Peter Ackroyd beroemde citaten

Er is geen vernedering erger dan het bewustzijn van een verspild leven. Het bezoedelt de geest, voorkomt hoop en vernietigt elk motief voor actie of verandering.

En toen ik jong was, heb ik je ooit verteld, dat ik altijd in een boek wilde gaan en er nooit meer uit wilde komen? Ik vond het zo leuk om te lezen dat ik er deel van wilde uitmaken, en er waren een paar boeken waar ik voor altijd in had kunnen blijven.

Londen gaat verder dan een grens of convention.It bevat elke wens of woord ooit gesproken, elke actie of gebaar ooit gemaakt, elke harde of nobele uitspraak ooit uitgedrukt. Het is onbegrensd. Het is oneindig Londen.

Mijn grote angst is altijd een totale mislukking geweest. Vandaar, zie je, alle onteigende mensen in mijn fictie, en waarom ik probeer zoveel mogelijk geld te verdienen. Het is een verdediging. Ik geniet er niet van of doe er niets mee.

Zo ontdekken we in de wereld dat onze ergste angsten onvervuld zijn; toch moeten we vrezen, opdat we vreugde kunnen voelen.

Moordenaars zullen proberen zich de opeenvolging van gebeurtenissen te herinneren, ze zullen zich precies herinneren wat ze net voor en net na deden. Maar ze kunnen zich nooit het moment van de moord herinneren. Daarom zullen ze altijd een aanwijzing achterlaten.

Geen enkele dichter is ooit helemaal verloren. Hij heeft het geheim van zijn jeugd veilig bij zich, als een geheime grot waarin hij kan knielen. En als we zijn poëzie lezen, kunnen we hem daar vergezellen.

Wat gevangenschap is geweest voor de Joden, ballingschap is geweest voor de Ieren. Voor ons begint de romantiek van ons geboorteland pas nadat we het huis hebben verlaten; het is eigenlijk alleen met andere mensen dat we Ieren worden.

En de geur van de bibliotheek was altijd hetzelfde - de muffe geur van oude kleren vermengd met de scherpere geur van ongewassen lichamen, waardoor de hoofdbibliothecaris ooit had beschreven als 'de stoom van de sociale soep'.'

Ik ben in de Pitte, maar ik ben zo diep gegaan dat ik de helderheid van de sterren ' s Middags kan zien.

Rellen zijn altijd een Londense traditie geweest. Het is al sinds de vroege Middeleeuwen. Er gaat nauwelijks een reeks jaren voorbij zonder gewelddadige rellen van de een of andere soort. Ze komen zo vaak voor dat ze bijna deel uitmaken van de textuur van Londen.

Ik kan me herinneren dat ik zware boeken over de geschiedenis van de wetenschap en de geschiedenis van de filosofie oppakte en die las toen ik klein was.

Maar net als de zee en de galg weigert Londen niemand.

Als Londenaar kon ik zien hoe de wereld van macht en geld zijn schaduw wierp op degenen die faalden.

Elk boek is voor mij een hoofdstuk in het lange boek dat uiteindelijk zal worden afgesloten op de dag van mijn dood.

Freud was gewoon een romanschrijver.

Het is vreemd, is het niet, hoe iemand zijn ziel Zo kan aanbidden dat hij ook zijn lichaam aanbidt?

Onder de kracht van de verbeelding verandert de natuur zelf.

Ik wilde gewoon een gewone, middenklasse persoon zijn. Toen ik in Cambridge zat, deed ik veel moeite om de laatste overblijfselen van mijn Cockney-accent te verliezen.

Familiale liefde kan een echo vinden in onze eigen harten, net als in die van Charles Dickens.

Ik denk dat biografie persoonlijker kan zijn dan fictie, en zeker expressiever kan zijn.

Ik hou van soap operas - de verhalen, de plots! En ik hou van de spelprogramma 's en de rechtszaal dramas en de detectives Jessica Fletcher, Columbo, Perry Mason, L. A. Law."Elk schuldgevoel spreekt me aan in een televisieprogramma-een schuldgevoel, of een gevoel van veel geld verdienen.

Hij stond onder de Witte Toren en keek ernaar op met die treurige uitdrukking die zijn gezicht altijd in rust droeg: een ogenblik dacht hij eraan om de gebarsten en gebroken steen op te klimmen en dan vanaf de top naar de stille stad te schreeuwen zoals een kind tegen een geketend dier zou kunnen schreeuwen.

Het eindeloze gebabbel van deze reis had me vermoeid.

Ik heb lang genoeg geleefd voor anderen, zoals de hond in het wiel, en het is nu het seizoen om voor mezelf te beginnen: Ik kan dat ding niet veranderen, maar ik kan zijn houding veranderen en, zoals jongens een spiegel tegen de zon draaien, zo zal ik jullie allemaal verblinden.

De wereld is een zee waarin we allemaal moeten verdrinken.

De beste jaren zijn wanneer je weet wat je doet.

