Azar Nafisi beroemde citaten

Je krijgt een vreemd gevoel als je op het punt staat een plaats te verlaten, zei ik hem, alsof je niet alleen de mensen zult missen van wie je houdt, maar ook de persoon die je nu bent op dit moment en deze plaats, omdat je nooit meer zo zult zijn.

Dat is natuurlijk wat grote werken van verbeelding voor ons doen: ze maken ons een beetje rusteloos, destabiliseren ons, stellen onze vooropgezette opvattingen en formules ter discussie.

Je leest Gatsby niet, zei ik, om te leren of overspel goed of slecht is, maar om te leren over hoe gecompliceerd kwesties zoals overspel en trouw en huwelijk zijn. Een grote roman verhoogt je zintuigen en gevoeligheid voor de complexiteit van het leven en van individuen, en voorkomt je van de eigengerechtigheid die moraliteit ziet in vaste formules over goed en kwaad.

Een roman is geen allegorie.... Het is de sensuele ervaring van een andere wereld. Als je die wereld niet binnengaat, je adem inhoudt met de personages en betrokken raakt bij hun lot, zul je niet in staat zijn om je in te leven, en empathie is de kern van de roman. Zo lees je een roman: je ademt de ervaring in. Begin met ademen.

Zodra we weten van wreedheden kunnen we niet zwijgen, en kennis leidt onvermijdelijk tot een drang om de onschuldigen te beschermen.

Ik eet mijn hart alleen op.

Je hebt verbeelding nodig om je een toekomst voor te stellen die niet bestaat.

De meeste grote werken van de verbeelding waren bedoeld om je te laten voelen als een vreemde in je eigen huis. De beste fictie dwong ons altijd om ons af te vragen wat we als vanzelfsprekend beschouwden. Het stelde tradities en verwachtingen in twijfel als ze onveranderlijk leken.

We spreken van feiten, maar feiten bestaan slechts gedeeltelijk voor ons als ze niet worden herhaald en opnieuw worden gecreëerd door emoties, gedachten en gevoelens. Voor mij leek het alsof we niet echt bestonden, of slechts de helft bestond, omdat we onszelf niet in de verbeelding konden realiseren en niet met de wereld konden communiceren, omdat we verbeeldingswerken hadden gebruikt om als dienstmaagden te dienen voor een of andere politieke truc.

Het is verbazingwekkend hoe, wanneer alle mogelijkheden van je weggenomen lijken te zijn, de kleinste opening een grote vrijheid kan worden.

Als ik me richtte op boeken, was dat omdat ze het enige toevluchtsoord waren dat ik kende, een die ik nodig had om te overleven, om een aspect van mezelf te beschermen dat nu voortdurend in terugtrekking was.

Hoe meer we sterven, hoe sterker we worden

Helaas voor regeringen zoals die van Iran, als ze iets verbieden, worden mensen meer geïnteresseerd.

Alleen nieuwsgierigheid naar het lot van anderen, het vermogen om onszelf in hun schoenen te plaatsen en de wil om hun wereld binnen te gaan door de magie van de verbeelding, creëert deze schok van herkenning. Zonder deze empathie kan er geen echte dialoog zijn, en wij als individuen en naties zullen geïsoleerd en vreemd blijven, gescheiden en gefragmenteerd.

Wij in oude landen hebben ons verleden-we zijn geobsedeerd door het verleden. Zij, de Amerikanen, hebben een droom: ze voelen nostalgie naar de belofte van de toekomst.

We lezen niet om grote fictiewerken om te zetten in simplistische replica ' s van onze eigen realiteit, we lezen voor het pure, sensuele en onvervalste plezier van lezen. En als we dat doen, is onze beloning de ontdekking van de vele verborgen lagen in deze werken die niet alleen de werkelijkheid weerspiegelen, maar een spectrum van waarheden onthullen, en dus intrinsiek tegen de korrel van totalitaire denkwijzen ingaan.

