Renata Adler beroemde citaten

Luie mensen vervelen zich vaak en verveelde mensen, tenzij ze veel slapen, zijn wreed. Het is geen toeval dat verveling en wreedheid grote zorgen zijn in onze tijd.

Dat 'schrijvers Schrijven' is bedoeld om vanzelfsprekend te zijn. Mensen zeggen het graag. Ik vind dat het bijna nooit waar is. Schrijvers drinken. Schrijvers rant. Schrijvers telefoon. Schrijvers slapen. Ik heb maar weinig schrijvers ontmoet die schrijven.

Angst . . . is voorwaarts. Niemand is bang voor gisteren.

Verveelde mensen, tenzij ze veel slapen, zijn wreed.

Heb ik het belangrijkste misschien per ongeluk weggegooid?

In de vreemde hitte die alle rechtszaken met zich meebrengen, bevordert het proces van rechtszaken de meest diepgaande misverstanden ter wereld.

Morele zelfliefde heeft tenslotte zijn eigen corrupties. Na verloop van tijd kreeg bijna elk ander principe van het tijdschrift een ironische echo, een soort kakelende nasleep.

Lyda was een uitbundige, zelfs een dramatische tuinman.... Ze hield altijd een SLA of een bos radijsjes omhoog met een lucht van vastberaden moed, alsof ze ze zelf had neergeschoten.

Er zijn momenten waarop elke daad, hoe privé en onbewust ook, politiek wordt.

Niemand vertrouwt ooit een geheim toe aan slechts één persoon. Niemand vernietigt alle kopieën van een document.

de tijd voor prijzen en wedstrijden op kunstfestivals is voorbij. Concurrentie is te nauw verbonden met waarden die vreemd zijn aan de Kunsten.

Er volgt een beetje obsceniteit hier, een vleugje filosofie daar, aanzienlijk gejammer in het algemeen, en een moderne satirische roman is geboren.

Een favoriete strategie was de paragraaf beëindigen: toch? Onmiddellijk gevolgd door verkeerd. Deze lineaire uitnodiging tot een overval werd beschouwd als een strategie van humor.

Mijn grootmoeder weigerde toe te geven dat een lid van de familie van natuurlijke oorzaken stierf. De kanker van een oom op middelbare leeftijd kwam voor omdat alle koffers van de bagagerek op hem vielen toen hij in zijn tienerjaren was, enzovoort. De dood was een verworven kenmerk.

Schrijven over schrijven is een beetje als praten over een gesprek dat je hebt; het heeft de neiging om wanhoop te verdoezelen over waar het volgende woord vandaan komt.

Verstand ... is de meest diepgaande morele optie van onze tijd.

In bijna elke thriller wordt een punt bereikt wanneer iemand, meestal vanuit een telefooncel, belt met een essentieel stukje informatie, dat hij niet telefonisch kan onthullen. Tegen de tijd dat de held aankomt op de plaats waar ze hadden afgesproken om elkaar te ontmoeten, is de beller dood, of te dicht bij de dood om te vertellen. Er is nooit een verklaring voor de terughoudendheid van de beller om zijn boodschap in de eerste plaats over te brengen.

De film is als journalistiek in die zin dat het, meer dan alle andere kunsten, Beroemdheid verleent. Niet alleen op mensen-op handelingen, en objecten, en plaatsen, en manieren van leven. De camera brengt een soort sterrendom aan hen allemaal. Ik betwijfel daarom of een film ooit effectief tegen zijn eigen materiaal kan argumenteren: dat een echte anti-oorlogsfilm, bijvoorbeeld, kan worden gemaakt op basis van zelfs de lelijkste gevechtsscènes ... Wat filmmakers ook van plan zijn, film beweert altijd ja.

De meeste films zijn niet erg goed. De meeste mensen weten het en zien ze graag.

Hoewel films seksueel gewaagder worden, zijn ze waarschijnlijk minder sexy dan ze ooit waren. Er zijn al een tijdje geen overtuigende liefdesscènes of romances in de films geweest. (Niemand lijkt zelfs nog in theaters te nekken.) ... als de mechanica en sadisme quotiënten omhoog gaan, gaat de film love interest dood, en de film ligt daar gewoon, waardoor een zekere hoeveelheid belediging ontstaat.

