Tony Kushner beroemde citaten

Als toneelschrijver Ben je een martelaar van acteurs en het publiek. Je legt dingen op mensen.

Theater voor een nieuw publiek is een van Amerika ' s meest bewonderenswaardige en opwindende theatergezelschappen...een aantal van de beste acteurs en regisseurs die op Amerikaanse podia te vinden zijn, die zich op een krachtige manier bezighouden met de canon van de werelddramatische literatuur.

Ik verdien nu mijn brood als scenarioschrijver! Wat ik verrast en geschokt ben om mezelf te vinden zeggen, maar ik denk niet dat ik mezelf kan ondersteunen als toneelschrijver op dit punt. Ik denk niet dat iemand dat doet.

Mensen moeten kunstenaars niet vertrouwen en ze moeten kunst niet vertrouwen. Een deel van het plezier van kunst is dat het je uitnodigt om het te interpreteren.

De kleinste ondeelbare menselijke eenheid is twee mensen, niet één; één is een fictie. Uit zulke netten van zielen ontspringt de samenleving, de sociale wereld, het menselijk leven.

Er is een soort fundamentele onverantwoordelijkheid in het schrijven van toneelstukken, en de kracht van het schrijven van toneelstukken komt van die onverantwoordelijkheid.

Wees niet bang; mensen zijn zo bang; wees niet bang om in de rauwe wind te leven, naakt, alleen...Leer tenminste dit: waartoe je in staat bent. Laat niets je in de weg staan.

In deze wereld is er een soort pijnlijke vooruitgang. Verlangen naar wat we hebben achtergelaten en vooruit dromen.

Het is de angst voor wat er na het doen komt dat het doen moeilijk maakt.

Je leert dat het bestaan leesbaar is, maar dat je een kritische geest moet hebben als je het wilt lezen.

We kunnen niet zomaar stoppen. We zijn geen rotsen-vooruitgang, migratie, beweging wel... moderniteit. Het is levend, het is wat levende dingen doen. Wij verlangen. Zelfs als alles wat we verlangen stilte is, is het nog steeds verlangen naar...

Nauwkeurigheid staat voorop in elk detail van een historisch werk. Hier is mijn regel: vraag jezelf af: 'is dit gebeurd? Als het antwoord ja is, dan is het historisch. Vraag dan: 'is dit precies zo gebeurd? Als het antwoord ja is, dan is het geschiedenis; als het antwoord nee is, niet precies op deze manier, dan is het historisch drama.

Maar ik lees Shaw nog steeds regelmatig. Waar ik van hou is de naaktheid van de polemiek en de onweerstaanbare goede humor. Voor mij is 'majoor Barbara' het grootste van alle toneelstukken, omdat het begint bij het rationele en op een spectaculaire manier doorgaat naar het extatische, en je erg in de war laat als je je vastklampt aan de Euclidische logica.

Maar ik denk dat ik naar het theater ging door mijn moeder op het podium te zien. Het eerste wat ze deed was Mrs. Frank in 'het Dagboek van Anne Frank'. Het tweede wat ze deed was een toneelstuk over Freud genaamd 'het verre land'. Ze speelde een verlamde vrouw in Wenen die naar Freud gaat.

Ik ga elke film in die historische fictie is en denk: 'Oké, ik ben hier om een kunstwerk te bekijken, iets dat een reeks meningen levert, en als het een goed kunstwerk is, worden deze meningen zo diep ingebed in complexiteit en rijkdom dat ik niet eens last zal hebben van de meningen. Ik beslis zelf wel.'

Gay TV is enorm belangrijk geweest in het transformeren van de Amerikaanse cultuur in een meer homo-positieve richting.

Ik groeide op in een klein stadje in het zuiden, en er waren blanken en zwarten. Toen ik naar New York kwam om naar Columbia te gaan, was ik elke keer als ik de metro in ging absoluut verbaasd omdat je mensen van over de hele wereld ziet die hier echt wonen - die hier niet alleen als toeristen zijn.

Ik had een droom, in 1985, geloof ik, toen een vriend met wie ik naar school was gegaan ziek was - een van de eerste mensen die ik kende die het AIDS-virus had gekregen. Ik had een droom van hem in zijn slaapkamer met een engel crashen door het plafond. Ik schreef een gedicht genaamd 'Angels in America'. Ik heb het gedicht nooit bekeken sinds de dag dat ik het schreef.

Je moet hoop hebben. Het is onverantwoordelijk om valse hoop te geven, waarvan ik denk dat veel toneelschrijvers zich schuldig maken. Maar ik vind het ook onverantwoordelijk om gewoon een nihilist te zijn, waar heel wat toneelschrijvers, vooral toneelschrijvers jonger dan ik, schuldig aan zijn geworden.

Een handvol werken in de geschiedenis hebben een directe invloed gehad op het sociaal beleid: een of twee werken van Dickens, sommige van Zola, 'Uncle Tom' s Cabin 'en, in het moderne drama, Larry Kramer' s ' The Normal Heart.'

Je gaat niet naar de film om historisch onderzoek te doen, tenzij het historisch onderzoek is over de films.

Ik heb uiteindelijk niet het gevoel dat mijn politiek volledig wordt bepaald door het feit dat ik een homo ben.

Ik heb de neiging om stil en verlegen en ongemakkelijk te zijn in sociale situaties.

God weet dat ik producties heb gehad waar acteurs in mijn toneelstukken waren die meer geld per week verdienden dan ik.

