen.

Een volledig gebrek aan voorzichtigheid is misschien een van de ware tekenen van een echte gastronoom: hij heeft er geen behoefte aan, omdat hij gevuld is met een door God gegeven en intelligent zelfgecultiveerd gevoel van gastronomische vrijheid.

Als de tijd, zo vluchtig, moet sterven zoals mensen, laat het dan gevuld worden met goed voedsel en goed praten, en dan gebalsemd worden in de geuren van gezelligheid.

Het is gemakkelijk om aan aardappelen te denken, en gelukkig voor mannen die niet veel geld hebben, is het gemakkelijk om ze met een zekere veiligheid te denken. Aardappelen zijn een van de laatste dingen die verdwijnen, in tijden van oorlog, en daarom mogen ze waarschijnlijk niet worden vergeten in tijden van vrede.

Op dit moment ken ik zelf geen lokale heksen of tovenaars, maar er zijn verschillende mensen die een griezelige macht over voedsel lijken te hebben.

Wat het huis betreft, het wordt voor het Pascha tot in het kleinste muizengat geschrobd, om gevaren te vermijden die zelfs een vergeten cakekruimel zou kunnen veroorzaken. Pesachgerechten zijn waarschijnlijk de meest interessante van alle in de Joodse keuken vanwege het gebrek aan zuurdesem en de daaruit voortvloeiende uitdaging voor fijne koks.... Alles is dubbel rijk, alsof het gebrek aan zuurdesem wordt gecompenseerd... Ze worden vergeten in de genoegens van de tafel, want als de Mozaïsche wetten correct worden gevolgd, hoeft niemand het ware gif in zijn buik te vrezen, maar alleen de gevolgen van zijn eigen vraatzucht.