L.A. Weatherly beroemde citaten

Ik wilde niet dat hij me aanraakte, zelfs niet voor een paar uur. Mijn pols klopte toen ik naar het kampbed keek. Ik schraapte mijn keel. "Wel...is is er een reden waarom we niet allebei het bed kunnen nemen? De slaapzakken sluiten elkaar aan, nietwaar? Alex keek me aan zonder te bewegen. "Zou dat goed zijn?"Vroeg ik, plotseling nerveus. Het lantaarnlicht maakte zijn ogen donkerder, zijn haar bijna zwart. Hij begon te glimlachen, een grijns verspreidde zich over zijn gezicht. "Ja, dat zou heel OK zijn.

Hij kuste me, zo zachtjes in het begin dat ik smolt. Ik drukte dicht tegen hem aan terwijl de kus zich verdiepte, mijn armen om zijn nek krulde en in pure sensatie viel. De zachtheid van zijn haar terwijl ik er met mijn vingers doorheen liep; zijn armen handen op mijn huid, streelend me. Het voelde zo, zo goed. Ik was bang dat ik dit nooit meer zou hebben-dit gevoel van zo pijnlijk levend te zijn dat elk zenuwuiteinde in brand stond.

Ze voelde zich zo menselijk dat hij nauwelijks een gesprek kon voeren.

Willow, dingen voelen nu onzekerder dan ooit," zei hij uiteindelijk. "Maar ik hou van je. Zolang ik leef - als dat over vijftig jaar is, of gewoon Volgende week - zal ik van je houden.

Toen ze zijn haar aanraakte, leunde ze aarzelend naar voren, en hij vouwde zijn armen om haar heen, en zonk weer in sensatie terwijl ze kusten-het lichte gewicht van haar op zijn schoot, de geur van haar. Hij gleed met zijn handen de warme dip van haar ruggengraat op, voelde haar rillingen en drukte dichterbij. Hij kon hier nooit genoeg van krijgen. Nooit.

Dora verscheen en zette Alex ' koffie voor hem."Je vriendin is een wonder, schat," siad ze naar hem, knijpen wilgen schouder. Willow ' s glimlach werd gespannen bij het woord "vriendin". Hij kon zien dat ze de vrouw wilde corrigeren en dan besloot het voorbij te laten gaan.

Na een lange tijd schraapte ik mijn keel. dus hoe dan ook, als we in Nevada aankomen...Ik denk dat we de regel van je vader moeten heroverwegen.Alex keek me aan en glimlachte-de eerste echte glimlach die ik in lange tijd op zijn gezicht had gezien. Weet je wat? Het is al heroverwogen en volledig gedumpt,zei hij. En hij sloeg zijn armen om me heen en we stonden op te kijken naar de bergen, met de opkomende stralen van de zon die hen vanuit het oosten verlichtten.

Dit is de ultieme bad-boy date, is het niet? Inbreken in een ander land."Hé, het maakt een verandering van het samen bedraden van auto' s."Been there, done that....Alex serieus, Weet je zeker dat niemand ons neerschiet?

Querida, het is goed", zei hij. "Niemand heeft me in jaren pijn gedaan."Hé, je zou mijn broer moeten zijn", zei ik, terwijl ik een grapje probeerde te maken. "Broers houden de handen van hun zussen niet vast of noemen ze querida. Seb glimlachte, zijn hazelne ogen begonnen te dansen. "Ja, dat doen ze," zei hij. "Dit gebeurt de hele tijd."Nou, ik denk dat de dingen anders zijn in Mexico dan," zei ik. "Want in Amerika, no way. En ik ben een Amerikaan."Maar je bent nu in Mexico", wees hij erop. "Recht. En je zegt hier, jongens houden hand in hand met hun zussen en noemen ze liefje."Oh ja. We zijn erg vriendelijk, wij Mexicanen.

Jij hebt het meisje, Ik heb de foto. Dat is eerlijk, toch?

Een goede engel is een dode engel.

Ja, ik moet heel slecht geweest zijn in een vorig leven of zoiets."Hij glimlachte, zijn ogen nog steeds pijn. Hij reikte naar boven en raakte een haarstreng van mt aan. "Ga niet weg, oké?"Shhh. Ik ga nergens heen."Ik bleef zijn voorhoofd strelen,met mijn vingers er overheen. Zijn gespierde schouders ontspannen zich geleidelijk, zijn ogen sluiten weer. Zijn ademhaling vertraagde, werd regelmatiger. Ik hoorde de TV aan in de andere kamer, het geluid van stemmen. Niets van dat alles maakte mij uit. Ik bleef daar tot lang nadat Alex in slaap was gevallen-zachtjes de vbrow streelde van de jongen van wie ik hield, in een poging zijn pijn op afstand te houden.

Het meisje waar ik al mijn hele leven naar op zoek ben. Alex verzette zich tegen de drang om Seb van het balkon te gooien en te zien of hij kon vliegen.

Alex pakte onze spullen van de fiets en kocht ze binnen; toen sloot hij de tent dicht, waardoor we vastzaten. "Kom hier, schat, ik hou je warm.

oh, mijn God, " fluisterde ik. "Maar hoe komen ze aan mijn foto? Alex tikte met zijn duim op zijn mond. "Dat ...boek met ieders foto erin, die je op de middelbare school hebt."Jaarboek", zei ik. Probeerde hij grappig te zijn? Maar natuurlijk had hij gelijk; dat is precies waar het vandaan kwam.

