Steve Toltz beroemde citaten

Ik ben vaak bestempeld als een crimineel, een anarchist, een rebel, soms menselijk afval, maar nooit een filosoof, wat jammer is, want dat is wat ik ben. Ik koos een leven los van de gemeenschappelijke stroom, niet alleen omdat de gemeenschappelijke stroom me ziek maakt, maar omdat ik de logica van de stroom in twijfel trek, en niet alleen dat - ik weet niet of de stroom bestaat! Waarom zou ik mij aan het wiel vastketenen als het wiel zelf een constructie, een uitvinding, een gemeenschappelijke droom zou kunnen zijn om ons tot slaaf te maken?

Soms is niet praten moeiteloos, en andere keren is het vermoeiender dan het tillen van piano ' s.

Of over hoe je als kind, om te voorkomen dat je de menigte volgt, Je wordt aangevallen met de zin "als iedereen van een brug springt, zou je dat doen? maar als je volwassen bent en anders zijn is plotseling een misdaad, lijken mensen te zeggen: "Hé. Iedereen springt van een brug. Waarom ben jij dat niet?

Amen ' is als de verzendknop op een e-mail.

Ik ging eigenlijk eerst schrijven om mijn inkomen aan te vullen, wat een vreemd ding was om te doen, en eigenlijk faalde.

ze gaf me een blik die behendig tederheid combineerde met afkeer. Tot op de dag van vandaag bezoekt de herinnering aan die blik mij nog steeds als een getuige van een Jehova: ongevraagd en onvermoeibaar.

Let 's not mince words: de binnenkant van de Sydney casino ziet eruit alsof Vegas had een onwettige kind met Liberace' s onderbroek, en dat kind viel van een trap en sloeg zijn hoofd op de rand van een schop.

Wees niet bang om niets te hebben.

Ik word graag beïnvloed door andere schrijvers.

Optimisme is niet grappig tenzij je de persoon uitlacht, terwijl extreem pessimisme extreem grappig is. Zijn overdrijving.

Er is iets arbitrair aan prijzen.

Ik word beïnvloed door boeken die geen oog hebben voor het eindspel, maar die proberen om op elke pagina onderhoudend te zijn.

Ik heb geen deel uitgemaakt van de criminele wereld,

Ik heb niet echt een kantoor of zo, en Ik wil graag om de twee uur verhuizen. Dus ik schrijf gewoon in een park, op een bankje, in de bibliotheek, in een café, terug naar de bibliotheek, dat soort dingen.

Raymond Chandler ik hou veel van de Oostenrijkse schrijver Thomas Bernhard. Ik hou echt van zijn stem.

Mensen dragen hun geheimen op verborgen plaatsen, niet op hun gezicht. Zij dragen lijden op hun gezicht. Ook bitterheid als er ruimte is.

Onderhandelen met herinneringen is niet eenvoudig: hoe te kiezen tussen degenen die hijgen om verteld te worden, degenen die nog rijpen, degenen die al verschrompelen, en degenen die voorbestemd zijn om verminkt te worden door taal en er verpulverd uit te komen?

Dat is hoe we glijden, en terwijl we glijden geven we de schuld van de problemen van de wereld aan kolonialisme, imperialisme, kapitalisme, corporatisme, domme blanke mannen en Amerika, maar het is niet nodig om een merknaam van schuld te maken. Individueel eigenbelang: dat is de bron van onze afdaling, en het begint ook niet in de directiekamers of de oorlogskamers. Het begint thuis.

Ik denk dat dat het echte verlies van onschuld is: de eerste keer dat je een glimp opvangt van de grenzen die je potentieel zullen beperken.

Het moment leek eindeloos, maar het was waarschijnlijk maar de helft.

Er zijn mensen op deze aarde gezet om wetten te maken die bedoeld zijn om de geesten van mensen te breken. Er zijn mensen die hier gezet zijn om hun geest te laten breken door degenen die hier gezet zijn om hen te breken. Dan zijn er degenen die hier zijn om de wetten te breken die de mensen breken die de geesten van andere mensen breken. Ik ben een van die mannen. - Harry West.

We waren op weg naar de twintigste verdieping en deelden de lift met twee pakken met mannen erin.

Spijt kwam naar voren en vroeg me of ik ze graag zou bezitten. Weigerde ze voor het grootste deel, maar nam er een paar zodat ik deze relatie niet met lege handen zou verlaten.

