Adam Hochschild beroemde citaten

Werken is moeilijk. Afleidingen zijn er in overvloed. En de tijd is kort.

Geen enkel internationaal gerecht kan ooit een werkend nationaal rechtssysteem vervangen. Of voor een samenleving.

Op een dag, Ik twijfel er niet aan, zullen de doden van de oorlogen van vandaag worden gezien met een soortgelijk gevoel van verdriet over onnodig verlies en dwaasheid als die miljoenen mannen die op de begraafplaatsen van Frankrijk en België liggen - en tientallen miljoenen Amerikanen zullen een soortgelijke afkeer voelen voor de politici en generaals die zo verkwistend waren met het leven van anderen.

Newt Gingrich mist zelden een kans om op te merken dat hij een historicus is.

Ik zit achter een slang aan en alsjeblieft, Ik zal het scotchen.

De Eerste Wereldoorlog heeft op zoveel manieren de 20e eeuw gevormd en onze wereld echt ten kwade veranderd.

En toch wordt de wereld waarin we leven-haar verdeeldheid en conflicten, haar groeiende kloof tussen rijk en arm, haar schijnbaar onverklaarbare uitbarstingen van geweld-veel minder gevormd door wat we vieren en mythologiseren dan door de pijnlijke gebeurtenissen die we proberen te vergeten. Leopold ' s Congo is slechts een van die stiltes van de geschiedenis.

In zijn felle, gedurfde vastberadenheid om het leven van hedendaagse slaven van dichtbij te zien, doet Benjamin Skinner me denken aan de Britse abolitionist van tweehonderd jaar geleden, Zachary Macaulay, die ooit op een slavenschip over de Atlantische Oceaan reisde en aantekeningen maakte. Skinner gaat overal heen, van grensovergangen tot bordeel tot onderhandelingssessies met handelaars in mensen, om ons dit levendige, brandende verslag te brengen van het brede netwerk van mensenhandel en slavernij dat de wereld van vandaag overspant.

Ik denk dat de Spaanse Burgeroorlog in veel opzichten de eerste slag van de Tweede Wereldoorlog was. immers, waar anders in de wereld op dit punt had je Amerikanen in uniform die werden gebombardeerd door Nazi-vliegtuigen vier jaar voordat de VS de Tweede Wereldoorlog ingaat? Hitler en Mussolini sprongen aan de kant van Francisco Franco en zijn Spaanse nationalisten, stuurden hen enorme hoeveelheden militaire hulp, vliegtuigen, tanks - en Mussolini stuurde ook 80.000 grondtroepen - omdat ze een sympathieke bondgenoot aan de macht wilden. Dus ik denk dat het echt de openingsact van de Tweede Wereldoorlog was.

Groeiende ongelijkheid is een enorm probleem, en is natuurlijk nauw verbonden met vreemdelingenhaat en racisme.

Ik denk dat George Orwell gelijk heeft. Er zijn zeker momenten waarop politieke verschillen klein lijken, en iemand kan beweren niet-politiek te zijn of uit de strijd te willen blijven, maar vandaag is niet een van die momenten.

Zo ' n 2.800 Amerikanen gingen naar Spanje [tijdens de Spaanse Burgeroorlog], en het was verreweg het grootste aantal Amerikanen voor of sindsdien die zich ooit bij de burgeroorlog van iemand anders hebben aangesloten. Ik denk dat het vooral mensen waren die diep gealarmeerd waren door de dreiging van het fascisme. Dat zagen ze aan de horizon. Ik citeer een vrijwilliger, Maury Colow uit New York, die zei: "voor ons was het nooit Franco, het was altijd Hitler."

