Geraldine Brooks beroemde citaten

De bibliotheek van een man kennen is in zekere mate de geest van een man kennen.

Een boek is meer dan de som van de materialen. Het is een Artefact van de menselijke geest en hand.

Ze was als een vlinder, vol kleur en levendigheid toen ze ervoor koos haar vleugels te openen, maar nauwelijks zichtbaar toen ze ze sloot.

Ga jij maar. Je zet de ene voet voor de andere, en als een dunne stem ergens achter je schreeuwt, doe je alsof je het niet hoort, en blijf je doorgaan.

Wie is de dappere man-hij die geen angst voelt? Als dat zo is, dan is moed slechts een beleefde term voor een geest zonder rationaliteit en verbeelding.

Ik ben nog steeds bezig met mijn ervaringen als journalist. Ik denk dat het geen toeval is dat al mijn drie romans in feite gaan over hoe mensen handelen in een tijd van catastrofe. Gaan ze naar hun beste zelf of naar hun slechtste zelf?

Mijn moeders familie was vol Ierse katholieken-geloof in een uitgebreide ouderwetse, zeer conservatieve en waanzinnig barokke stijl. Ik viel uit de stam over vrouwenrechten en sociale rechtvaardigheid toen ik pas 13 jaar oud was.

Zelfs de klassiekers die we voorlezen aan onze jonge kinderen zijn vol met wolven tanden en brandende ovens en bloederige voeten en ijs scherven doordringende harten. Zelfs het Nieuwe Testament bereikt zijn hoogtepunt met een daad van onuitsprekelijke marteling. We kunnen net zo goed onze kinderen het jaarverslag van Amnesty voorlezen en ermee klaar zijn.

Voor de meeste mensen is chemotherapie niet langer de kamer van verschrikkingen die we vaak denken dat het is. Ja, Het is een beproeving voor sommige mensen, maar het was niet voor mij, noch voor de meeste patiënten die ik leerde kennen tijdens mijn vier maanden van periodieke bezoeken aan de chemo suite.

Ik geloof dat ons moderne Engels gebruik veel te afgeknipt en sober is geworden. Ik heb de laatste tijd uittreksels gelezen uit de dagboeken van 18e-eeuwse zeevaarders, en zelfs de laagste dek-swabber met een druk op de pers wordt een fijnere uitdrukking dan ik de meeste dagen doe.

Ik was bang voor borstkanker, zoals ik vermoed dat de meeste vrouwen zijn, vanaf het moment dat ik de adolescentie raakte. Op die leeftijd, wanneer onze opkomende seksualiteit onze centrale bezorgdheid is, is het idee van misvorming van een borst bijzonder gruwelijk.

Er zijn er altijd een paar die opstaan in tijden van gemeenschappelijke waanzin en de moed hebben om te zeggen dat wat ons verenigt groter is dan wat ons scheidt.

Morele zekerheid kan mensen doof maken voor elke andere waarheid dan de hunne.

Ik denk dat je de offers van een gewone soldaat kunt eren zonder oorlog te verheerlijken.

Het ding dat me het meest aantrekt in historische fictie is het nemen van het feitelijke verslag voor zover het bekend is, dat gebruiken als steigerwerk, en dan de verbeelding de structuur laten bouwen die die dingen vult die we nooit zeker kunnen ontdekken.

Wij zijn niet het enige dier dat treurt; apen, olifanten en honden. Toch zijn wij de enige die martelen.

Zowel mijn moeder als vader waren geweldige lezers, en we gingen elke zaterdagochtend naar de bibliotheek, en mijn zus en ik hadden een bibliotheekkaart als we iets konden doorgeven als een handtekening, en we kwamen allemaal met een arm vol boeken.

Omdat ik ongeveer 14 jaar als krantenverslaggever werkte voordat ik mijn eerste roman probeerde, leerde ik onder bijna alle omstandigheden schrijven - bij kaarslicht, met de hand, in Afrikaanse dorpen waar geen macht was, onder beschietingen in Koerdistan.

11 September 2001 onthulde heldendom bij gewone mensen die misschien door hun leven zijn gegaan en nooit zijn opgeroepen om de omvang van hun moed te tonen.

Mijn ouders waren allebei dol op woorden. Dat was het grote probleem in ons huis.

Ik was echt geïnteresseerd in hoe huwelijken werken, hoe je verliefd kunt zijn op iemand en vele jaren kunt doorbrengen met je levens met elkaar verweven, maar uiteindelijk kan een andere ziel fundamenteel onkenbaar zijn. En ik denk dat de stress van oorlog, wanneer de ene partij weggaat en de andere thuis te maken heeft, een echt beproevende tijd is in veel huwelijken.

Ik kan altijd schrijven. Soms, om zeker te zijn, is wat ik schrijf onzin, maar het zijn woorden op de pagina en daarom is het iets om mee te werken.

Joodse gebeden gaan meestal over dagelijkse dingen - het splintertje nieuwe maan, dauw op het gras, het brood en de wijn.

Mijn zinnen zijn meestal erg kort en nogal spaarzaam. Ik ben meer jouw paragraaf soort meisje.

De Sarajevanen hebben een heel bijzonder wereldbeeld ... een bijtende humor gekoppeld aan dit ondraaglijke verdriet en... vrachtwagens vol lef, Weet je.

