Jean-Baptiste Lamarck beroemde citaten

De vorm volgt de functie.

Nadat de natuur waterdieren van alle rangen had voortgebracht en grote variaties in hen had veroorzaakt door de verschillende omgevingen die door de wateren werden verschaft, leidde de natuur hen beetje bij beetje tot de gewoonte om in de lucht te leven, eerst aan de rand van het water en daarna op alle droge delen van de wereld. Deze dieren zijn in de loop der tijd grondig veranderd door zulke nieuwe omstandigheden, die hun gewoonten en organen zo sterk beïnvloedden dat de regelmatige gradatie die ze in complexiteit van organisatie hadden moeten vertonen vaak nauwelijks herkenbaar is.

Alle kennis die niet het werkelijke product van waarneming is, of van de gevolgen die uit waarneming worden afgeleid, is volkomen ongegrond en illusoir.

Het is niet altijd de omvang van de waargenomen verschillen tussen soorten die specifieke onderscheidingen moeten bepalen, maar het constante behoud van die verschillen in voortplanting.

Alle bekende levende lichamen zijn scherp verdeeld in twee speciale koninkrijken, gebaseerd op de essentiële verschillen die dieren van planten onderscheiden, en ondanks wat gezegd is, ben ik ervan overtuigd dat deze twee koninkrijken op geen enkel moment echt in elkaar versmelten.

Op onze planeet zijn alle objecten onderhevig aan voortdurende en onvermijdelijke veranderingen die voortkomen uit de essentiële orde van de dingen. Deze veranderingen vinden plaats in een variabel tempo, afhankelijk van de aard, toestand of situatie van de betrokken objecten, maar worden niettemin binnen een bepaalde periode bereikt. Tijd is onbeduidend en nooit een probleem voor de natuur. Het staat altijd tot haar beschikking en vertegenwoordigt een onbeperkte kracht waarmee ze haar grootste en kleinste taken volbrengt.

Deze beperkte macht, die we nauwelijks hebben onderzocht, nauwelijks bestudeerd, deze macht aan wiens daden we bijna altijd een bedoeling en een doel toeschrijven, deze macht, ten slotte, die altijd noodzakelijkerwijs dezelfde dingen doet onder dezelfde omstandigheden en niettemin zoveel en zulke bewonderenswaardige doet, is wat we 'natuur' noemen .

Het is niet voldoende een voorheen onbekende nuttige waarheid te ontdekken en te bewijzen, maar het is ook noodzakelijk deze te kunnen verspreiden en te laten erkennen.

Het leven, in een lichaam waarvan de orde en de stand van zaken het kunnen manifesteren, is zeker, zoals Ik heb gezegd, een werkelijke kracht die aanleiding geeft tot talrijke verschijnselen. Deze macht heeft echter geen doel of Intentie. Het kan alleen doen wat het doet; het is slechts een verzameling van werkende oorzaken, niet een bepaald wezen. Ik was de eerste die deze waarheid vaststelde in een tijd waarin het leven nog steeds werd beschouwd als een principe, een archeia, een wezen van een soort.

Een gezonde fysica van de aarde moet alle primaire overwegingen van de atmosfeer van de aarde omvatten, van de kenmerken en voortdurende veranderingen van de externe korst van de aarde, en ten slotte van de oorsprong en ontwikkeling van levende organismen. Deze overwegingen verdelen natuurlijk de fysica van de aarde in drie essentiële delen, de eerste is een theorie van de atmosfeer of meteorologie, de tweede een theorie van de externe aardkorst of hydrogeologie, en de derde een theorie van levende organismen of Biologie.

Wat de natuur in de loop van lange periodes doet, doen we elke dag wanneer we plotseling de omgeving veranderen waarin sommige soorten levende planten zich bevinden.

Het zijn niet de organen-dat wil zeggen het karakter en de vorm van de lichaamsdelen van het dier-die aanleiding hebben gegeven tot zijn gewoonten en specifieke structuren. Het zijn de gewoonten en levenswijze en de omstandigheden waarin zijn voorouders leefden die in de loop van de tijd zijn lichamelijke vorm, zijn organen en kwaliteiten hebben gevormd.

De grote ouderdom van de aarde zal voor de mens groter lijken wanneer hij de oorsprong van levende organismen en de redenen voor de geleidelijke ontwikkeling en verbetering van hun organisatie begrijpt. Deze oudheid zal nog groter lijken wanneer hij zich de tijdsduur en de bijzondere omstandigheden realiseert die nodig waren om alle levende soorten tot bestaan te brengen. Dit geldt in het bijzonder omdat de mens Het Laatste resultaat en huidige hoogtepunt van deze ontwikkeling is, waarvan de uiteindelijke grens, als deze ooit wordt bereikt, niet bekend kan worden.

Alle verworvenheden of verliezen die door de natuur aan individuen worden toegebracht, door de invloed van de omgeving waarin hun Ras al lang is geplaatst, en dus door de invloed van het overheersende gebruik of het permanente niet-gebruik van enig orgaan; al deze worden bewaard door voortplanting voor de nieuwe individuen die ontstaan, mits de verworven modificaties gemeenschappelijk zijn voor beide geslachten, of ten minste voor de individuen die de jongen voortbrengen.

Men moet geloven dat elk levend wezen, wat dan ook, onmerkbaar moet veranderen in zijn organisatie en in zijn vorm... Men moet daarom nooit verwachten onder de levende soorten al die soorten te vinden die in de fossiele staat worden aangetroffen, en toch mag men niet aannemen dat er werkelijk een soort is verloren gegaan of uitgestorven.

Als wij echter bedenken dat alle genoemde kenmerken slechts verschillen in structuur zijn, mogen wij dan niet veronderstellen dat deze bijzondere toestand van de organisatie van de mens geleidelijk aan het einde van een lange periode is verworven, met behulp van omstandigheden die gunstig zijn gebleken? Wat een onderwerp voor reflectie voor degenen die de moed hebben om het te betreden!

Bij ieder dier dat de grens van zijn ontwikkeling niet heeft overschreden, versterkt, ontwikkelt en vergroot een frequenter en continu gebruik van een orgaan dat orgaan geleidelijk, en geeft het een vermogen dat evenredig is aan de duur van de tijd dat het zo is gebruikt; terwijl het permanente niet-gebruik van een orgaan het onmerkbaar verzwakt en verslechtert, en geleidelijk zijn functionele capaciteit vermindert, totdat het uiteindelijk verdwijnt.

Gewoonten vormen een tweede natuur.