Janet Fitch beroemde citaten

eenzaamheid is de menselijke conditie. Cultiveren. De manier waarop het tunnels in je laat je ziel ruimte om te groeien. Verwacht nooit eenzaamheid te ontgroeien. Hoop nooit mensen te vinden die je zullen begrijpen, iemand om die ruimte te vullen. Een intelligent, gevoelig persoon is de uitzondering, de zeer grote uitzondering. Als je verwacht mensen te vinden die je zullen begrijpen, zul je moorddadig worden van teleurstelling. Het beste wat je ooit zult doen, is jezelf begrijpen, weten wat je wilt en het vee niet in de weg laten staan.

Onthoud alles, elke belediging, elke traan. Tatoeëren op de binnenkant van je geest. In het leven is kennis van gif essentieel. Niemand wordt een kunstenaar tenzij het moet.

Het is zo ' n last om van een ander te houden.

Is het niet grappig?Ik geniet zoveel meer van mijn haat dan ik ooit van liefde heb genoten. Liefde is temperamentvol. Vermoeiend. Het stelt eisen. Liefde gebruikt je, verandert van gedachten. Maar haat, dat is iets wat je kunt gebruiken. Beeldhouw. Hanteren. Het is hard of zacht, hoe je het ook nodig hebt. Liefde vernedert je,maar haat wiegt je.

Zoek iemand die zal beven voor je aanraking, iemand wiens vingers een gedicht zijn.

Hecht je niet aan iemand die je de minste aandacht toont omdat je eenzaam bent. Eenzaamheid is de menselijke conditie. Niemand zal die ruimte ooit vullen. Het beste wat je kunt doen is jezelf kennen... weet wat je wilt.

Geheugen is de vierde dimensie van elk landschap.

Hoe juist dat het lichaam in de loop van de tijd veranderde, een galerij van littekens werd, een doek van ervaring, een bewijs van het leven en iemands vermogen om het te verdragen.

Schoonheid was bedrieglijk. Ik draag liever mijn pijn, mijn lelijkheid. Ik was gescheurd en genaaid. Ik was een stripmijn, en ze moesten gewoon kijken. Ik hoopte dat ik ze ziek maakte. Ik hoopte dat ze me in hun dromen zagen.

Bewaar het verleden niet. Koester niets. Verbrand het. De kunstenaar is de Feniks die brandt om te verschijnen.

Telkens als ze haar scherpe blik op mij richtte, voelde ik de warmte die bloemen moeten voelen als ze door de sneeuw bloeien, onder de eerste geconcentreerde stralen van de zon.

Ik nam het boek mee naar een tafel, opende de zachte, ivoren pagina ' s... en viel erin als in een zwembad tijdens het droge seizoen.

Hoe groot was het vermogen van een mens om te lijden. Het enige wat je kon doen was er ontzag voor hebben. Het was helemaal geen kwestie van overleven. Het was de volheid ervan, hoeveel kon je vasthouden, hoeveel kon je erom geven.

Volg mijn advies op. Blijf weg van alle gebroken mensen.

De parels waren niet echt wit, ze waren een warme oesterbeige, met kleine knopen ertussen, dus als ze braken, verloor je er maar één. Ik wenste dat mijn leven zo kon zijn, geknoopt zodat zelfs als er iets brak, het hele ding niet uit elkaar zou komen.

Het was natuurlijk om iets te willen vernietigen wat je nooit zou kunnen hebben.

Op een perverse manier was ik blij voor de hechtingen, blij dat het zou laten zien, dat er littekens zouden zijn. Wat had het voor zin om gewoon van binnen gekwetst te worden? Dat moet verdomd goed te zien zijn.

Eenzaamheid is de menselijke conditie. Cultiveren. De manier waarop het tunnels in je laat je ziel ruimte om te groeien.