En als ik verslag zou doen in Israël, zouden Palestijnen zeggen, de Joden zijn niet zoals wij, en de Joden zouden dezelfde dingen zeggen over de Palestijnen, ze willen niet wat wij willen. En ik heb het nooit gekocht als verslaggever en ik koop het niet als romanschrijver. Ik denk dat het geluid van iemand die huilt om zijn verloren kind hetzelfde klinkt.

Een van de dingen die ik leerde was dat je helemaal niet kunt generaliseren over een vrouw in een sluier. Je kunt niet denken dat je haar verhaal kent, want ze zal je keer op keer in verwarring brengen. Ze kan ingenieur, diplomaat of Arts zijn. Of ze kan een ongelooflijke babe zijn met gebleekt haar tot aan haar middel.

Ik leende zijn helderheid en gebruikte het om mijn weg te zien, en toen geleidelijk, uit de gewoonte om naar de wereld te kijken terwijl hij haar verlichtte, werd het licht in mijn eigen geest opnieuw ontstoken.

Ik nam de T van Logan airport naar Harvard Square. Ik haat autorijden in Boston. Het is het verkeer dat me spaart, en de absoluut vreselijke manieren van de automobilisten. Andere New Englanders noemen Massachusetts chauffeurs "Massholes".

Boekverbranding. Altijd de voorlopers. Herauten van de staak, de ovens, de massagraven.

Als er één klasse van mensen is die ik nooit helemaal heb vertrouwd, is het een man die geen twijfel kent.

In plaats van luiheid, ijdelheid of een intellect gevormd door het lepelvoeden van anderen, hebben mijn meisjes energie, ijver en onafhankelijkheid verworven.

En dus, zoals over het algemeen gebeurt, geven degenen die het meest hebben het minst, en degenen met minder op de een of andere manier shrift om te delen.

We waren te intelligent, te cynisch voor oorlog. Natuurlijk hoef je niet dom en primitief te zijn om een domme, primitieve dood te sterven.

Als iemand zijn fortuin verliest, is het goed als hij arm was voordat hij het verwierf, want armoede vereist bekwaamheid.

...De hagaddah kwam naar Sarajevo voor een reden. Het was hier om ons te testen, om te zien of er mensen waren die konden zien dat wat ons Verenigde meer was dan wat ons verdeelde. Dat mens zijn belangrijker is dan Jood of Moslim, katholiek of Orthodox zijn. blz. 361

Ik denk dat de engste die ik ooit ben geweest in Somalië was. Ik kwam daar aan toen de aflevering die bekend werd als 'Black Hawk Down' nog steeds plaatsvond. De Amerikanen werden nog steeds vastgehouden onder vuur. En iedereen ging eigenlijk de andere kant op, en ik was de enige die mijn hand opstak voor een vlucht.

Als scenarioschrijvers een vrouwelijk personage moeten doden, geven ze haar graag kanker. We hebben zoveel geweldige actrices naar de Grote C zien gaan: Ali MacGraw, Meryl Streep, Emma Thompson, Debra Winger, Susan Sarandon.

Mannen kunnen zich gemakkelijker uit het echte leven verwijderen voor hun kunst. Vrouwen zijn verankerd in de dagelijkse zaken van het krijgen van voedsel op tafel, ervoor zorgen dat ieders sokken overeenkomen, de voetbaluitrusting klaar is. Ik bewonder idealisten, maar ze worden meestal mogelijk gemaakt door iemand die de touw op hun ballon houdt, die de rekeningen betaalt en achter hen aan veegt.

Sydney was in de jaren zestig niet de uitbundige multiculturele metropool die het nu is. In het westelijke deel van de stad gingen dagen voorbij in een door de zon getroffen stupor. 'S avonds verzamelden gezinnen zich op hun veranda' s en wachtten op de 'Zuidelijke buster' - de Onweer die de hitte zou breken en de lucht koel genoeg zou laten om te slapen.

Wanneer ik een woord in het Engels schrijf, een eenvoudig woord, zoals, zeg, 'chef', heb ik onbewust een ruziezuchtige horde de kamer binnengeleid. De Romeinse legionair is daar, schudt zijn pet, of hoofd, en Andy Capp is daar, slungelend in zijn kenmerkende werkende man hoofdbedekking.

Als je non-fictie schrijft, ga je zo ver als je kunt, en dan moet je ethisch stoppen. Je kunt niet gaan. Dat kun je niet veronderstellen. Dat kun je je niet voorstellen. En ik denk dat er iets in de menselijke natuur is dat het verhaal wil afmaken.

Hoewel ik graag hedendaagse fictie lees, voel ik me niet aangetrokken tot het schrijven ervan. Misschien komt het omdat de voormalige journalist in mij te geremd wordt door de pers van de werkelijkheid; als ik denk aan het schrijven van mijn eigen tijd, denk ik altijd aan non-fictieverhalen. Of misschien is het gewoon dat ik het heden te verwarrend vind.

'Je hebt post!'roept de vrolijke Automaat uit op America Online. De vlag op het pictogram van de mailbox zwaait uitnodigend op mijn computerscherm. Voor een seconde ben ik weer 10 jaar oud, wachtend op het fluitje van de postbode om de stilte van een Australische middag te snijden.

God waarschuwt ons om niets aards boven zichzelf lief te hebben, en toch zet hij in het hart van een moeder zo 'n felle hartstocht voor haar baby' s dat ik niet begrijp hoe hij ons Zo kan testen.

Ik wist dat ik journalist zou worden toen ik acht jaar oud was en ik zag de drukpersen rollen bij de krant van Sydney waar mijn vader werkte als proeflezer.