Jung Chang beroemde citaten

Als je liefde hebt, is zelfs gewoon koud water zoet.

Mijn oma ' s voeten waren gebonden toen ze twee jaar oud was. Haar moeder...eerst wond ze een stuk witte doek van ongeveer zes meter lang om haar voeten, waarbij alle tenen, behalve de grote teen, naar binnen en onder de zool werden gebogen. Toen plaatste ze een grote steen bovenop om de boog te verpletteren.

Mijn vader zei dat hij naar het partijcomité van de stad Jinzhou zou schrijven om toestemming te vragen om 'over liefde te praten'...mijn moeder veronderstelde dat het een beetje leek op het vragen van toestemming van het hoofd van het gezin...de Communistische Partij was de nieuwe patriarch.

In het voorjaar van 1989...Ik zag de opbouw van demonstraties van Chengdu naar het Tiananmenplein. Het viel me op dat angst zo was vergeten dat slechts weinig van de miljoenen demonstranten gevaar zagen. De meesten leken verrast te zijn toen het leger het vuur opende.

De Chinezen leken Mao op een oprechte manier te rouwen. Maar ik vroeg me af hoeveel van hun tranen echt waren. Mensen hadden zo geoefend met acteren dat ze het verwarden met hun ware gevoelens.

Ik mocht geen aantekeningen maken, maar mijn vriend en ik onthielden die twee en een halve pagina. De meeste mensen spraken me aan vanwege de waarschuwing. Ze wisten dat dit boek niet de officiële lijn zou zijn.

China is welvarender dan voorheen. De mensen hebben een beter leven, maar ze zijn niet gelukkig en zelfverzekerd omdat de littekens er nog steeds zijn.

Ik heb graag Chinese meubels in mijn huis als een constante en pijnlijke herinnering aan hoeveel er in China is vernietigd. Het contrast tussen de schoonheid van het verleden en de lelijkheid van het moderne is nergens scherper dan in China.

Misschien ligt mijn hart nog steeds in China.

Ik heb altijd al schrijver willen worden.

Ik zou het fijn vinden als de Chinezen mijn boek zouden lezen. Er is een Chinese vertaling waaraan ik zelf heb gewerkt, gepubliceerd in Hong Kong en Taiwan. Veel exemplaren zijn naar China gegaan, maar het is nog steeds verboden.

Wat de Chinese samenleving heeft gekenmerkt, is het niveau van wreedheid, niet alleen revoluties en oorlogen. We moeten het volledig verwerpen, anders zal er in een andere omwenteling nog meer wreedheid zijn.

Ik denk dat vanwege hun vreselijke verleden, vooral deze eeuw, de Chinezen wreedheid meer dan veel andere mensen zijn gaan accepteren, iets waar ik me erg ongelukkig over voel.

Ik herinner me dat mijn moeder naar een steen wees en zei dat dit het soort steen was dat mensen op de voeten van de babymeisjes legden om te voorkomen dat ze probeerden weg te klimmen en hun voeten los te maken.

Terwijl ik wilde zwanen schreef dacht ik dat de hongersnood het gevolg was van economisch wanbeheer, maar tijdens het onderzoek realiseerde ik me dat het iets sinisters was.

...verveling was net zo vermoeiend als zware arbeid.

...ga in de richting waarin je hoofd is gericht.

Als kind was mijn idee van het Westen dat het een miasma van armoede en ellende was, zoals dat van het dakloze 'kleine Lucifermeisje' in het verhaal van Hans Christian Andersen. Toen ik in de kinderkamer zat en mijn eten niet wilde opeten, zei de leraar: 'denk aan alle hongerige kinderen in de kapitalistische wereld!

Hoewel mijn boek verboden is, mag ik nog steeds naar China reizen. Er is niet langer het soort controle dat Mao vroeger had - er zijn diepe fundamentele veranderingen in de samenleving geweest.

Voor iedereen om hun hart te openen, hebben ze de juiste sfeer nodig, en iets om hen te stimuleren. Voor mijn moeder was het haar reis naar het buitenland: ze was in een zeer ontspannen, begripvolle omgeving. Ik was erg sympathiek tegenover haar.

Als een man macht krijgt, stijgen zelfs zijn kippen en honden naar de hemel.

Op mijn vijftiende werd mijn grootmoeder de concubine van een krijgsheer generaal.

Als kinderen werden opgevoed om non-conformisten te worden, zou dat hun leven alleen maar ruïneren. Dus ouders in heel China die van hun kinderen hielden, zeiden dat ze moesten doen wat Voorzitter Mao zei. Het was niet mogelijk om hen iets anders te vertellen.

Ik heb niet langer de vreselijke nachtmerries die ik vroeger had. Mao was net overleden in 1976, en China begon zich te openen. Voor het eerst werden beurzen toegekend om naar het Westen te gaan om te studeren op academische verdienste.

Toen ik in China was, was Mao voorzitter, en ouders waren doodsbang om hun kinderen iets te vertellen dat verschilde van de partijlijn voor het geval de kinderen het zouden herhalen en het hele gezin in gevaar zouden brengen.

Toen hij mijn grootmoeder vroeg of ze het erg vond om arm te zijn, zei ze dat ze blij zou zijn om alleen haar dochter en zichzelf te hebben: 'als je liefde hebt, is zelfs gewoon water zoet.