Hubert Selby, Jr. beroemde citaten

Ik denk dat de functie van lijden is om me te laten weten dat mijn waarneming scheef is; wat ik doe is het beoordelen van natuurlijke gebeurtenissen op een zodanige manier dat ik lijden in mezelf creëer. Je hebt bijvoorbeeld pijn over bepaalde omstandigheden, bepaalde situaties die zich voordoen. En als je gewoon zegt 'ok, hier ben ik, Ik ga de pijn ervaren', dan lijd je niet. De weerstand en de mate van weerstand tegen het natuurlijke verschijnsel van het leven veroorzaakt enorm lijden.

Soms hebben we de absolute zekerheid dat er iets in ons is dat zo afschuwelijk en monsterlijk is dat als we het ooit uitzoeken, we er niet naar kunnen kijken. Maar het is wanneer we bereid zijn om oog in oog te staan met die demon dat we de engel tegenkomen.

Er is verdriet en pijn in ieders leven, maar zo nu en dan is er een lichtstraal die de eenzaamheid in je hart doet smelten en troost brengt als hete soep en een zacht bed.

Maar om te geloven dat het verkrijgen van spullen het doel en doel van het leven is, is waanzin.

De verantwoordelijkheid van de kunstenaar is om het menselijke ego te overstijgen.

Soms lijkt het stil te staan. Alsof je in een zak zit en je er niet uit kunt komen en iemand je altijd vertelt dat het met de tijd beter zal worden en de tijd lijkt gewoon stil te staan en om jou en je pijn te lachen.

Ik zat thuis en had een diepgaande ervaring. Ik ervoer, in heel mijn wezen, dat ik op een dag zou sterven, en het zou niet zijn alsof het was gebeurd, bijna stervende maar op de een of andere manier in leven blijven, maar ik zou gewoon sterven! En twee dingen zouden vlak voor mijn dood gebeuren: ik zou mijn hele leven betreuren; ik zou het opnieuw willen leven. Dit maakte me bang. De gedachte dat ik mijn hele leven zou leven, ernaar zou kijken en beseffen dat ik het verknalde, dwong me iets met mijn leven te doen.

Ik kende het alfabet. Misschien kan ik schrijver worden.

De weerstand en de mate van weerstand tegen het natuurlijke verschijnsel van het leven veroorzaakt enorm lijden.

Het is duidelijk dat ik geloof dat het nastreven van de Amerikaanse droom niet alleen nutteloos is, maar ook zelfdestructief, omdat het uiteindelijk alles en iedereen vernietigt die erbij betrokken is. Per definitie moet het, want het voedt alles behalve die dingen die belangrijk zijn: integriteit, ethiek, waarheid, ons hart en onze ziel. Waarom? De reden is simpel: omdat leven / leven geven is, niet krijgen.

Een kunstenaar zijn vereist niet veel, alleen alles wat je hebt. Wat natuurlijk betekent dat als het proces je leven geeft, het je ook dichter bij de dood brengt. Maar het is geen probleem. Ze zijn één in hetzelfde en kunnen niet worden vermeden of ontkend. Dus wanneer ik dit proces volledig omhels, dit leven/dood, en mezelf eraan overgeef, transcendeer ik al dit zinloze geklets en hang ik rond met de goden. Het lijkt me dat dat de toegangsprijs waard is.

Het maakt niet uit hoe mooi de buitenkant kan zijn, de binnenkant heeft nog steeds gevoelens en behoeften die alleen woorden niet vervullen.

Ik heb rituelen voor het opruimen van wrok, teleurstellingen, hartzeer, depressie en voor werk. Een van de dingen die ik doe is oude dingen doornemen als ik al een tijdje niet meer kan schrijven.

Wekenlang dacht Tyrone dat hij elk moment zou sterven, en er waren ook momenten dat hij bang was dat hij niet zou sterven.

...en hij ging gewoon achterover zitten en staarde naar de buis, bijna geïnteresseerd in wat er gebeurde, in een poging het vermogen te vinden om in die leugen te geloven, zodat hij de innerlijke kon geloven.

