Judith Guest beroemde citaten

Jeetje, als ik tot je door kon dringen, kiddo, die depressie is niet snikken en huilen en het geven van lucht, het is een duidelijke en eenvoudige vermindering van het gevoel. Reductie, zie je? Van alle gevoelens. Mensen die stijve bovenlippen hebben, vinden het verdomd moeilijk om te glimlachen.

Depressie is niet snikken en huilen en ontluchting geven, het is een duidelijke en eenvoudige vermindering van het gevoel.

En als je ooit een enquête doet, zul je ontdekken dat mensen illusie verkiezen boven realiteit, tien tegen één. Twintig, zelfs.

Maak aantekeningen-Ik heb meer materiaal verloren dan ik ooit geschreven heb. In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, zit het niet nog steeds in iemands hersenen. Het is in de ruimte en het komt niet meer terug.

Twee afzonderlijke, verschillende persoonlijkheden, helemaal niet gescheiden, maar onlosmakelijk verbonden, ziel en lichaam en geest, met elkaar, hoe zijn we zo snel zo ver uit elkaar gekomen?

Mensen die stijve bovenlippen hebben, vinden het moeilijk om te glimlachen.

Wij waren geen politiek gezin toen ik opgroeide.

Sommige mensen met vreselijke kaarten kunnen succesvol zijn vanwege de manier waarop ze omgaan met de tragedies die ze krijgen, en dat lijkt me moedig.

Je gevoel voor humor heb je toch niet verloren, maar je gevoel voor identiteit is wat misplaatst lijkt te zijn. Geen. Verkeerd. Je verliest niet wat je nooit hebt gehad.

...laat het emotionele gewicht van een scène rusten op de dialoog waar mogelijk. Dit is de gemakkelijke manier om overinterpretatie te vermijden, wat een scène van sympathiek naar sentimenteel lijkt te maken.

Soms word je geïnterviewd door iemand en denk je, als ik deze persoon kende, zouden ze mijn beste vriend zijn. Andere keren word je geïnterviewd door een complete eikel.

Voor mij betekent depressief zijn dat je de hele dag in bed kunt doorbrengen en nog steeds geen goede nachtrust krijgt.

Het leven is geen reeks zielige, betekenisvolle acties. Sommigen van hen zijn zo ver van zielig, zo ver van zinloos dat ze voorbij de rede gaan, misschien voorbij vergeving.

Afhankelijk van de realiteit die men onder ogen moet zien, kan men de voorkeur geven aan illusie.

En wees niet verlamd. Het is beter om te bewegen dan niet te kunnen bewegen, omdat je zo bang bent voor verlies: verlies van orde, verlies van veiligheid, verlies van voorspelbaarheid.

De 'Schepper' en de 'redacteur' - twee helften van de hele schrijver - MOETEN in aparte kamers slapen.

Schrijvers Schrijven niet om andere mensen te informeren, ze schrijven om zelf iets te ontdekken.

Jezus maar mensen werden raar als ze alleen woonden.

... de monotone schoonheid van rijkdom.

Ik ben nooit iemand geweest die het sociale weefsel heeft gescheurd.

Het is waar dat elke dag weg van het werk twee dagen meer nodig heeft om er weer in te komen.

Mijn succes is niet wie ik ben.

Het is altijd duidelijk voor mij als iemand naar me kijkt met een idee van wie ik ben en hoopt dat dat de persoon is die Ik zal zijn. Hoe subtiel het ook is, het is er en je wilt ze geven wie ze echt willen. Maar ik ben het niet.

Sommige mensen hebben een onrealistische verwachting als het gaat om het krijgen van gepubliceerd; het feit is dat de meeste uitgevers je werk zullen weigeren, daarom moet je volhardend zijn.

Vrede sluiten met wat is.

Altijd goed om een gek in de familie te hebben ... Het neemt de druk van iedereen weg.

Zet niemand uit je hart, Er is ruimte voor iedereen.

Het rijden met de trein geeft hem te veel tijd om na te denken, heeft hij besloten. Te veel nadenken kan je ruïneren.

Het kleine zaadje van wanhoop barst open en stuurt experimentele ranken omhoog naar de kwetsbare huid van kalmte die hem bij elkaar houdt.

. . . crazy world of misschien is het gewoon het uitzicht dat we ervan hebben, door een scheur in de deur kijken, nooit de hele kamer kunnen zien, het hele plaatje.

Gevoel is niet selectief, dat zeg ik je steeds. Je kunt geen pijn voelen, je zult ook niets anders voelen.

Ik kan lang aan één roman schrijven zonder moe te worden.

Ik denk dat het leven van het gezegende leven het geluk van de trekking is.

Ik werk ook aan een paar korte verhalen voor bloemlezingen. Dit is nieuw voor mij en ik geniet ervan.

Met mijn vrienden voel ik geen druk om iemand anders te zijn dan wie ik ben.

Ik merk dat als ik op deze reizen ben, ik als een gek lees. Het is het enige dat me lijkt te centreren, me terug te brengen naar het herinneren van wie ik ben. Of vergeten wie ik ben!

Je moet je leven leven volgens wat je troost, niet wat de rest van je familie denkt dat je zou moeten doen.

Om een reden te hebben om ' s ochtends op te staan, is het noodzakelijk om een soort leidend principe te hebben. Een geloof van een soort