Toen we de stad in reden, zag ik een Kmart op een hoek,met zijn bekende rode bord.Ik schraapte mijn keel."Wachten. Kunnen we even stoppen?"Waarvoor?"Ik heb gewoon een paar dingen nodig. Hij zag er geïrriteerd uit, maar trok in een gemeten ruimte. "We hebben niet echt tijd om te winkelen."Ik keek hem aan."sorry dat ik zo frivool ben. Je hebt je koffer al ingepakt, ik heb niet eens schoon ondergoed.Ik ben zo terug.

Alex keek haar aan. Haar mond was een beetje open; ze liep haar Vingernagel tegen haar onderste tanden als ze dacht. Ze had haar haar weer geknoopt aan de nek van haar nek, en een streng was losgegleden op haar schouder, glinsterend in het lantaarnlicht. Plotseling leken al zijn bezwaren zinloos. Niet doen, dacht hij. Je zult er spijt van krijgen. Het kon hem niet meer schelen. Langzaam, niet in staat om zichzelf te stoppen, reikte hij uit en sloeg zijn hand om haar voet.

Zachtjes, ik liep mijn hand over zijn borst, het verkennen van het. Mijn adem voelde strak in mijn keel. Hij was zo mooi. Zijn spieren waren afgezwakt, gedefinieerd, zijn huid warm en glad. Ik streelde mijn handpalm over de lijn van zijn sleutelbeen en voelde de stevigheid van zijn schouder, de kracht van zijn biceps. Ik volgde mijn vingers over de zwarte AK, volgens de regels van de letters. Alex bewoog nauwelijks toen ik hem aanraakte, zijn ogen verlieten me nooit. Uiteindelijk zuchtte ik en liet mijn hand vallen. Ik probeerde te glimlachen. "Ik wil dat al sinds die eerste nacht in de motelkamer doen", gaf ik toe.

Ik kon zijn blik niet ontmoeten. Ik staarde naar de tafel vlak achter hem - de troep kaarten erop, de lantaarn die zijn stille gloed afgaf. "Toen je me je shirt gaf om die avond te dragen, kon ik je voelen. Ik kon je essentie voelen."De wereld ging stil. We stonden slechts enkele centimeters van elkaar af en raakten elkaar niet aan. Buiten hoorde ik het zwakke geruis van de wind die door de bomen waaide. "Hoe voelde het?"vroeg hij met een lage stem. "Graag...thuiskomen", gaf ik toe.

Hij reikte over en vingerde de hanger; ik voelde het tegen mijn huid bewegen. "Willow, kijk," zei hij. "We hebben niet veel gesproken over wat er zou kunnen gebeuren, maar.....je weet dat ik altijd bij je wil zijn, toch? Ik bedoel ... wat er ook gebeurt."En ik had het geweten; ik voelde het elke keer dat hij me vasthield-maar zelfs zo, het daadwerkelijk horen van de woorden maakte mijn hart te vangen. 'Dat wil ik ook,' zei ik. Altijd, Alex.

Willow nestelde zich tegen hem. Hij maakte haar lange haar glad langs de achterkant van haar T-shirt, en voelde de zachtheid ervan. Na een paar ogenblikken viel ze weer in slaap, haar ademhaling warm en regelmatig tegen zijn borst. Alex kuste haar hoofd, zijn armen strak om haar heen. Terwijl hij zelf weer in slaap dreef, zag hij een korte flits van de duizenden engelen die binnenstroomden, maar op dat moment leek het ver weg, bijna onbelangrijk. Het enige wat er toe deed was dat hij in een bed lag met wilg in zijn hand, hun blote benen verstrengeld. Dat was alles wat hij de rest van zijn leven wilde doen.

De drang op dat moment om over te reiken en Willow aan te raken-om zijn vingers door de hare te verbinden terwijl ze haar hand op haar dij rustte, of haar heldere haar terug streelde van haar tempel-was bijna overweldigend. Hij stak zijn armen over zijn borst. "Ja, zeker tijd voor een koffiepauze," zei hij, terwijl hij zijn ogen sloot. "Je kijkt dwars door me heen.

Een tienermeisje lag te slapen op de bank, opgerold onder een rood-zwarte gebreide Afghaan. Ze was op haar zij, met een slanke arm die een werpkussen onder haar hoofd vasthield. Lang golvend blond haar verspreid over haar rug en schouders als een cape. Hoewel ze sliep, kon Alex zien hoe mooi ze was, met haar delicate, bijna elfachtige kenmerken. Hij stond in de deuropening en keek naar de zachte opkomst en val van haar borst.

Alex deed een stille stap dichter bij de keukendeur en keek ongezien toe hoe willow instantkoffie in een paar mokken gooide.Met nog een geeuw schraapte ze haar haar van haar gezicht en strekte zich uit. Ze zag er zo menselijk uit, zo slaperig en slaperig.Alex keek haar even aan en nam haar lange haar, haar brede groene ogen en haar pixieachtige kin in zich. Vluchtig stelde hij zich voor dat haar ogen de zijne zouden ontmoeten, zich afvragend hoe ze eruit zou zien als ze glimlachte

Zijn handen terwijl hij werkte waren behendig en zeker, maar zo zachtaardig-hij was voorzichtig om me niet meer pijn te doen dan nodig was. Ik zat heel stil, durfde nauwelijks te bewegen. Ik was verliefd op hem. De kennis ging door me heen, waarachtiger dan alles wat ik ooit had gekend. Mijn God, Ik was verliefd op hem.

Een ingelijste foto op een stoffige boekenplank trok zijn aandacht; hij kwam dichterbij en pakte het stilletjes op. Een klein meisje met lang blond haar stond onder een boom, haar gezicht gekanteld van vreugde terwijl de gevederde bladeren over haar gezicht borstelden en het omlijsten. Wilg. Willow.