Waarom zou een schrijver niet ook een historicus zijn? Het afdwingen van onnatuurlijke verdeeldheid binnen de Engelse taal is het tegenwerken van de ruimhartige en accommoderende aard ervan. Verwachten dat een schrijver alleen romans of alleen geschiedenissen produceert, is gelijk aan van een componist eisen dat hij of zij alleen strijkkwartetten of pianosonaten schrijft.

Soms vertellen de stiltes, de gaten ons meer dan wat dan ook.

Onverdraagzaamheid gaat niet gemakkelijk samen met vrije handel.

De gewone routines van het leven worden nooit door de historicus beschreven, maar ze vormen bijna de hele ervaring.

Er zijn twee soorten mensen, zie je. Eén type houdt hun hoofd recht en kijkt rond terwijl ze lopen. De anderen kijken omhoog - naar de toppen van huizen, naar de dakranden en de lintels en de daken, die je kunnen vertellen wanneer ze zijn gebouwd - en dat heb ik altijd gedaan.

Er zijn zoveel personages in mijn hoofd, het is net Looney Tunes. Maar zodra ik klaar ben met schrijven over hen, ben ik helemaal vergeten wie ze zijn.

Het 16e-eeuwse theater was getuige van de bijzonder Engelse manifestatie van 'The history play.'Er kan geen twijfel over bestaan dat Shakespeare' s presentaties van 'Henry V' en 'Richard III' onberekenbaar invloedrijker zijn geweest dan enige meer sobere historische studie.

Als kind wilde ik paus worden. Mijn grootste teleurstelling is dat ik dat mis. Ik wilde ook tapdanser worden, maar die ambitie heb ik ook nooit vervuld.

Ik heb de neiging om in dingen te geloven als ik ze schrijf. Toen ik bijvoorbeeld 'Doctor Dee' schreef, geloofde ik in magie. En toen ik 'Hawksmoor' schreef, geloofde ik in psychische geografie. Maar zodra ik de laatste punt typ, ben ik weer helemaal leeg.

Geen van mijn boeken is ooit in mijn hoofd geweest; nadat ze klaar zijn, gaan ze. Het is alsof je een soort medium bent; je pakt het gewoon als het er is en laat het gewoon los als het tijd is om te gaan. Er is veel instinct, geen planning.

Londen ' is een galerij van sensatie van indrukken. Het is een geschiedenis van Londen in een thematische in plaats van een chronologische zin met hoofdstukken over de geschiedenis van geuren, de geschiedenis van stilte en de geschiedenis van licht. Ik heb het boek beschreven als een labyrint, en in die zin is het een aanvulling op mijn beschrijving van Londen zelf.

Het is pas onlangs dat we hebben ontdekt dat het innerlijke zelf van de kunstenaar op de een of andere manier belangrijker is dan de publieke wereld. Ik ben gelukkiger om uiterlijke stukken voor de wereld te creëren in plaats van iets uit te drukken dat ik diep voel of wil zeggen.

Thomas More 's geboorte werd genoteerd door zijn vader op een lege pagina aan de achterkant van een kopie van Geoffrey van Monmouth' s 'Historia Regum Britanniae'; voor een advocaat John More was opmerkelijk onnauwkeurig in zijn verwijzingen naar dat geboortejaar, en de datum is verplaatst van 1477 naar 1478 en weer terug.

Schrijver worden was altijd mijn grootste doel. Ik herinner me dat ik een toneelstuk over Guy Fawkes schreef toen ik 10 was. Ik denk dat het belangrijk is, althans voor mij, dat mijn eerste werk over een historisch figuur gaat.

Ik geloof dat de goden zelf bang zijn voor de wereld die ze hebben gevormd.

Alleen degenen met grote ambities weten welke grote angsten hen vooruit drijven.

Je kunt Shakespeare alles vergeven, behalve je eigen slechte regels.

De Engelsen kunnen lachen en je tegelijkertijd neerslaan, zonder de minste wrok. Het is het geheim van hun succes als natie.

Ja, Ik heb het verleden geërfd omdat ik het eindelijk heb erkend? En nu ik het begrijp, hoef ik niet meer terug te kijken.

Is het mogelijk om nostalgisch te zijn over oude angsten?

Londen is een labyrint, half van steen en half van vlees.

De omarming van het heden en het verleden, waarin het Engelse antiquarisme een vorm van alchemie wordt, veroorzaakt een vreemde tijdloosheid. Het is alsof het vogeltje dat door de Angelsaksische banketzaal vloog, in Beda 's Historia Ecclesiastica Gentis Anglorum, de buitenlucht kreeg en de Leeuwerik werd die opstijgt in Vaughan Williams' orkestomgeving. De ononderbroken keten is die van de Engelse muziek zelf.

Je hoeft niet in een groot huis opgevoed te worden om een gevoel van het verleden te hebben, en ik geloof echt dat er bepaalde mensen zijn tot wie of door wie het gebied - de plaats, het verleden - spreekt.