Meisjes werden geboren wetende hoe destructief de waarheid kon zijn. Ze leerden het in te houden, het naar beneden te stampen, als buskruit in een ouderwets Pistool. Toen ontplofte het in je gezicht op een novemberdag in de regen.

De Feniks moet branden om naar boven te komen.

De Santa Ana ' s bliezen heet binnen vanuit de woestijn en verschrompelden Het Laatste lentegras in snorharen van bleek stro. Alleen de oleanders bloeiden, hun delicate giftige bloemen, hun dolkgroene bladeren. We konden niet slapen in de hete droge nachten, mijn moeder en ik.

Leer altijd gedichten uit je hoofd. Ze moeten het merg in je botten worden. Net als fluoride in het water, zullen ze je ziel ongevoelig maken voor het zachte verval van de wereld.

Ik dacht aan mijn moeder als koningin Christina, koel en verdrietig, ogen getraind op een verre horizon. Daar hoorde ze thuis, in bont en paleizen van zeldzame schatten, open haarden groot genoeg om een rendier te roosteren, schepen van Zweedse esdoorn.

De nacht kraakte ... Alles was veranderd in statische elektriciteit in de hitte. Ik heb mijn haar gekamd om de vonken van de uiteinden te zien vliegen.

Ik was altijd vernederd.Wisten ze niet dat ze hun moeders aan de grond vastbonden? Schamen ketenen zich niet voor hun gevangenen?

Alleen peons maakten excuses voor zichzelf ze leerde me. Verontschuldig je nooit, leg het nooit uit.

Je moet een jongen van je eigen leeftijd vinden. Iemand zachtaardig en mooi om je geliefde te zijn. Iemand die zal beven voor uw aanraking, bieden u een marguerite door zijn lange steel met zijn ogen verlaagd. Iemand wiens vingers een gedicht zijn.

Het beste wat je ooit zult doen, is jezelf begrijpen, weten wat je wilt en het vee niet in de weg laten staan.

Ik kon me niet voorstellen schoonheid te bezitten zoals mijn moeders. Ik zou het niet durven.

Ik zei bijna, je bent niet gebroken, je gaat gewoon door iets. Maar dat kon ik niet. Er was iets vreselijk mis met haar, helemaal naar binnen. Ze was als een grote diamant met een dode vlek in het midden. Ik had die dode plek tot leven moeten brengen, maar het had niet gewerkt...

Wat was schoonheid tenzij je van plan was het te gebruiken, als een hamer of een sleutel? Het was gewoon iets voor andere mensen om te gebruiken en te bewonderen, of te benijden, te verachten. Om hun dromen vast te nagelen als een fotohanger aan een lege muur. En zoveel meisjes zeggen, gebruik me, droom me.

Draai de rotsen niet om als je de bleke wezens die eronder leven niet wilt zien.

...Ik was moe van mannen. In deuropeningen hangen, te dichtbij staan, hun geur van bier of vijftien jaar oude whisky. Mannen die niet met jou naar de eerste hulp kwamen, mannen die op kerstavond vertrokken. Mannen die de beveiligingspoorten dicht sloegen, die je van ze lieten houden en daarna van gedachten veranderden.

Het leven moet altijd zo zijn. ... Alsof je blijft hangen bij een goede maaltijd.

Aquamarines groeiden met smaragden, vertelde Claire me. Maar smaragden waren breekbaar en braken altijd in kleinere stukjes, terwijl aquamarijnen sterker waren, zonder problemen in enorme kristallen groeiden, dus ze waren niet zoveel waard. Het was de smaragd die niet brak dat was het echt waardevolle ding.

We kregen onze kleur van de Noorse, harige wilden die hun goden in stukken hakten en het vlees aan bomen ophingen.Wij zijn degenen die Rome hebben geplunderd.Vrees alleen zwakke ouderdom en de dood in bed.Vergeet niet wie je bent.

