Maurice Sendak beroemde citaten

En de muren werden de wereld rondom.

Ik denk dat als je in je hart op zoek bent naar een echte puzzel, en je niet op zoek bent om iemand bang te maken, je niet op zoek bent om iemand van streek te maken, en je op zoek bent naar een onderwerp dat je zelf hebt meegemaakt toen je negen was - je herinnert je gewoon niet de moeilijkheden van je eigen jeugd.

En het is door fantasie dat kinderen catharsis bereiken. Het is het beste middel dat ze hebben om wilde dingen te temmen.

Ik hou echt niet meer van de stad. Je wordt geduwd en lastiggevallen en mensen tasten je aan. Het is te tumultueus. Het is te gek.

Een boek is als een minnaar. Het regelt zichzelf in je leven op een manier die mooi is.

Een van de schoonheden van kunstenaar zijn is dat je een hele nieuwe wereld kunt creëren, met omstandigheden die beter zijn in je verzonnen wereld dan in de echte wereld.

Een kleine jongen stuurde me eens een charmant kaartje met een tekening erop. Ik vond het geweldig. Ik Beantwoord alle brieven van mijn kinderen-soms heel haastig-maar deze bleef ik over. Ik stuurde hem een kaartje en tekende er een foto van een Wild ding op. Ik schreef: "Dear Jim: ik hield van je kaart.toen kreeg ik een brief terug van zijn moeder en ze zei: "Jim hield zoveel van je kaart dat hij het At.dat was voor mij een van de hoogste complimenten die ik ooit heb ontvangen. Het kon hem niet schelen dat het een originele Maurice Sendak tekening was of zo. Hij zag het, hij hield ervan, hij At het.

Alles wat ik als kind graag deed was tekenen. Mijn jeugd was als mijn volwassen leven: tekeningen maken met mijn broer, de strips op het glazen raam zetten en de personages op traceerpapier of tekenpapier traceren en ze vervolgens kleuren. Dat en dingen maken was alles wat we ooit deden.

Ik wens je alle goede dingen. Leef je leven, leef je leven, leef je leven.

Er moet meer in het leven zijn dan alles hebben.

Kinderen weten niets van bestsellers. Ze gaan voor wat ze leuk vinden. Het zijn geen sterrenjagers en ze zuigen niet op. Daarom vind ik ze leuk.

En nu, "riep Max," laat de wilde rumpus beginnen!

Er zijn zoveel mooie dingen in de wereld die Ik zal moeten verlaten als ik sterf, maar ik ben er klaar voor, ik ben er klaar voor.

Ik huil veel omdat ik mensen mis. Ze sterven en ik kan ze niet tegenhouden. Ze verlaten me en ik hou meer van ze.

Kinderen leven in fantasie en realiteit; ze bewegen heel gemakkelijk heen en weer op een manier die we ons niet meer herinneren hoe te doen.

Oh, ga alsjeblieft niet-we zullen je opeten-we houden zo van je!

Ik schrijf boeken die meer geschikt zijn voor kinderen, en dat vind ik prima. Ze zijn een beter publiek en hardere critici. Kinderen vertellen je wat ze denken, niet wat ze denken dat ze zouden moeten denken.

Ik ben helemaal gek, dat Weet ik. Ik zeg dat niet om een slimmerik te zijn, maar ik weet dat dat de essentie is van wat mijn werk goed maakt. En ik weet dat mijn werk goed is. Niet iedereen vindt het leuk, dat is prima. Ik doe het niet voor iedereen. Of wie dan ook. Ik doe het omdat ik het niet niet kan.

Je kunt niet voor kinderen schrijven ze zijn veel te ingewikkeld. Je kunt alleen boeken schrijven die voor hen interessant zijn.

En de wilde dingen brulden hun vreselijke gebrul en knarsten hun vreselijke tanden en rolden hun vreselijke ogen en toonden hun vreselijke klauwen.

Kunst is altijd mijn redding geweest. En mijn goden zijn Herman Melville, Emily Dickinson, Mozart. Ik geloof in hen met heel mijn hart. En wanneer Mozart in mijn kamer speelt, ben ik in verbinding met iets dat ik niet kan uitleggen-Ik hoef het niet te doen. Ik weet dat als er een doel voor het leven is, het voor mij was om Mozart te horen. Of als ik in het bos loop en ik zie een dier, het doel van mijn leven was om dat dier te zien. Ik kan het me herinneren, Ik kan het opmerken. Ik ben hier om kennis te nemen. En dat is voorbij mijn ego, voorbij alles wat mij toebehoort, een waarnemer, een waarnemer.

Ik ben niet Hans Christian Andersen. Nobodyâ € ™s gonna make a statue in the park with a lot of scrambling kids climbing up me. Ik zal het niet hebben, oké?

Ik was ziek als kind en aangetrokken tot boeken en tekenen. Tijdens mijn vroege tienerjaren bracht ik honderden uren door aan mijn raam, waarbij ik kinderen uit de buurt schetste die aan het spelen waren. Ik schetste en luisterde, en die notitieboeken werden later het vruchtbare veld van mijn werk. Er is geen boek dat ik heb geschreven of een schilderij dat ik heb getekend dat hen op de een of andere manier zijn bestaan niet te danken heeft.