Intelligente mensen, betrapt op alles, ontkenden het. Geconfronteerd met het bewijs dat ze het ten onrechte hebben ontkend, zeiden mensen dat ze het niet hadden gedaan en er niet over hadden gelogen, en zich het niet hadden herinnerd, maar als ze het hadden gedaan, of erover hadden gelogen, zouden ze het hebben gedaan en zichzelf er verkeerd over hebben uitgesproken in een belang dat zo veel hoger was dat de aard van doen en liegen helemaal zou veranderen.

Er is natuurlijk een verschil tussen echt sentiment en de prullenbak van gedeelde ervaring.

Mijn vermogen om een goede tijd te hebben bestaat. Het komt echter bij vreemde gelegenheden naar boven.

De dingen zijn sinds mijn jeugd meerdere keren veranderd en zoals iedereen in New York, behalve de intellectuelen, heb ik verschillende levens geleid en ik leid er nog steeds een aantal.

Bijna niemand over wie ik diep zorg helemaal lijkt op iemand anders die ik ooit heb ontmoet, of gehoord, of gelezen over in de literatuur.

Mensen modelleren hun leven al jaren naar films, maar het medium is op de een of andere manier ongeschikt voor morele lessen, waarschuwende verhalen of polemieken van welke aard dan ook.

Zelfmedelijden is gewoon verdriet, denk ik, in het pejoratief.

En dan waren er de wallflowers die al jaren beseften dat het hopeloos was, die in die informatie een soort kalmte hadden gevonden. Ze probeerden niet langer, met een heldere en wanhopige poging, een gesprek te voeren met iemands broer, iemands deurwaarder, iemands kamergenoot, iemands kamergenoot ' s broer... De categorie van wallflower die dit alles had opgegeven was erg rustig, niet onverschillig, alleen rustig. En ze bracht altijd een boek mee.

De schrijver heeft een wrok tegen de samenleving, die hij documenteert met verhalen over onbevredigende seks, niet gerealiseerde ambitie, absolute eenzaamheid en een gevoel van lokale en wereldwijde nood.

De schrijver heeft een wrok tegen de samenleving, die hij documenteert met verhalen over onbevredigende seks, niet gerealiseerde ambitie, absolute eenzaamheid en een gevoel van lokale en wereldwijde nood. The square, overpopulation, the bourgeois, the bomb en The cocktail party worden op verschillende manieren geïdentificeerd als bronnen van de wrok. Er volgt een beetje obsceniteit hier, een vleugje filosofie daar, aanzienlijk gejammer in het algemeen, en een moderne satirische roman is geboren.

Ik denk dat als je echt vastzit, als je te lang stil hebt gestaan op dezelfde plek, je een granaat gooit op precies de plek waar je stond, en springt en bidt. Het is het momentum van laatste redmiddel.

De hele magie van een plot vereist dat iemand wordt belemmerd om iets af te maken.

Ik heb een dutje gedaan.

De stijl van flirten die specifiek was voor klaslokalen, was hun hele leven van dienst voor de studenten.

Mijn afkeer heeft geen gevolgen. Het komt alleen in mijn geest op-als conserven op een plank of geweren die op nul gaan en nooit schieten.

De radicale intelligentie in de gematigde positie is de enige plaats waar het centrum zich bevindt. Of zo lijkt het.

Neurotisch zijn leek een soort wildcard, een verklaring voor alle doeleinden.

Ik hou van laconiek. Ik ben duidelijk niet van hun nummer.

Spraak, tennis, Muziek, skiën, manieren, liefde - je probeert ze wakker te maken en misschien te weigeren bij de sprong, en Dan ben je voorbij. Je hebt het ritme van hen voor eens en altijd gevangen, in je slaap ' s nachts. De stad kan het natuurlijk verpesten. Zoveel slapeloosheid. Zoveel ritmes botsen. De verkoopster, de huisbaas, de gasten, de omstanders, zestien soorten sociale omstandigheden op een dag. Iedereen heeft de macht om je hele leven in twijfel te trekken. Te veel mensen hebben toegang tot je gemoedstoestand. Sommige mensen zijn onverschillig voor een hekel, zelfs genieten ervan. Bijna niemand die ik ken.

Niets definieert de kwaliteit van leven in een gemeenschap duidelijker dan mensen die zichzelf, of wie de consensus kiest om te beschouwen, als mentaal onwel.

Besef je wel hoe boos je klinkt?"moet een van de meest woedende vragen in de taal zijn.

Het is altijd zelfvernietigend om je voor te doen aan de stijl van een generatie jonger dan de jouwe; het wist gewoon je eigen ervaring in de geschiedenis uit.