...en de nacht was comfortabel warm terwijl het zachte gefilterde licht de duisternis in de schaduwen bleef duwen terwijl ze elkaar vasthielden en elkaar kusten en elkaars duisternis in de hoek duwden, gelovend in elkaars licht, elkaars dromen.

daarom maak je je geen zorgen om de wereld. ze doen je toch gewoon. je kunt niet op ze vertrouwen, want vroeg of laat keren ze zich tegen je of laten ze je daar met rust.

Maar ik wist dat ik ooit zou sterven. En vlak voor mijn dood zouden er twee dingen gebeuren; nummer 1: Ik zou mijn hele leven spijt hebben. Nummer 2: Ik zou mijn leven opnieuw willen leven.

... Ik begon 36 uur voor mijn geboorte te sterven, dus sterven was een manier van leven voor mij.

Ik vermoed dat er nooit een requiem voor een droom zal zijn, simpelweg omdat het ons zal vernietigen voordat we de gelegenheid hebben om te rouwen dat het voorbijgaat.

Uiteindelijk moeten we allemaal de volledige en totale verantwoordelijkheid aanvaarden voor onze daden, alles wat we hebben gedaan en niet hebben gedaan.

De stem was zo vol nostalgie dat je bijna de herinneringen door de blauwe rook kon zien zweven, herinneringen niet alleen aan muziek en vreugde en jeugd, maar misschien ook aan dromen. Ze luisterden naar de muziek, elk hoorde het op zijn eigen manier, zich ontspannen en een deel van de muziek, een deel van elkaar, en bijna een deel van de wereld.

Er was een hemel ergens boven de toppen van de gebouwen, met sterren en een maan en alle dingen die er in een hemel zijn, maar ze waren tevreden om aan de verre straatverlichting te denken als planeten en sterren. Als de lichten je beletten de hemel te zien, doe dan een beetje magie en verander de realiteit om aan de behoefte te voldoen. De straatverlichting was nu planeten en sterren en maan.

Ze waren luxueus in het gevoel van diepe en alles doordringende Tevredenheid, een gevoel van absoluut weten dat alles goed was met de wereld en hen en dat de wereld niet alleen hun Oester was, maar ook hun linguine met mosselsaus. Niet alleen waren alle dingen mogelijk, maar alle dingen waren van hen.

Het leven was niet langer iets om te verdragen, maar om te leven.

Maar je kunt niet iedereen buitensluiten. Je moet iemand hebben om van te houden. . .iemand om aan vast te houden. . . iemand--

Hoe ze ook het gevoel hadden dat ze nu vastzaten toen ze vertrokken, ze waren voorbij het punt van geen terugkeer.

Ik heb me altijd vervreemd gevoeld. Ik realiseerde me dat ik al mijn hele leven doodsbang ben. Dus ik kan die angst identificeren die zoveel mensen drijft waarover ik schrijf.

Alle energie van hun frustratie en angst gaat in hun gelach.

Hij wist niet wat hem versloeg, maar hij voelde dat het iets was waar hij niet mee om kon gaan, iets dat ver buiten zijn macht lag om te controleren of zelfs op dit moment in de tijd te begrijpen.

Alles was verkeerd. Daarom werkte het zo goed.

Een buitengewone writer....It is de uitgestrektheid van Nick Tosches ' hart dat het mogelijk maakt om de duisternis te onthullen.

Een van de dingen waar ik me door de jaren heen bewust van ben geworden, is hoeveel ik van de mensen hou waar ik over schrijf.

Er zijn veel mensen in dit land die mijn schrijven echt leuk vinden. Veel schrijvers hebben respect voor mij. Het zogenaamde establishment? Ze haten me.

Ik denk dat je zou kunnen zeggen dat de inspiratie voor 'Requiem for a Dream' is om te zien hoe de Amerikaanse droom niet alleen zoveel levens in de VS vernietigt, maar de rest van de wereld infecteert met zijn obsessie om meer te krijgen, het dodelijke effect dat op de planeet heeft negeren.

Mijn schrijven is geïnspireerd door zowat alles, maar ik ben me niet bewust van zoveel van het proces.