Christina Rossetti beroemde citaten

O voorbijgaande engel, bespeel me met een lied, een melodie van de hemel om mijn hart te bereiken en me wakker te maken voor de race en me sterk te maken.

Kan er iets droeviger zijn dan onafgewerkt werk? Ja, het werk is nooit begonnen.

Liefde zal ons teken zijn; liefde is van jou en liefde is van mij.

Stilte is meer muzikaal dan welk lied dan ook.

Wees het groene gras boven mij, met regenbuien en dauwdruppels nat; en als je wilt, gedenk, en als je wilt, vergeet.

Liefde kwam neer met Kerstmis, liefde allemaal lieflijk, liefde goddelijk; liefde werd geboren met Kerstmis; ster en engelen gaven het teken.

Kies liefde niet in het ondiepe maar in het diepe.

Open wijd de vensters van onze geesten en vul ons met licht; open wijd de deur van onze harten, opdat wij u mogen ontvangen en vermaken met al onze krachten van aanbidding.

Bloemen prediken tot ons als we willen horen.

Het is beter dat je vergeet en glimlacht dan dat je je herinnert en verdrietig bent.

Wat kan ik hem geven, zo arm als Ik ben? Als ik een herder was, zou ik een lam brengen. Als ik een wijs Man was, zou ik mijn deel doen. Maar wat kan ik hem geven? Ik geef hem mijn hart.

Ze gaf schoonheid op in haar tedere jeugd, gaf al haar hoop en vreugde en aangename wegen; ze bedekte haar ogen opdat ze niet op ijdelheid zouden staren, en koos de bittere waarheid.

Ik zou feiten kunnen tonen die zo duidelijk zijn als de dag: maar omdat je ogen blind zijn, zou je zeggen: 'waar? Wat? en zich afwenden.

Als er geen God was, zouden we in deze glorieuze wereld zijn met dankbare harten, en niemand om te bedanken.

Wie heeft de wind gezien? Noch jij noch ik maar wanneer de bomen hun hoofden buigen, gaat de wind voorbij.

Ik vraag me af of het sap nog roert, of wintervogels dromen van een partner, of bevroren sneeuwklokjes de zon nog voelen en krokusvuren één voor één ontsteken: Zing robin, zing: ik twijfel nog steeds zeer aan de lente.

De lente barst vandaag uit, want de liefde is opgestaan en de hele aarde is in het spel.

Weg waren maar de Winter, kwamen waren maar de lente, ik zou gaan naar een schuilplaats waar de vogels zingen; waar in de witte doorn een droes zingt, en een robin zingt in de holly-bush. Vol frisse geuren zijn de ontluikende takken die zich hoog over een koel groen huis buigen: vol zoete geuren en fluisterende lucht die zachtjes zegt: Wij hebben geen strik uitgespreid; hier wonen in veiligheid, hier wonen alleen, met een heldere stroom en een mossige steen. Hier schijnt de zon het meest schaduwrijk; hier wordt een echo van de verre zee gehoord, hoewel ver weg.

Ik wou dat ik me de eerste dag, het eerste uur, het eerste moment van uw ontmoeting met mij kon herinneren; of het nu helder of zwak is, het kan zijn; zomer of winter voor alles wat ik kan zeggen. Dus, ongeschreven glipte het weg, zo blind was ik om te zien en te verlaten, zo saai om het ontluiken van mijn boom te markeren die nog niet zou bloeien, voor menig mei.

Voor mij lijkt het onze plicht tegenover de Bijbel om zijn leer in geloof te gehoorzamen. Ik denk niet dat we verplicht zijn om al zijn uitspraken te begrijpen of te verantwoorden.

Hoop is als een haarbal die trilt vanaf zijn geboorte...

Gedenk mij toen ik wegging, ver weg gegaan in het stille land.

O Heer, Ik kan mijn liefde voor u niet bepleiten; ik bepleit uw liefde voor mij. de ondiepe leiding roept de ondoorgrondelijke zee op.

Gehoorzaamheid is de vrucht van het geloof; geduld is de vroege bloesem aan de boom des geloofs.

Waar onschuldige blinkende madeliefjes zijn met grassprietjes ertussen, staat elk madeliefje op als een ster uit een groene hemel.

Kerstmis heeft een schoonheid ... mooier dan de wereld kan laten zien.

De viooltjes fluisteren vanuit de schaduw die hun eigen bladeren hebben gemaakt: mensen ruiken onze geur in de lucht, maar letten niet op nederige lessen die we willen lezen.

