Ma Jian beroemde citaten

Alles wat ik was draag ik met me mee, alles wat Ik zal loochenen wachtend op de weg die voor me ligt.

Ik verliet Beijing in 1987, kort voordat mijn boeken daar werden verboden, maar ben voortdurend teruggekeerd.

Om zelfbewust te worden, moeten mensen een veelheid aan meningen kunnen horen en vervolgens hun eigen mening kunnen vormen. Ze moeten kunnen zeggen, schrijven en publiceren wat ze willen. Vrijheid van meningsuiting is het meest fundamentele, maar fundamentele recht. Zonder dat worden mensen gereduceerd tot automaten.

Alleen wanneer je je bewust bent van de uniekheid van ieders individuele lichaam, zul je een gevoel van eigenwaarde beginnen te hebben.

Voordat de contracultuurrevolutionair Li Lian in 1971 werd geëxecuteerd voor kritiek op de culturele revolutie, duwden pour-politieagenten haar gezicht tegen het raam van een vrachtwagen, Tilden haar shirt op en sneed haar nieren uit met een chirurgisch mes,zei Mau Sen, zijn gezicht steenachtig en Wit. ik denk dat het verwijderen van de organen van veroordeelden terwijl ze nog in leven zijn te veel is. Het is volledig in strijd met de medische ethiek.dit is een dissectie Klasse,geen politieke bijeenkomst, zei Sun Chunlin.

Red Dust ging over de late jaren tachtig; het was een tijd van ontluikende hoop en openstelling en mensen die op zoek waren naar nieuwe manieren.

De Olympische Spelen in Beijing vertegenwoordigen de grootse entree van China op het wereldtoneel en de bevestiging van zijn nieuwe supermachtstatus.

Tirannieën willen niet alleen je geest en gedachten beheersen, maar ook je vlees.

China ontbreekt volledig aan zelfbewustzijn en als iemand die buiten die samenleving is gestapt, heb ik de verantwoordelijkheid om erover te schrijven zoals ik het zie.

In 1989 was ik op het Tiananmenplein met de studenten, woonde in hun geïmproviseerde tenten en voegde zich bij hun jubelende zang van de Internationale. In de twee decennia daarna, elke keer dat ik terug ben gegaan, lijken visioenen uit die dagen met toenemende volharding terug te keren.

In februari van dit jaar keerde ik terug naar China om mijn volgende boek te onderzoeken. De autoriteiten weten van de romans van mij die in het Westen zijn gepubliceerd, waaronder de laatste, Beijing Coma, over een student die op het Tiananmenplein is neergeschoten, maar tot nu toe hebben ze me toegestaan terug te keren.

Het is van vitaal belang voor mij, zowel persoonlijk als voor mijn schrijven, om vrij naar China terug te kunnen keren, dus het feit dat ik de toegang werd geweigerd, heeft me diepe bezorgdheid en verdriet bezorgd.

Wonen in Londen is alsof je op een luxe cruiseschip zit.

Ik wilde analyseren en begrijpen hoe het Chinese volk zijn leven zo kon laten verpletteren door angst.

Ik laat me niet door een politieke partij vertellen hoe ik moet leven, wanneer ik moet sterven of waar ik in moet geloven. Onze zielen zijn verbonden met het universum, maar we kunnen de hemel nooit zien, omdat ons vlees ons verbindt met de aarde en de mensen om ons heen. Maar als de mensen om je heen hun wil om vrij te zijn hebben verloren, dan wordt de aarde een hel.

Ik geloof dat de macht van literatuur sterker is dan de macht van tirannie.

Beijing Coma heeft me tien jaar gekost.

De letterlijke betekenis van de Chinese karakters voor revolutie is eliminatie van het leven

Ik hoop dat de Chinese regering zal beseffen dat het zinloos is om de Vrijheid van meningsuiting te onderdrukken, en dat, in tegenstelling tot wat zij geloven, de kracht van een regime niet berust op het onderdrukken van een veelheid aan meningen en ideeën, maar op zijn vermogen en bereidheid om ze aan te moedigen.

Ik bedoelde dat het Chinese volk zich niet bewust is van hun eigen valstrik. Ze geloven dat ze in een vrije samenleving leven, maar beseffen niet hoeveel ze worden gecontroleerd en gecontroleerd, hoeveel de informatie die ze ontvangen wordt beperkt en vervormd, totdat ze uit de lijn stappen, dat wil zeggen, en de zware hand van de staat op hen voelen vallen.

Wanneer de geschiedenis wordt gewist, worden ook de morele waarden van mensen gewist.

Het Chinese volk is gedwongen het bloedbad in Tiananmen te vergeten. Er is geen openbaar debat geweest over de gebeurtenis, geen officiële verontschuldiging. De media mogen het niet vermelden. Tot op de dag van vandaag worden mensen vervolgd en gevangengezet voor het verspreiden van informatie over het onderwerp.