William Allingham beroemde citaten

Nu brandt het herfstvuur langzaam langs het bos en dag na dag vallen de dode bladeren en smelten.

Voordat een dag voorbij was, kwam de rover thuis, voor de kus van moeder-dit is zoeter dan wat dan ook!

Vier eenden op een vijver, een grasbank daarbuiten, een blauwe lucht van de lente, witte wolken op de vleugel: wat een klein ding om jarenlang te herinneren - om met tranen te herinneren!.

Schrijven is leren niets te zeggen, elke dag slimmer.

Ze danste een jig, ze zong een lied dat mijn hart wegnam.

Geschiedenis van Ierland-wetteloosheid en turbulentie, roof en onderdrukking, haat en wraak, blind egoïsme overal-geen principe, geen heldendom. Wat kan er mee gedaan worden?

Toch nog dierbaarder die Ierse heuvel dan de hele wereld ernaast; het is thuis, lief thuis, Waar Ik zwerf,door land en water.

Feeën, wakker worden! Mix met je nummer Harplet en pijp, spannend en helder, zwerm op de takken! Chant in een menigte! De ochtend is rijp, wachtend om te horen.

Ik geloof in succes, en in Comfort niet minder ik geloof dat al de rest is maar patter.

O geest van de zomer! Breng de rozen terug naar de dells; de zwaluw uit haar verre klimaat, de honingbij uit slaperige cellen. Breng de vriendschap van de zon terug; de vergulde avonden, kalm en laat, wanneer vrolijke kinderen naar huis rennen, en glurende sterren vragen geliefden te wachten. Breng het zingen terug; en de geur van weidegebieden bij dewy prime;- Oh, breng weer mijn hart tevreden, gij geest van de zomer!

Beleefdheid kost niets. Niets, dat wil zeggen, aan hem dat het laat zien; maar als kost vaak de wereld zeer dierbaar.

Ik kom altijd terug op de vraag: is het echt nodig dat mensen zoveel van hun lichamelijke en mentale energie verbruiken in de machinerie van het beschaafde leven? De wereld schijnt mij veel van haar moeite te doen voor dat wat in geen enkele zin brood is. Nogmaals, heeft het latente gevoel dat veel van hun streven geen doel heeft, niet de neiging om grote hoeveelheden schijnvertoning in het werk van de mensen te brengen?

Iemand die kan zien zonder te lijken te zien-dat is een waarnemer zo goed als drie.

Zonde hebben we weg verklaard; helaas blijven de zondaars.

Nauwelijks een traan te vergieten; nauwelijks een woord te zeggen; het einde van een zomerdag; Zoete Liefde is dood.

Wind en water keepA hush meer doden dan welke slaap dan ook.

Ring-ting! Ik wou dat ik een primrose was, een felgele primrose die in de lente waaide! De gebogen takken boven me, de zwervende bij om van me te houden, de varens en het mos om over te kruipen, en de Ulm voor onze koning!

Pluk niet de bloem aan de kant van de weg; Het is de bruidsschat van de reiziger.

Nu brandt het vuur van de herfst langzaam langs het bos, en dag na dag vallen de dode bladeren en smelten, en nacht na nacht huilt de monitoryblast in het sleutelgat, en vertelt hoe het over lege velden, of eenzame hooglanden, of grimmige brede Golf passeert; en nu wordt de kracht van melancholie gevoeld, zachter in zijn stemmingen dan elke vreugde die een toegeeflijke zomer heeft gebracht.

De herfst is de zachte tijd.

Kale takjes in April vergroten ons plezier; we weten dat de goede tijd nog moet komen.... Kale takjes in de herfst zijn tekenen van verdriet; We voelen dat de goede tijd bijna voorbij is.

Het kasteel van de ziel viel in één klap van verleiding, maar menig worm had het fundament doorboord.

Eenzaamheid is erg triest, te veel gezelschap twee keer zo slecht.

O, breng weer mijn hart tevreden, gij geest van de zomer-tijd!

Als er vijanden van mij zijn, vergeef ik iedereen; Ik hoop dat man en vrouw hetzelfde zullen doen door mij.

Ik ben mijn hele leven een "ambtenaar" geweest, zonder de minste draai. Ik heb nooit een echte officiële manier kunnen bereiken, die zeer kunstmatig is en kleinigheden met belachelijk onevenredige zwaartekracht behandelt.

De wereld rond en weer thuis, dat is de manier van de ZEEMAN!

Tantarrara! het vreugdevolle Boek van de lente ligt open, geschreven in bloesems.

Een man die een dagboek bijhoudt, betaalt, vanwege de tol van vele vervelende dagen; maar het leven wordt een gebeurtenis—dan vergeet zijn drukke hand de pen. De meeste boeken zijn inderdaad verslagen van minder volheid dan van leegte.

Niet zoals Homerus zou ik schrijven, niet zoals Dante als ik zou kunnen, niet zoals Shakespeare op zijn best, niet zoals Goethe of de rest, zoals ik, hoe klein ook, zoals ik, of helemaal niet.

Heeft het latente gevoel dat veel van hun streven geen doel heeft, niet de neiging om grote hoeveelheden schijnvertoning in het werk van mensen te brengen?

De bomen zijn Indiaanse prinsen, maar al snel zullen ze in geesten veranderen; de schaarse peren en appels hangen roodrood aan de tak; de herfst, herfst, herfst laat, 'Twill binnenkort Winter nu. Robin, Robin Redbreast, o Robin schat! En wat gaat die arme Robin doen? Voor knijpen dagen zijn in de buurt.