Kunstenaars weten dat ijver evenzeer, zo niet meer, als inspiratie telt; in de kunst, net als in de politiek, telt geduld evenzeer als revolutie.

Een toneelstuk had nauwelijks gered moeten worden van de puinhoop die het net zo gemakkelijk had kunnen zijn.

Ik hou van lezen; het is een geweldige manier om te voorkomen dat je schrijft.

Je hebt een vreemde relatie met calamity als je een schrijver bent: je schrijft erover; als kunstenaar objectiveer en fetisjiseer je het. Je maakt van het leven materiaal, en dat is eng om te doen.

Als je waarde hebt als kunstenaar, is het waarschijnlijk in je vermogen om dingen in je te laten voorbijgaan aan dingen die daar zijn geplaatst om te voorkomen dat je de waarheid vertelt. Hoe meer je de dingen zo helder en koud mogelijk ziet, hoe meer waarde je zult hebben.

Ik werk het beste nadat de deadline is verstreken, als ik in paniek ben.

Er is een manier waarop 'the Illusion' een toneelstuk is over het theater.

Het Theater raakt echt beschadigd als er weinig goede kritiek is.

Het werk van kunstenaars is om te vinden wat menselijk mogelijk is - de verste uithoeken van de mogelijkheid.

Vakbonden zijn vatbaar voor dezelfde kwalen die alle menselijke samenlevingen overkomen.

De computer, het geluid van de computer voelt als ongeduld. Het is een soort van ongeduld voor mij.

Het heeft mij altijd gedacht dat Barack Obama intensief heeft gestudeerd en veel van Lincoln heeft geleerd.

Homoseksuele schrijvers hebben nu zowel een gevoel voor geschiedenis als de fabels die hen in staat stellen om in de rijken van het belachelijke te wonen en tegelijkertijd serieus over dingen te praten.

Ik heb het gevoel dat er een kracht is in het theater, maar het is een indirecte kracht. Het is als de relatie van de slaper met het onbewuste. Je ontdekt dingen die je je niet kunt veroorloven om te accepteren in het wakende leven. Je kunt ze vergeten, ze een dag later herinneren of geen idee hebben waar ze over gaan.

Ik vind schrijven erg moeilijk. Het is moeilijk en het doet soms pijn, en het is eng vanwege de angst om te falen en het zeer onaangename gevoel dat je de limiet van je vaardigheden hebt bereikt.

Broadway blijft het dichtst bij een nationaal theater, de plaats waar het grootste aantal mensen mogelijk nieuw werk kan zien. Voor een Amerikaanse toneelschrijver om te zeggen dat het niet uitmaakt is gewoon om te capituleren voor de huidige situatie.

De angst dat een werk gedateerd wordt, is een van de meest effectieve hulpmiddelen om mensen ervan te weerhouden politiek werk te schrijven.

Het soort theater dat ik doe is een soort 'narratief realisme', waarvan ik denk dat het in de breedste zin legitiem is om te zeggen dat het mainstream is. Ik bedoel, in zekere zin hebben Suzan-Lori ' s toneelstukken mainstream succes gehad. Maar Suzan-Lori is in zekere zin geen narratieve realist.

Gerechtigheid gaat vooraf aan schoonheid. Zonder gerechtigheid is schoonheid onmogelijk, een obsceniteit. En als schoonheid verdwenen is, wat doet een cameraman dan met zijn oog?

Elke dag proberen de waarheid te vertellen is moeilijk. Er zijn moeilijkere dingen, natuurlijk-aantoonbaar, leven met leugens en zinloosheid, leven in wanhoop is moeilijker, maar het is ontberingen vermomd als luxe en misschien gemakkelijker om aan te wennen, omdat waarheid meestal de vijand van de gewoonte is. Er zijn moeilijker dingen dan schrijven, bijvoorbeeld President Obama zijn, en te maken hebben met Republikeinen in het huis, of proberen het lek in de Fukushima-reactor te repareren, deze zijn moeilijker, maar schrijven is moeilijk.

We ravotten allemaal, rouwend, ons afvragend, maar met zeldzame uitzondering blijven we meestal voor altijd opgehangen in het retorische colloïdaal dat samenklontert tussen macht en doen.

Een van de dingen die ik leerde in ' slaven!'is dat het veel gemakkelijker is om te praten over homo zijn dan over socialist zijn. Mensen zijn bang voor socialisme, en toneelstukken die over economie gaan zijn enger voor hen.

Wie weet beter dan kunstenaars hoeveel lelijkheid er is op de weg naar schoonheid, hoeveel afschuwelijke, vernederende misstappen, hoeveel dagen van granieten verstopping en ontstellende onbekwaamheid er zijn op de weg naar prestatie, hoe gedeeltelijk alle prestatie is, hoe onvolledig?

Ik schrijf alles met vulpennen. Ik weet niet waarom. Ik doe het al sinds ik bar Mitswa kreeg. Ik kreeg een vulpen, een Parker vulpen, en ik vond het geweldig, en ik heb nooit graag iets geschreven met potloden of balpunten.

De manier waarop je liefde geeft is het meest diepgaande menselijke deel van je. Wanneer mensen zeggen dat het lelijk is of een perversie of een gruwel, vallen ze het centrum van je wezen aan.

De grote invloed op mij was Robert Altman, die, vooral in 'Nashville', mijn gevoel voor dramatische structuur transformeerde en liet zien hoe je met overlappende verhalen om kon gaan.