Ik wilde horen wat ze zei. Ik wilde die verbrande middernacht weer ruiken, ik wilde die wind voelen. Het was een geheim willen, als een liedje dat ik niet kon stoppen met neuriën, of van iemand houden die ik nooit zou kunnen hebben. Waar ik ook ging, mijn kompas wees naar het westen. Ik zou altijd weten hoe laat het was in Californië.

Dat soort tederheid kon niet blijven bestaan. Je hebt alleen een smaak, genoeg om te weten wat perfectie betekende, en dan heb je ervoor betaald de rest van je leven. Zoals de man geketend aan een steen, die vuur stal. De goden lieten een adelaar zijn lever eten voor de eeuwigheid. Je betaalde voor elke seconde schoonheid die je kon stelen.

Maar dat was het probleem met nul. Zijn zwakte. Zelfs als zero het hele universum had overgenomen, de grootste fascist van allemaal, zou één klein gebaar het kunnen ontkennen. Eén voetafdruk, één atoom. Je hoefde geen genie te zijn. Je hoefde niet eens te weten dat je dat deed. Je hebt een stempel gedrukt. Je hebt iets veranderd. Hij zei: "een mens is hier voorbijgegaan."En veranderde nul in één.

Was dat niet zoals het altijd was? Je wist het niet, je kon het niet zeggen, Je liet het gewoon gebeuren... Misschien kenden ze zichzelf niet. Soms was de lijn erg fijn.

Toen de meeste mensen naar Josie Tyrell keken, zagen ze alleen een bepaalde verzameling botten, een selectie van vormen die de ruimte vulden. Maar Michael zag voorbij de mond en de ogen, de architectuur van het lichaam, haar vleselijke Maskerade. Andere jongens waren blij genoeg om van de show te genieten, ze wilden gewoon vermaakt worden in het schaduwtheater van het lichaam. Maar Michael moest backstage komen. Hij ging naar beneden in de mijnen, in het donker, en bracht het goud, je nieuwe zelf, een beter zelf. Maar wat voor nut had het als hij haar gewoon achterliet?

Op elk moment wist elk instrument wat te spelen. Het is een klein beetje. Maar niemand kon de hele zaak zo zien, allemaal tegelijk, alleen zijn eigen deel. Net als het leven. Elke persoon was als een muzieklijn, maar niemand wist hoe de symfonie klonk. Alleen de dirigent had de hele partituur.

Wie was ik eigenlijk? Ik was de enige bewoner van de totalitaire staat van mijn moeder, mijn eigen persoonlijke geschiedenis herschreven om te passen bij het verhaal dat ze die dag vertelde. Er waren zoveel ontbrekende stukken. Ik begon een aantal van hen te vinden, werkend mijn weg stroomopwaarts, het verzamelen van een geheime cache van gebroken herinneringen in een schoenendoos.

Niemand was hier iets vergeten. In Berlijn moest je worstelen met het verleden, je moest bouwen op de ruïnes, binnenin hen. Het was niet zoals Amerika waar we de aarde schoon schraapten, denkend dat we elke keer opnieuw konden beginnen.

Vrouwen zetten mannen altijd op de eerste plaats. Zo is alles zo verpest.

Ze wilde wakker worden als Dorothy en Michael ' s gezicht zien gluren over de zijkant van het bed, lachen. JE HEBT NET JE HOOFD GESTOTEN. Maar het was geen droom en er was geen Kansas en Hij kwam nooit meer terug.

Een vrouw fouten zijn anders dan een meisje

Het is niet dat hij nergens heen ging, het is dat hij al was aangekomen.

Het geluid van haar lach was kleverig als sap, de geur van nachtbloeiende jasmijn zacht als een melkbad.

Ze kuste me op de mond. Haar mond smaakte naar ijskoffie en kardemom, en ik was overweldigd door de smaak, haar hete huid en de geur van ongewassen haar. Ik was in de war, maar niet onwillig. Ik had haar alles laten doen.