[Ik zal je leren] hoe je de ramen van je hart niet open moet laten als het lijkt op regen en hoe iedereen een stomp heeft waar iets noodzakelijk is geamputeerd.

Immers, geheugen is misschien het enige op aarde dat we echt kunnen manipuleren om ons te dienen, dus we hoeven niet terug te kijken naar onszelf in het terugtrekkende verleden en te denken, wat een klootzak!

Soms gooien ze hun vrijheid zo snel af, dat je zou denken dat het hen verbrandde.

Ik heb geen groot respect voor de realiteit of het krijgen van de 'feiten' als middel om een verhaal samen te stellen.

Verliezers geven hun ouders de schuld; mislukkelingen geven hun kinderen de schuld.

Wat een smerige daad van wreedheid, een stervende man zijn laatste wens geven. Besef je niet dat hij het niet wil? Zijn echte wens is niet te sterven.

Ik was zo blij dat ik alle mensen in papieren vliegtuigen wilde vouwen en ze in het oog zonder deksel van die grote gele maan wilde vliegen.

Het spel is een analogie voor het leven: er zijn niet genoeg stoelen of goede tijden om rond te gaan, niet genoeg eten, niet genoeg vreugde, noch bedden, noch banen, noch lachen, noch vrienden, noch glimlachen, noch geld, noch schone lucht om in te ademen...en toch gaat de muziek door.

Soms denk ik dat het menselijk dier niet echt voedsel of water nodig heeft om te overleven, alleen roddels.

Ik kreunde. De mens en zijn codes! Zelfs in een wetteloze hel, moet de mens zichzelf wat eer geven, hij is zo wanhopig om zich te scheiden van de beesten.

Er is niets wonderlijks of interessants aan onbeantwoorde liefde. Ik denk dat het shitty is, gewoon shitty. Om van iemand te houden die je genegenheid niet teruggeeft, is misschien spannend in boeken, maar in het leven is het ondraaglijk saai. Ik zal je vertellen wat spannend is: zweterige, gepassioneerde nachten. Maar zitten op de veranda buiten het huis van een slapende vrouw die niet over je droomt, is traag en gewoon triest.

Hij richtte het pistool op mij. Toen keek hij naar mijn hand en kantelde zijn hoofd een beetje. Reis, zei hij. Ik was vergeten dat ik het boek nog vasthield. - CÃ © line, zei ik in een fluistering terug. Ik hou van dat boek. - Ik ben pas halverwege. Ben je op het punt gekomen dat ... dood me, maar vertel me niet het einde!

Er is niets verbijsterends voor mij over een bladrijke struik die uit de oerknal evolueert, maar dat het postkantoor bestaat omdat koolstof explodeerde uit een supernova is een fenomeen dat zo schandalig is dat mijn hoofd trilt.

We zijn altijd ziek en we weten het gewoon niet. Wat we bedoelen met gezondheid is alleen wanneer onze constante fysieke achteruitgang niet detecteerbaar is.

Een kind krijgen is dagelijks op de piek van verantwoordelijkheid worden gepaald.

Vriendschappen zijn een onvergetelijke Last.

Toen we klaar waren met de kus zei ze lachend, ik kan je eenzaamheid proeven - het smaakt naar azijn. Dat irriteerde me. Iedereen weet dat eenzaamheid smaakt naar koude aardappelsoep.

...Ik vroeg me af of het godslasterlijk was om God te vertellen dat regenbogen kitsch zijn.

...Ik dacht dat ik elke vorm van maffia haat - ik haat menigten sportfans, menigten milieudemonstranten, ik haat zelfs menigten supermodellen, dat is hoezeer ik menigten haat. Ik zeg je, de mensheid is alleen draaglijk als je hem alleen hebt.

Ik dacht niet dat iemand die respect moest eisen het ooit kreeg.

Wanneer je zoveel moeite doet om iemand te vergeten, wordt de inspanning zelf een herinnering. Dan moet je het vergeten vergeten, en dat is ook memorabel.

Je ervaart het leven alleen, je kunt zo intiem met een ander zijn als je wilt, maar er moet altijd een deel van jou en je bestaan zijn dat niet communiceerbaar is; je sterft alleen, de ervaring is alleen van jou, Je hebt misschien een dozijn toeschouwers die van je houden, maar je isolatie, van geboorte tot dood, wordt nooit volledig doordrongen.