Ik ben een perfect uitgeruste mislukkeling.

Stel je voor dat je over een lommerrijk pad loopt-de zon trekt zich terug en je loopt alleen, gestreeld door het luchtige licht van de late namiddag. Dan voel je plotseling een grote druppel op je rechterarm. Regent het? Jij kijkt omhoog. De lucht is nog steeds bedrieglijk zonnigâ € / seconden later nog een druppel. Dan, met de zon nog steeds aan de hemel, ben je doorweekt in een regenbui. Dit is hoe herinneringen me binnendringen, abrupt en onverwacht.

Kunst is net zo nuttig als brood.

De crisis die Amerika teistert is niet alleen een economische of politieke crisis; iets dieper veroorzaakt ravage in het hele land, een huurling en utilitaire houding die weinig empathie toont voor het werkelijke welzijn van mensen, die verbeelding en gedachte afwijst, passie voor kennis als irrelevant bestempelt.

Degenen in het westen die de repressie van wetten tegen vrouwen in landen als Iran afwijzen, ongeacht hoe goedaardig hun bedoelingen zijn, presenteren een neerbuigende kijk op niet alleen de religie, maar ook op vrouwen die in landen met een moslimmeerderheid wonen, alsof het verlangen naar keuze en geluk het monopolie is van vrouwen in het westen.

De verhalen uit het heden en verleden van Iran herinneren eraan dat vrijheid, democratie en mensenrechten, of fundamentalisme, fascisme en terrorisme niet geografisch en cultureel bepaald zijn, maar universeel.

Het beste literaire werk om de Amerikaanse droom te vertegenwoordigen is 'the Great Gatsby' van F. Scott Fitzgerald. Het laat ons zien hoe dromen kunnen worden besmet door de realiteit, en dat als je geen compromissen sluit, je kunt lijden.

Vaak voel je je een balling in een land waar je geboren bent.

Kijk naar de revolutie van Ayatollah Khomeini en de slogans die ze gebruikten: anti-imperialisme; anti-kolonialisme; de strijd van de niet-bezitters tegen de bezitters; het staatsmonopolie op de economie, dat sterk was gemodelleerd naar de Sovjet-Unie. Al deze dingen kwamen niet uit de Islam. De Islam is niet zo ontwikkeld.

Fundamentalisme is een modern fenomeen. Op dezelfde manier als Hitler een mythologische religie van Duitse zuiverheid en de glorie van het verleden oproept, gebruiken de Islamisten religie om emoties en passies op te roepen bij mensen die al lang onderdrukt zijn om hun doel te bereiken.

Elk groot kunstwerk ... is een viering, een daad van ongehoorzaamheid tegen het verraad, de verschrikkingen en de ontrouw van het leven.

Wat we zoeken in fictie is niet zozeer de werkelijkheid, maar de openbaring van de waarheid.

Ik geloof niet meer dat we kunnen zwijgen. Dat doen we nooit echt, mind you. Op de een of andere manier verwoorden we wat er met ons is gebeurd door het soort mensen dat we worden.

Ik word plotseling weer alleen gelaten op het zonnige pad, met een herinnering aan de regen.

Zodra het kwaad is geïndividualiseerd en deel wordt van het dagelijks leven, wordt de manier om het te weerstaan ook individueel. Hoe overleeft de ziel? is de essentiële vraag. En het antwoord is: door liefde en verbeelding.

Ze was een van die mensen die onherroepelijk, ongeneeslijk eerlijk zijn en daarom tegelijkertijd zowel inflexibel als kwetsbaar.

Er is weinig troost in het feit dat miljoenen mensen ongelukkiger zijn dan wij. Waarom zou de ellende van anderen ons gelukkiger of tevredener maken?

We moesten allemaal boeten, maar niet voor de misdaden waarvan we beschuldigd werden. Er waren andere rekeningen te vereffenen.