Veel van de belangrijkste wapens die de nazi ' s tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten, hadden hun eerste proef in gevechten in Spanje - het Messerschmitt 109-gevechtsvliegtuig bijvoorbeeld, de Stuka-duikbommenwerper, het 88 millimeter-artilleriestuk, dat zowel voor luchtafweerdoeleinden als voor beschietingen op de grond kon worden gebruikt. En Amerikaanse soldaten waren het slachtoffer van deze dingen in Spanje, Amerikaanse vrijwilligers. Dus deze oorlog was echt een proeftuin voor Hitler. En hij leerde er veel van over de sterke en zwakke punten van deze verschillende wapens.

Over Duitsland in 1933 gesproken, ik denk niet dat je jezelf uit de politiek kunt verwijderen als je in zoveel landen - de Verenigde Staten, polen, hongarije en vele anderen - politici aan de macht hebt of strijden om de macht die tactieken en elementen van hun aantrekkingskracht uit het draaiboek van het fascisme halen.

Vergeleken met hoe we het in de Verenigde Staten hebben ontweken, zou Canada echt trots moeten zijn op hoe je een aanzienlijk aantal vluchtelingen hebt verwelkomd - veel meer in feite dan wij Amerikanen, ook al is onze bevolking veel groter.

De dingen zijn de laatste jaren openlijk extremer geworden. Ik gaf lezingen in Hongarije, waarvan premier Victor Orban een voorbeeld is van deze trend. Overal in Boedapest zijn beelden vervangen, museumstukken zijn opnieuw gemaakt, om etnische Hongaren, niet Joden, te veranderen in de belangrijkste slachtoffers van de Duitsers tijdens de Tweede Wereldoorlog. vijf jaar geleden, Wie had dat ooit gedacht?

Ik kan zeker sympathiseren met schrijvers die zichzelf of hun geliefden niet in gevaar willen brengen.

In Canada, de VS en het grootste deel van Europa kan het gemakkelijk zijn om politieke standpunten in te nemen, dit is iets waarvoor je gedwongen kunt worden te betalen met je leven, of je vrijheid, in vele andere delen van de wereld, van Iran tot Rusland tot Pakistan tot China.

Een van mijn favoriete hedendaagse fictie schrijvers is een Texaan, Ben Fountain. Zijn buitengewone roman, Billy Lynn ' s Long Half-Time Walk, speelt zich allemaal af tijdens de halftime show bij een voetbalwedstrijd van de Dallas Cowboys. Niemand heeft beter de Amerikaanse honger naar spektakel, het verband tussen sport en politiek en de absolute waanzin van George W. Bush ' s Oorlog in Irak samengevat.

De overleden Nadine Gordimer in Zuid-Afrika, bijvoorbeeld, had een prachtig vermogen om de onrechtvaardigheden en tegenstrijdigheden van haar land op papier te zetten. Ditto voor haar landgenoot de grote toneelschrijver Athol Fugard.

Weet je, in 1936 sprak Hitler al heel luid over zijn wens om uit te breiden naar het oosten. Mussolini ging in 1935 naar Ethiopië en veroverde het jaar daarop een kolonie. Dus de mensen in die tijd zagen fascisme niet alleen als een kwaad, maar als een agressief kwaad dat zich leek te verspreiden.

Zelfs [Ernst] Hemingway, misschien wel de meest opzettelijk niet-politieke van de Amerikaanse schrijvers, werd hartstochtelijk partijdig tijdens de Spaanse Burgeroorlog.

Hoeveel grote schrijvers zijn er die totaal niet-politiek zijn? Je kunt de Franse Revolutie horen in de poëzie van [Percy Bysshe] Shelly en [John] Wordsworth; je kunt de enorme ongelijkheden van het tsaristische Rusland voelen in [Anton] Tsjechov en [Lev] Tolstoj.

Als je reële lonen dalen, je baan in gevaar is, je bang bent dat je kinderen slechter af zijn dan jij, is het verleidelijk om het allemaal de schuld te willen geven aan een gemakkelijk identificeerbaar doelwit: Moslims, immigranten, vluchtelingen, zwarten, Joden.

Ronald Reagan perfectioneerde de subtielere versie lang geleden door te praten over "welzijnsmoeders" - een code frase voor mensen van kleur.