Ik kan nooit voldoen aan een behoefte in mij om iets van ongelooflijke hoogte te bereiken. Voor mijn bestwil. Het verbaast me diep. En het verzuurt mijn leven. Er is dus een permanente ontevredenheid.

Kennis is de drijvende kracht die creatieve passie aan het werk zet.

Kinderen overleven is mijn obsessieve thema en mijn levensbezorgdheid,

Een van de weinige genaden om oud te worden-en God weet dat er weinig genaden zijn-is dat als je hard hebt gewerkt en je neus op de slijpsteen hebt gehouden, er iets gebeurt: het lichaam wordt oud, maar het creatieve mechanisme wordt vernieuwd, gladgemaakt en geolied en geslepen. Dat is de genade. Dat is wat er met mij gebeurt.

Er zit zoveel meer in een boek dan alleen lezen.

Moeders en kinderen zijn mensen, en ze zullen soms het verkeerde doen.

Ik haat [ebooks]. Het is alsof je doet geloven dat er een ander soort seks is. Er is geen ander soort seks. Er is geen ander soort boek! Een boek is een boek is een boek.

Kinderen vertellen je wat ze denken, niet wat ze denken dat ze zouden moeten denken.

Er moet een plek zijn waar alleen de dingen gebeuren die je wilt, gebeuren.

En [hij] zeilde terug meer dan een jaar en in en uit weken en door een dag en in de nacht van zijn eigen kamer waar hij zijn avondeten op hem wachtte en het was nog steeds warm

Weet je wie mijn goden zijn, waar ik vurig in geloof? Herman Melville, Emily Dickinson - ze is waarschijnlijk de top-Mozart, Shakespeare, Keats. Dit zijn prachtige goden die me door de smalle straat van het leven hebben geholpen.

Ik denk dat het onnatuurlijk is om te denken dat er zoiets bestaat als een blauwe hemel, witte bewolkte gelukkige jeugd voor iedereen. De kindertijd is een heel, heel lastige zaak om het te overleven. Want als er iets misgaat of iets misgaat, en meestal gaat er iets mis, dan ben je als mens gecompromitteerd. Daar ga je een groot deel van je leven over struikelen.

Peter Rabbit, ondanks al zijn zachte tininess, verkondigt luid dat geen verhaal het schrijven waard is, geen foto het maken waard, als het geen werk van verbeelding is.

En Max, de koning van alle wilde dingen, was eenzaam en wilde zijn waar iemand van hem hield.

Toen rook hij van ver over de hele wereld goede dingen om te eten, dus gaf hij het op om koning van de wilde dingen te zijn.

. . .vanaf hun vroegste jaren leven kinderen op vertrouwde voorwaarden met verstorende emoties, angst en angst zijn een intrinsiek onderdeel van hun dagelijks leven, ze gaan voortdurend zo goed mogelijk om met frustraties. En het is door fantasie dat kinderen catharsis bereiken. Het is het beste middel dat ze hebben om wilde dingen te temmen.

Het zijn alleen volwassenen die de bovenste lagen meestal lezen. Ik denk dat kinderen de innerlijke betekenis van alles lezen.

Kinderen zijn het beste levende publiek ter wereld omdat ze zo grondig eerlijk zijn.

Ik kan niet geloven dat ik een typische oude man ben geworden. Ik kan het niet geloven. Ik was nog jong.

Dat is wat kunst is. Je verzint geen verhalen. Je leeft je leven.

We hebben kinderen geleerd te denken dat spontaniteit ongepast is. Kinderen zijn bereid zich bloot te stellen aan ervaringen. Volwassenen zeggen altijd dat ze hun kinderen beschermen, maar ze beschermen zichzelf echt. Bovendien kun je kinderen niet beschermen. Ze weten alles.

Ik schrijf niet voor kinderen. Ik schrijf en iemand zegt: 'dat is voor kinderen.'

Ik geloof dat er geen deel van ons leven is, zowel ons volwassen als ons kinderleven, als we niet fantaseren, maar we geven er de voorkeur aan om fantasie te verbannen naar kinderen, alsof het een of andere onzin is die alleen geschikt is voor de onvolwassen geesten van de jongeren. Kinderen leven in fantasie en realiteit; ze bewegen heel gemakkelijk heen en weer op een manier die we ons niet meer herinneren hoe te doen.

Kinderen zijn hard, hoewel we ze vaak als kwetsbaar beschouwen. Ze moeten hard zijn. De kindertijd is niet gemakkelijk. We sentimentaliseren kinderen, maar ze weten wat echt is en wat niet. Ze begrijpen metaforen en symbolen. Als kinderen anders zijn dan wij, zijn ze spontaner. Volwassen levens zijn overladen met schuim.

Als kind voelde ik dat boeken heilige voorwerpen waren, om te strelen, verrukt te snuiven en toegewijd voor te zorgen. Ik gaf mijn leven aan hen. Dat doe ik nog steeds. Ik blijf doen wat ik als kind deed; dromen van boeken, boeken maken en boeken verzamelen.

er bestaat niet zoiets als fantasie die niets met de werkelijkheid te maken heeft.