Sonia Sotomayor beroemde citaten

Als leden van de rechterlijke macht die de taak hebben om in te grijpen om de garantie van gelijke bescherming uit te voeren, moeten we niet achterover leunen en de raciale ongelijkheid die in onze samenleving bestaat, liever wegwensen dan confronteren.

Je maakt je levenskeuzes in het besef dat je misschien harder moet werken om jezelf te bewijzen.

Doen alsof je een prinses bent is leuk, maar het is zeker geen carrière.

Ik heb nog nooit iets meegemaakt dat het inheemse optimisme en de koppige volharding waarmee ik gezegend was, kon overweldigen.

Succes is zijn eigen beloning, maar falen is ook een geweldige leraar, en niet te vrezen.

Als je ontdekt welke kracht je kunt putten uit je gemeenschap in deze wereld waarvan het zich onderscheidt, kijk dan zowel naar buiten als naar binnen. Bouw bruggen in plaats van muren.

Ik wil openlijk, ondubbelzinnig en zonder twijfel zeggen: ik geloof niet dat een raciale, etnische of gendergroep een voordeel heeft bij een goed oordeel. Ik geloof dat iedereen gelijke kansen heeft om een goede en wijze rechter te zijn, ongeacht hun achtergrond of levenservaringen.

De ervaring heeft me geleerd dat je dromen niet kunt waarderen op basis van de kans dat ze uitkomen. Hun werkelijke waarde ligt in het in ons opwekken van de wil om te streven.

Totdat we gelijkheid in het onderwijs krijgen, zullen we geen gelijke samenleving hebben.

Ik ben gaan geloven dat om te gedijen, een kind ten minste één volwassene in haar leven moet hebben die haar onvoorwaardelijke liefde, respect en vertrouwen toont.

Ik realiseerde me dat mensen een onwerkelijk beeld van mij hadden, dat ik op de een of andere manier een god op de berg Olympus was. Ik besloot dat als ik gebruik zou maken van mijn rol als rechter van het Hooggerechtshof, het zou zijn om mensen te inspireren om te beseffen dat ik ten eerste net als zij was en ten tweede, als ik het kon, konden zij dat ook.

Ik geloof dat iedereen een gelijke kans heeft om een goede en wijze rechter te zijn, ongeacht hun achtergrond of levenservaringen.

Ik streef ernaar om nooit de echte gevolgen van mijn beslissingen voor individuen, bedrijven en de overheid te vergeten.

. . . Maar de ervaring heeft me geleerd dat je dromen niet kunt waarderen op basis van de kans dat ze uitkomen. Hun echte waarde is het inprenten van de wil om te streven. Dat zal, waar het uiteindelijk ook naartoe leidt, je in ieder geval vooruit helpen. En na een tijdje zul je misschien herkennen dat de juiste maatstaf voor succes niet is hoeveel je de afstand tot een verafgelegen doel hebt gesloten, maar de kwaliteit van wat je vandaag hebt gedaan.

De manier om discriminatie op basis van ras te stoppen is door openlijk en openhartig te spreken over het onderwerp ras en de Grondwet toe te passen met open ogen voor de ongelukkige gevolgen van eeuwenlange rassendiscriminatie,

Met mijn academische prestaties op de middelbare school werd ik vrij gemakkelijk geaccepteerd op Princeton en even snel op Yale, maar mijn testscores waren niet vergelijkbaar met die van mijn klasgenoten. En dat is aangetoond door statistieken, daar zijn redenen voor-er zijn culturele vooroordelen ingebouwd in testen, en dat was een van de motivaties voor het concept van positieve actie om te proberen die effecten in evenwicht te brengen.

In elke positie waarin ik ben geweest, zijn er nee-zeggers geweest die niet geloven dat ik gekwalificeerd ben of die niet geloven dat ik het werk kan doen. En ik voel een speciale verantwoordelijkheid om hun ongelijk te bewijzen.

Of we nu geboren zijn uit ervaring of inherente fysiologische of culturele verschillen, ons geslacht en onze nationale afkomst kunnen en zullen een verschil maken in onze beoordeling.

Een overschot aan inspanningen zou een tekort aan vertrouwen kunnen overwinnen.

Diabetes leerde me discipline.

Wanneer een jong persoon, zelfs een begaafde, opgroeit zonder directe levende voorbeelden van wat ze kan streven om te worden-of het nu advocaat, wetenschapper, kunstenaar of leider in een rijk is-blijft haar doel abstract. Modellen die in boeken of op het nieuws verschijnen, hoe inspirerend of vereerd ze ook zijn, zijn uiteindelijk te ver weg om echt te zijn, laat staan invloedrijk. Maar een rolmodel in het vlees biedt meer dan inspiratie; zijn of haar bestaan is een bevestiging van mogelijkheden die men misschien alle reden heeft om te twijfelen, zeggende: 'Ja, iemand zoals ik kan dit doen.

Ik was vijftien toen ik begreep hoe het komt dat dingen kapot gaan: mensen kunnen zich het standpunt van iemand anders niet voorstellen.

Je kunt geen minderheid zijn in deze samenleving zonder dat iemand afkeuring uitspreekt over positieve actie.

Soms worden idealistische mensen afgeschrikt van de hele business van netwerken als iets besmet door vleierij en het nastreven van egoïstisch voordeel. Maar deugd in de duisternis wordt alleen in de hemel beloond. Om te slagen in deze wereld moet je bekend zijn bij mensen.

Hoewel ik ben opgegroeid in zeer bescheiden en uitdagende omstandigheden, beschouw ik mijn leven als onmetelijk rijk.

Mijn diabetes is zo ' n centraal onderdeel van mijn leven... het leerde me discipline... het heeft me ook geleerd over moderatie... Ik heb mezelf getraind om super waakzaam te zijn... omdat ik me beter voel als ik de controle heb.

We passen de wet toe op feiten. We passen gevoelens niet toe op feiten.

Er zijn voordelen aan tegenspoed, en ze onthullen zichzelf niet totdat ze getest zijn. Of het nu gaat om ernstige ziekte, financiële problemen of de eenvoudige beperking van ouders die beperkt Engels spreken, moeilijkheden kunnen onverwachte sterke punten benutten.

Ik ben een product van positieve actie. Ik ben de perfecte affirmative action baby. Ik ben Puerto Ricaans, geboren en getogen in de south Bronx. Mijn testscores waren niet vergelijkbaar met die van mijn collega ' s van Princeton en Yale. Niet zo ver weg dat ik niet in staat was om te slagen in die Instellingen.

De waarheid is dat ik sinds mijn kindertijd een existentiële onafhankelijkheid had gecultiveerd. Het kwam door de volwassenen om me heen als onbetrouwbaar te zien, en zonder dat had ik het gevoel dat ik het niet had overleefd. Ik gaf veel om iedereen in mijn familie, maar uiteindelijk was ik afhankelijk van mezelf.

Wanneer iedereen op school één taal spreekt, en veel van de ouders van je klasgenoten die ook spreken, en je naar huis gaat en ziet dat je gemeenschap anders is, is daar een gevoel van schaamte aan verbonden. Het kost echt opgroeien om de specialiteit van anders zijn te koesteren.