Hannah Kent beroemde citaten

Hoe kan ik zeggen hoe het was om weer te ademen? Ik voelde me pasgeboren. Ik wankelde in het licht van de wereld en nam diepe slokken van frisse zeelucht. Het was laat op de dag: de natte mond van de middag was vol op mijn gezicht. Mijn ziel bloeide op in dat korte moment toen ze me uit de deuren leidden. Ik viel, mijn rokken in de modder, en ik draaide mijn gezicht naar boven als in gebed. Ik had kunnen huilen van het reliëf van het licht.

In IJsland kun je de contouren van de bergen zien waar je ook gaat, en de deining van de heuvels, en altijd daarbuiten de horizon. En er is dit vreemde ding: je bent nooit een soort van verborgen; Je voelt je altijd blootgesteld in dat landschap. Maar het maakt het ook heel mooi.

Mensen spreken over de angst voor het lege doek alsof het een tijdelijke aarzeling is, een trillend moment van twijfel aan zichzelf. Voor mij was het meer alsof ik uit mijn bed werd ontvoerd door een clown, met een rieten stoel in een circusarena werd geduwd en werd verteld een boze leeuw te temmen voor een aanstaande menigte.

Ik heb een diepe en voortdurende liefde voor Ijsland, in het bijzonder het landschap, en bij het schrijven van begrafenisrituelen, probeerde ik voortdurend te zien of ik de buitengewone en onuitsprekelijke kwaliteiten ervan kon distilleren tot een soort poëzie.

Ik hoorde het verhaal van Agnes Magnusdottir voor het eerst toen ik uitwisselingsstudent was in het noorden van IJsland.

Als ik alles geloofde wat iedereen me ooit over mijn familie had verteld, zou ik een ellendiger gezicht zijn dan ik nu ben.

Wanneer heeft een glimlach ooit iemand in de problemen gebracht?

Zo eenzaam maak ik vrienden met de raven die op lammeren jagen.

Ik ben zo lang half bevroren geweest, het is alsof de winter zich in mijn merg heeft gevestigd.

Eindeloze dagen van donkere binnenshuis en haatdragende blikken zijn genoeg om een rijm op iemands botten te zetten.

De somberheid dringt mijn geest binnen en mijn hart fladdert als een vogel die vast wordt gehouden in een vuist.

Wrede vogels, Raven, maar wijs. En schepselen moeten bemind worden om hun wijsheid als ze niet bemind kunnen worden om vriendelijkheid.

Weten wat een persoon heeft gedaan en weten wie een persoon is, zijn heel verschillende dingen.

Alsof het gebed gewoon de zonde eruit zou kunnen rukken. Maar elke vrouw weet dat een draad, eenmaal geweven, op zijn plaats is gefixeerd; de enige manier om een fout glad te strijken is om het allemaal te laten ontrafelen.

Herinneringen verschuiven als losse sneeuw in een wind, of zijn een koor van geesten die allemaal over elkaar praten. Er is alleen maar een gevoel dat wat echt voor mij is, niet echt is voor anderen, en om een herinnering met iemand te delen, riskeer ik mijn geloof in wat er echt is gebeurd te bezoedelen.

Het verraad van een vriend is erger dan dat van een vijand.

Ik lees liever dan met anderen te praten.

Ik wil niet herinnerd worden, Ik wil hier zijn!

Een bubbel van angst gaat door mijn rug. Het is het gevoel op ijs te staan en het plotseling te horen barsten onder je gewicht-zowel spannend als angstaanjagend samen.

Ik heb een fout gemaakt. Ze veroordelen me ter dood en ik vraag om een jongen om me te coachen. Een roodharige jongen, die zijn beboterde brood verslindt en met de zitting van zijn broek nat aan zijn paard wiegt, dit is de jonge man waarvan ze hopen dat hij me op mijn knieën krijgt, vol gebed. Dit is de jonge man waarvan ik hoop dat hij me kan helpen, hoewel ik niet met wat en hoe kan denken.

...vreselijke vogels, gekleed in rood met borsten van zilveren knopen, en opgekropte hoofden en scherpe monden, op zoek naar schuld als bessen op een struik.

Pas later stikte ik Onder het gewicht van zijn argumenten en zijn donkere gedachten werden gearticuleerd. Het was pas later dat onze tongen aardverschuivingen veroorzaakten, dat we gevangen raakten in de scheuren tussen wat we zeiden en wat we bedoelden, totdat we elkaar niet konden vinden, de woorden in onze eigen mond niet vertrouwden.