De liefdes die elkaar ontmoeten in het paradijs zullen angst uitwerpen, en het paradijs heeft ruimte voor jou en mij en alles.

Waarom kreunt de zee steeds meer? Buitengesloten van de hemel kreunt het, het kreunt tegen de grenskust; Alle volle rivieren van de aarde kunnen de zee niet vullen, die nog dorst heeft.

Let op de lelies van het veld waarvan de bloei kort is: Wij zijn als zij; zoals zij vervagen wij als een blad.

Pijn geen levend wezen: lieveheersbeestje, noch vlinder, noch mot met stoffige vleugel.

Kom tot mij in de stilte van de nacht, Kom tot mij in de sprekende stilte van een droom. Kom met zachte afgeronde wangen en ogen zo helder als zonlicht op een beek. Kom terug in tranen, o herinnering, hoop, liefde van afgelopen jaren.

Want ik ben gebonden met vleselijke banden, vreugde, schoonheid, liggen buiten mijn bereik; ik span mijn hart, Ik strek mijn handen uit en vang op hoop.

Mijn hart is als een zingende vogel wiens nest in een waterscheut ligt; mijn hart is als een appelboom waarvan de takken zijn gebogen met dikke vruchten...

Waarom een dag op het platteland een maand in de stad waard is; is een dag en een jaar waard van de stoffige, muffe, laat-laatste mode die dagen drone elders.

Observeer deze dauw doordrenkte roos van Tyrian gardens een roos vandaag. Maar u zult morgen tevergeefs vragen wat het is; en gisteren was het stof, de zon en de regen.

Wat is het begin? Liefde. Wat is de cursus. Nog steeds liefde. Wat het doel is. Het doel is liefde.

De lente is wanneer het leven in alles leeft.

Want er is geen vriend als een zuster in kalm of stormachtig weer; om iemand op de vervelende weg op te vrolijken, om iemand te halen als hij dwaalt, om iemand op te tillen als hij wankelt, om te versterken terwijl hij staat.

Ik sluit mijn deur voor mezelf op en sluit ze uit; maar wie zal zichzelf van mij afschermen, het meest verachtelijk van allen?

Mijn hart breekt voor een beetje liefde

Mijn hart is als een zingende vogel.

Loopt de weg de hele weg omhoog? Ja, tot het einde.

Want de verjaardag van mijn leven is gekomen, mijn liefde is tot Mij gekomen.

Mooi als de maan en vreugdevol als het licht; Tot wan met wachten, niet met verdriet verduisterd; niet zoals ze is, maar was toen hoop scheen Helder; niet zoals ze is, maar zoals ze zijn dromen vervult.

We moeten niet naar goblin mannen kijken, we moeten hun vruchten niet kopen: wie weet op welke grond ze hun hongerige dorstige wortels voedden?

Als ik dood ben, mijn liefste, Zing geen droevige liederen voor mij; Plant gij geen rozen aan mijn hoofd, noch schaduwrijke cipressen; wees het groene gras boven mij met regenbuien en dauwdruppels nat; en indien gij wilt, gedenk, en indien gij wilt, vergeet. Ik zal de schaduwen niet zien, Ik zal de regen niet voelen, Ik zal de nachtegaal niet horen zingen alsof hij pijn heeft, en dromen door de schemering die niet opkomt of ondergaat, misschien zal ik me herinneren, en misschien zal ik vergeten.

Gedenk mij, wanneer ik heengegaan ben, ver weg gegaan in het stille land; wanneer gij Mij niet meer bij de hand kunt houden, en ik mij niet half omdraai om te gaan, maar blijf. Gedenk mij wanneer u mij niet meer van dag tot dag vertelt over onze toekomst die u gepland hebt: gedenk mij alleen; u begrijpt dat het te laat zal zijn om dan raad te geven of te bidden. Maar als je mij een tijdje vergeet en je daarna herinnert, treur dan niet; want als de duisternis en het verderf een spoor achterlaten van de gedachten die ik eens had, zou je verreweg beter moeten vergeten en glimlachen dan dat je je zou moeten herinneren en verdrietig zijn.

In de sombere midwinter kreunde ijzige wind, aarde stond hard als ijzer, Water als een steen; sneeuw was gevallen, sneeuw op sneeuw, sneeuw op sneeuw, in de sombere midwinter, lang geleden.

Loop zachtjes! De hele aarde is heilige grond.