De werkelijkheid is zo ondraaglijk geworden, zei ze, zo somber, dat alles wat ik nu kan schilderen de kleuren van mijn dromen zijn.

Met angst komen de leugens en de rechtvaardigingen die, hoe overtuigend ook, ons zelfbeeld verlagen.

Toen ik door de straten liep, vroeg ik mezelf af, zijn dit mijn mensen? is dit mijn thuisstad, ben ik wie ik ben?

degenen die oordelen moeten rekening houden met alle aspecten van de persoonlijkheid van een individu.

ik had hem kunnen vertellen van Gatsby te leren. van de eenzame, geïsoleerde Gatsby, die ook probeerde zijn verleden terug te halen en flash en bloed te geven aan een fantasie, een droom die nooit meer dan een droom was bedoeld.

Herinneringen hebben manieren om onafhankelijk te worden van de realiteit die ze oproepen. Ze kunnen ons verzachten tegen degenen door wie we diep gekwetst zijn of ze kunnen ons boos maken op degenen die we ooit aanvaardden en onvoorwaardelijk liefhadden.

De revolutie leerde me niet getroost te worden door andermans ellende, niet dankbaar te zijn omdat zoveel anderen meer hadden geleden. Pijn en verlies zijn, net als liefde en vreugde, uniek en persoonlijk; ze kunnen niet worden gewijzigd in vergelijking met anderen.

Kleineer in geen geval een werk van fictie door te proberen het om te zetten in een kopie van het echte leven; wat we zoeken in fictie is niet zozeer de werkelijkheid, maar de openbaring van de waarheid.

Elk sprookje biedt het potentieel om de huidige grenzen te overschrijden, dus in zekere zin biedt het sprookje je vrijheden die de werkelijkheid ontkent.

De romans waren een ontsnapping aan de realiteit in de zin dat we ons konden verwonderen over hun schoonheid en perfectie. Vreemd genoeg hebben de romans waarin we zijn ontsnapt ons uiteindelijk ertoe gebracht onze eigen realiteit in twijfel te trekken en te prikkelen, waarover we ons zo hulpeloos sprakeloos voelden.

Een goede roman is een roman die de complexiteit van individuen laat zien en voldoende ruimte creëert voor al deze personages om een stem te hebben; op deze manier wordt een roman democratisch genoemd - niet dat het democratie bepleit, maar dat het van nature zo is. Empathie ligt in het hart van Gatsby, zoals zoveel andere grote romans - de grootste zonde is om blind te zijn voor de problemen en pijn van anderen. Hen niet zien betekent hun bestaan ontkennen.

In alle grote werken van fictie, ongeacht de grimmige realiteit die ze presenteren, is er een bevestiging van het leven tegen de vergankelijkheid van dat leven, een essentiële uitdaging. Deze bevestiging ligt in de manier waarop de auteur de controle over de werkelijkheid neemt door deze op zijn eigen manier opnieuw te vertellen, waardoor een nieuwe wereld wordt gecreëerd. Elk groot kunstwerk, zou ik pompeus verklaren, is een viering, een daad van ongehoorzaamheid tegen het verraad, de verschrikkingen en de ontrouw van het leven. De perfectie en schoonheid van de vorm rebelleren tegen de lelijkheid en slordigheid van het onderwerp.

Niemand van ons kan voorkomen dat we besmet worden door het kwaad van de wereld; het is allemaal een kwestie van welke houding je tegenover hen aanneemt.

Het vergt moed om te sterven voor een zaak, maar ook om voor een zaak te leven.

De reden dat ik zo populair ben, is dat ik anderen terug geef wat ze in zichzelf moeten vinden. Je hebt me niet nodig omdat ik je vertel wat ik wil dat je doet, maar omdat ik verwoord en rechtvaardig wat je wilt doen.

Een roman is niet moreel in de gebruikelijke zin van het woord. Het kan moreel worden genoemd als het ons uit onze stupor schudt en ons de confrontatie laat aangaan met de absoluten waarin we geloven.